Διαχρονικός ο σκοταδισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας...

Απ’ ότι φαίνεται ο σκοταδισμός, η αρτηριοσκλήρωση, η εμμονή της Εκκλησίας σε ότι πιο καταπιεστικό, συντηρητικό και αντιδραστικό, ταυτόχρονα δε το «κλείσιμο του ματιού» στον κάθε φασίστα σαλτιμπάγκο υπήρξαν ιστορικά φαινόμενα που υφίσταντο σε μια συνέχεια. Ο «ευσεβής» Μουσολίνι, τα «αμαρτωλά» κινηματογραφικά έργα, το «έγκλημα» της βλασφημίας…. Ούτε ο Τσάρλι Τσάπλιν δεν ξέφυγε από τη στοματάρα και την κρισάρα των «αγίων»! Αλλά το μερίδιο της ευθύνης δεν το έχουν εξ’ ολοκλήρου αυτοί, όσο η μερίδα εκείνη του κόσμου που, και τότε και σήμερα, τους έδινε και τους δίνει δύναμη και «πάτημα» να ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν και να εκφέρουν γνώμη επί παντός επιστητού!

Πω ρε φίλε! Όλα αυτά με βάζουν σε σκέψεις τι θα γινόταν άμα οι ιστορικές συνθήκες «γύριζαν ανάποδα» και αυτοί οι άνθρωποι ξανάπαιρναν την εξουσία…. Τα σχετικά «χρονικά» εκείνης της εποχής μπορεί κάποιος να διαβάσει στα παρακάτω links: «Αστυνομία ηθών» με ράσα στα χρόνια του Μεσοπολέμου (Α΄) , «Αστυνομία ηθών» με ράσα στα χρόνια του Μεσοπολέμου (Μέρος Β΄, τελευταίο) Τα γούστα του δικτάτορα Πάγκαλου , οι μακριές οι φούστες και η Εκκλησία- Kαι ο αθλητισμός τους ενοχλούσε- Ο έλεγχος του Τύπου και το κάψιμο των βιβλίων

Πηγή: http://www.imerodromos.gr/ekklisia-mesopolemos-1/

           http://www.imerodromos.gr/ekklisia-mesopolemos/

Ψάχνοντας τον "πραγματικό" Θεό ...

Ανήμερα των Χριστουγέννων και βρήκα μια παλιά ανάρτηση στο blog "Συ είπας!", η οποία λέει πολλά και αξίζει να τύχει αναδημοσίευσης! Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε παρακάτω: Ψάχνοντας τον "πραγματικό" Θεό

Πηγή: https://sueipas.blogspot.gr/2008/09/blog-post_28.html?spref=fb

Φωτεινές εξαιρέσεις στο χώρο της Εκκλησίας

Αποφάσισα σήμερα να κάνω μνεία σε έναν άνθρωπο, που παρόλο που δεν τον έχω γνωρίσει από κοντά, από τα λίγα άρθρα του που έχω διαβάσει, μου μοιάζει ξεχωριστός! Αποτελεί μία από τις ελάχιστες εκείνες περιπτώσεις που με κάνουν, ακόμα και μένα, να βλέπω με διαφορετικό μάτι την Εκκλησία! Επισήμως, δηλώνω εμπειρικός αγνωστικιστής*,  ωστόσο είμαι σε θέση να αναγνωρίσω πως αν υπήρχαν περισσότεροι σαν τον άνθρωπο αυτό στον εκκλησιαστικό χώρο τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, προς μια άλλη θετικότερη κατεύθυνση! Αναφέρομαι στον κ. Ηρακλή Φίλιο, άρθρο του οποίου αναδημοσιεύω στο blog μου… Θεωρώ πως οποιοσδήποτε απροκατάληπτος και πέρα από δογματισμούς άνθρωπος θα αντιληφθεί τη διαφορά, θα νιώσει να μιλάει το βίωμα μέσα από τα λόγια ετούτου του ανδρός και, ως συνέπεια, θα καταλάβει καλύτερα το νόημα του παρακάτω ευαγγελικού στίχου: «  οὐδεὶς δὲ ἐπιβάλλει ἐπίβλημα ῥάκους ἀγνάφου ἐπὶ ἱματίῳ παλαιῷ· αἴρει γὰρ τὸ πλήρωμα αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ ἱματίου, καὶ χεῖρον σχίσμα γίνεται. οὐδὲ βάλλουσιν οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς παλαιούς· εἰ δὲ μήγε, ῥήγνυνται οἱ ἀσκοί, καὶ ὁ οἶνος ἐκχεῖται καὶ οἱ ἀσκοὶ ἀπολοῦνται· ἀλλὰ οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς βάλλουσι καινούς, καὶ ἀμφότεροι συντηροῦνται.»*

«ΝΑΙ, ΕΡΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΛΑ!»

03/05/2017 | 16:16

Γνωρίζω πως μερικοί πιστοί ίσως να σκανδαλίζονται με τον παραπάνω τίτλο. Ομολογώ όμως πως αυτό συμβαίνει, άλλοτε από άγνοια, κι άλλοτε ηθελημένα. Οφείλω όμως εξ αρχής να σημειώσω εμφατικά πως η ερωτικότητα δεν έχει σεξουαλικότητα, ενώ η σεξουαλικότητα μπορεί να έχει ερωτικότητα. Και επίσης να σημειώσω πως είναι άλλο η ερωτικότητα και άλλο η σεξουαλικότητα.

Τώρα, τι σχέση μπορεί να έχει η ερωτικότητα με το χώρο της εκκλησίας; Πώς συνδυάζεται το ένα με το άλλο; Σε τι έγκειται η ερωτικότητα στην εκκλησία; Δεν είναι αμαρτία να κάνουμε λόγο για ερωτικότητα στην εκκλησία; Δεν σκανδαλίζει κάτι τέτοιο; Ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης αν ζούσε σήμερα θα διατύπωνε αυτό που τόνιζε εμφατικά τον 5ο αι. ότι δηλαδή δεν πρέπει να φοβόμαστε το όνομα του έρωτα. Έχω όμως παράλληλα την αίσθηση, κι αυτό με θλίβει, ότι ο ίδιος θα απογοητευόταν με την απουσία αυτής της ερωτικότητας στο χώρο της εκκλησίας, της πνευματικής ζωής, της θεολογίας.

Φέρνω στο νου μου μία πρόσφατη συνέντευξη του καθηγητή Δογματικής Χρυσόστομου Σταμούλης στο περιοδικό «Σχεδία» (αριθμ.21,1-4-2017) με τίτλο «ο Χριστός είναι ο μέγας ερωτικός». Η συνέντευξη αυτή σκανδάλισε, όπως συνήθως γίνεται, ένα μέρος – ελάχιστο πιστεύω – ανθρώπων που αναζητούν αφορμές για δύο λόγους στη ζωή τους: Πρώτον για να «υπάρξουν» και δεύτερον για να αντιδράσουν. Άμεση ήταν η απάντηση του γραφείου επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, το οποίο με ανακοίνωση του επισημαίνει πως ο Χρυσόστομος Σταμούλης αναφέρθηκε στο σαρκικό έρωτα και καθόλου στο θείο έρωτα. Από την άλλη ο ίδιος ο καθηγητής σε ομιλία του την προηγούμενη εβδομάδα στα Γρεβενά, στα εγκαίνια της 2ης Διεθνής Έκθεσης Αγιογραφίας με θέμα «το πρόσωπο του Χριστού» και παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γρεβενών κ.κ. Δαυίδ, ξεκαθάρισε πως ο τίτλος της συνέντευξης που έδωσε δηλώνει από μόνος του πως ο Χριστός είναι ο μέγας ερωτικός, κάτι που δείχνει το θείο έρωτα. Εξάλλου όπως συνηθίζει να λέει ο Μητροπολίτης Ν. Κρήνης και Καλαμαριάς π. Ιουστίνος «αν δεν έχεις καψούρα με τον Χριστό…».

Έχει πέσει στην αντίληψη μου ότι κάποιοι θορυβούνται από το γεγονός ότι μου αρέσει να μιλάω για ερωτικότητα στο χώρο της εκκλησίας. Και είναι άνθρωποι που εκκλησιάζονται. Όχι όλοι, ελάχιστοι. Όχι ανυποψίαστοι. Φαίνεται ότι σκανδαλίζονται με τους λόγους των Πατέρων της εκκλησίας, τους οποίους όμως επικαλούνται επιλεκτικά. Αναφέρονται σ’ αυτούς αλλά όχι στο τι αναφέρουν για τον έρωτα οι Μάξιμος Ομολογητής, Διονύσιος Αρεοπαγίτης, Ιωάννης Χρυσόστομος, Ιωάννης της Κλίμακος, το Άσμα Ασμάτων κ.ά. Ο έρωτας για εκείνους είναι αμαρτία, η ερωτικότητα αιρετική απόκλιση από το πνεύμα της εκκλησίας, σφυρίζοντας την ίδια ώρα αδιάφορα στα λόγια του οσίου Πορφυρίου που αναφέρει πως «ο σαρκικός έρωτας βοηθάει στον πνευματικό». Για εκείνους η ερωτικότητα είναι κάτι που δεν βοηθάει στην πνευματική ζωή, αφού τη συνδυάζουν με το απαγορευμένο, το πρόστυχο, το κολάσιμο. Έτσι, συνηθίζουν να κλαίνε την ύπαρξη τους, γκρινιάζοντας για τη σάρκωση του ωραίου στη ζωή τους. Η ερωτικότητα κατέχει κεντρική θέση στη ζωή του ανθρώπου, στη ζωή της εκκλησίας.

Ναι, είναι αλήθεια. Δεν θέλω και ποτέ δεν θα πάψω από οποιοδήποτε σχήμα σε πείσμα του ανέραστου της εποχής, να μιλάω για το θέμα αυτό. Θα απογοητεύσω όσους περιμένουν μία χαλάρωση στο θέμα αυτό. Όταν ο Χριστός είναι έρωτας, είναι αδύνατο, αδιανόητο, άλογο να μην μιλάς για ερωτικότητα. Χριστός και έρωτας είναι ένα και το αυτό. Αρνούμαι να σκεφτώ ένα θεολόγο ή ένα κληρικό να μιλάει για τον Χριστό και να μην κάνει λόγο στην ερωτικότητα. Αν δεν ερωτευθείς τον Χριστό, πως ζεις;

Αν στη ζωή υπήρχε ερωτικότητα, αν ο έρωτας ήταν το συνδεκτικό αυτό στοιχείο, η «ενωτική και συγκρατική δύναμη» κατά Μάξιμο Ομολογητή δεν θα ήταν όλα τέλεια, θα ήταν όμως αληθινά. Το κίνητρο για να κάνω κάτι, να ασχοληθώ με κάτι, θα ήταν ειλικρινές, αγνό, καλοπροαίρετο και θα εμφορούταν από μία αδιάκοπη δύναμη που θα επέτρεπε μεταξύ εμού και του στόχου μου, της σκέψης, της θέλησης, της κίνησης μου να υπάρχει δεσμός άρρητος, πολλές φορές δε εκστατικός. Μία υπαρξιακή σχέση, ένα ζωντάνεμα προσώπων, ένα ξεμούδιασμα από τον ωφελιμισμό και τον εκμηδενισμό τη αφασιακής προσωπικής συγκρότησης του εαυτού. Ένας απεμπολισμός από τα βαρίδια που καθηλώνουν τον άνθρωπος τη μιζέρια, τη γκρίνια, τον κατσουφισμό, τον ορθοδοξισμό, εν τέλει κάθε ανάσα ζωής ως ιδεολογία και όχι ως ανάσταση.

Αδυνατώ να εννοήσω πως ένας χριστιανός δεν βάζει ερωτικότητα στη ζωή του. Και πως δεν ξεκινάει την ερωτικότητα αυτή από το Χριστό, αφού κατά Ιγνάτιο Θεοφόρο «ο δικός μου έρωτας σταυρώθηκε» (εννοώντας τον Χριστό). Ο άνθρωπος της εκκλησίας, της ζωής και του πνεύματος, πρέπει να είναι ο κατεξοχήν άνθρωπος της ερωτικότητας. Και έχει καταντήσει να είναι ο κατεξοχήν ανέραστος. Επιτέλους ας μην κρυβόμαστε. Ο γεροντισμός ιδίως έχει δημιουργήσει κομπλεξικούς και ανέραστους χριστιανούς. Χριστιανούς που φοβούνται να ζήσουν τη ζωή, τη δυναμική της και την ομορφιά της. Χριστιανούς που φοβούνται την έξοδο από τον εαυτό τους και τη συνάντηση με τον άλλον. Πώς να μην γράψεις λοιπόν για τον Χριστό, τον μεγάλο ερωτικό; Πώς να αφαιρέσεις την ερωτικότητα από τη σχέση σου με τον Χριστό; Πώς να μην μιλήσεις για την ορθόδοξη θεολογία και τη βιωματική της εμπειρία χωρίς την αναφορά του έρωτα ως αναπόσπαστο κομμάτι του πνευματικού αγώνα; Πώς να μην δεις τον άνθρωπο σου, τη σύζυγο σου ως έρωτα; Πώς να μην νιώσεις την ερωτικότητα στα λόγια του αποστόλου Παύλου που μιλάει για τους συζύγους; Πώς να μην δεχτείς την ερωτικότητα στα λόγια του Ιωάννη Χρυσοστόμου που συμβουλεύει, άκρως ανατρεπτικά τους συζύγους;

Αν πιστεύαμε στην ερωτικότητα που αναδεικνύει η ζωή της εκκλησίας, θα αγωνιζόμαστε με περισσότερη χαρά. Θα είχαμε κίνητρο. Και αυτό είναι η σωτηρία. Ακόμη και το άπειρο και ακατάληπτο ανθρωπίνως έλεος του Θεού είναι άκρως ερωτικό, αφού χωρίς ανταλλάγματα ο Θεός παρέχει το έλεος του στον πιο τσαλακωμένο και αδιάφορο. Αυτό δεν είναι ερωτικότητα; Ερωτικότητα είναι η αγάπη του κληρικού να τελεί τη Θεία Λειτουργία και να χάνεται στην Προσκομιδή και στην Αγία Τράπεζα. Ερωτικότητα είναι η αγάπη του κληρικού για τον άσχετο και αδιάφορο. Ερωτικότητα είναι το αίσθημα ταύτισης και αρπαγής του είναι στο εμείς. Ερωτικότητα είναι να θες να δεις τον εαυτό σου σαν προέκταση του εαυτού σου στην όλη ύπαρξη του άλλου. Ερωτικότητα είναι να αγαπάς τα ίδια σου τα παιδιά όσες επαναστάσεις κι αν κάνουν. Ερωτικότητα είναι ο πόθος σου να φέρεις τον Γρηγόριο Νύσσης, τον Γρηγόριο Θεολόγο, τον Κύριλλο Αλεξανδρέα στις αγωνίες σου. Ερωτικότητα είναι να ψάλλεις καρδιακά και με πόνο ένα δοξαστικό του πλ. β’. Ερωτικότητα είναι η διψασμένη ανάγκη για προσευχή. Ερωτικότητα είναι να κοιτάς τον άλλον στο βάθος των ματιών του και αυτό το συναίσθημα να μην σου αρκεί, να μην σε πληρώνει αλλά να θες να χαθείς μέσα του. Ερωτικότητα είναι να φτιάξεις έναν καλό καφέ όπως έλεγε ο Σωφρόνιος του Έσσεξ. Ερωτικότητα είναι να περπατήσεις σε ένα δάσος και η ευωδία των λουλουδιών και του αέρα να σε συνεπαίρνει. Ερωτικότητα είναι ένα βιβλίο που ωφελεί την ψυχή. Ερωτικότητα είναι ένα ευωδιαστό κρασί που μεθάει την καρδιά. Ερωτικότητα είναι να θαυμάσεις ένα πίνακα του Τσαρούχη που τον θαυμάζεις για το σεβασμό που αποτυπώνει για το ανθρώπινο σώμα. Ερωτικότητα είναι η συνάντηση με τον άλλον. Ερωτικότητα είναι η οικείωση με τον άλλον. Ερωτικότητα είναι ένα χάδι, μία αγκαλιά, ένα φιλί, ένα παθιασμένο φιλί. Ερωτικότητα είναι η ψηλάφηση του προσώπου του άλλου, του σώματος του άλλου. Ερωτικότητα είναι τα δύο χέρια να γίνουν ένα και τα βλέμματα να αγγίζουν τα ερεθίσματα της ψυχής.

Όλα τα παραπάνω είναι και γίνονται ερωτικότητα, όταν πρώτος ερωτικός γίνει ο Χριστός. Ο «μέγας ερωτικός» όπως εύστοχα επισήμανε στη συνέντευξη του ο Χρυσόστομος Σταμούλης. Ο Θεός από έρωτα δημιούργησε τα πάντα. Ο Θεός έχει έρωτα προς τον άνθρωπο και ο άνθρωπος προς το Θεό. Στη θεολογία της ορθόδοξης Ανατολής δεν έχει χώρο η ανυπαρξία του έρωτα του Θεού προς τον άνθρωπο, κάτι που διδάσκει ο νεοπλατωνισμός. Ακόμη και το Άγιο Πνεύμα σύμφωνα με τον Γρηγόριο Παλαμά είναι «έρωτας απόρρητος» μεταξύ Πατρός και Υιού. Πώς λοιπόν να γνωρίζεις το Θεό με ανέραστο τρόπο; Πώς να θες να έχεις σχέση κοινωνίας με το Θεό χωρίς να τον ερωτευτείς; Και χωρίς να ερωτευθείς το πρόσωπου του κάθε άλλου;

Ομολογώ πως όσοι σκανδαλίζονται από την ερωτικότητα ως έννοια και ως πλήρωση ζωής, είναι όσοι αρνήθηκαν να πιστέψουν στη σωτηρία του ανθρώπου. Γιατί αν αυτή η ερωτικότητα διαπνέει τα έργα των ασκητών της ερήμου, πώς να μην έχει βασικό ρόλο στη χριστιανική ανθρωπολογία; Πώς να μην υπάρχει έρωτας στη σχέση με το Θεό; Πώς θα κρατηθεί αυτή η σχέση; Με τύπους; Με κανόνες; Τι είδους σχέση είναι αυτή; Ηθικιστική; Νομικίστικη; Ευσεβιστική; Ωφελιμιστική; Υποκριτική; Τυπική; Όχι, βεβαίως. Είναι σχέση ερωτικότητας. Γιατί στην εκκλησία όλα είναι ερωτικότητα. Από την πτώση μέχρι την ανάταση. Και από τη σταύρωση μέχρι την ανάσταση. Ναι, ερωτικότητα σε όλα.

Χριστός Ανέστη!

Ηρακλής Φίλιος

Βαλκανιολόγος, Θεολόγος

*Ως εμπειρικός ή αλλιώς μετριοπαθής αγνωστικισμός ορίζεται η άποψη ότι η ύπαρξη ή η ανυπαρξία του Θεού ή των θεών είναι προς το παρόν άγνωστη, όχι όμως απαραίτητα ανεξιχνίαστη. Οι Εμπειρικοί Αγνωστικιστές, είναι αυτοί που δεν αποκλείουν κάποια στιγμή να βρεθούν αποδείξεις για τον Θεό, ωστόσο αναβάλλουν την κρίση τους μέχρις ότου περισσότερες αποδείξεις είναι διαθέσιμες.

*Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 9:16-17

Πηγή άρθρου: http://www.trikalaola.gr/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B1/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%9D%CE%91%CE%99-%CE%95%CE%A1%CE%A9%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%91-%CE%A3%CE%95-%CE%9F%CE%9B%CE%91/

Εκεί που τελειώνει η Λογική αρχίζει η Εκκλησία..

Αν υπάρχει κάτι που έχει χαλάσει πολύ τους εκκλησιαστικούς κύκλους, τη σήμερον, αυτή είναι η δυνατότητα ευρείας πρόσβασης σε πληροφορίες από τον καθένα! 

Γι' αυτό, ένας λόγος που άρχισαν να χρησιμοποιούν κι αυτοί το Διαδίκτυο, ήταν αυτός! Αφενός, για να παρακολουθούν, να ξέρουν και να ανασκευάζουν, με τη σειρά, τις διάφορες "επιβλαβείς" γνώμες και απόψεις, υπό μορφή απολογητική.

Εδώ μέχρι και η Εσφιγμένου έχει site στο Internet!!! Που υποτίθεται ότι δεν έχουν ούτε ρεύμα..... 

Αφετέρου, όταν τελειώσουν τα επιχειρήματα, αρχίζει η προσφιλής καταφυγή σε "σκοτεινές δυνάμεις" και "κέντρα", από τα οποία εκπορεύονται οι εν λόγω "καταστρεπτικές" θεωρίες.... Η τακτική: "δεν απαντάμε στην κριτική, αλλά προσπαθούμε να εξουδετερώσουμε τον κρίνοντα", με ηθικές μομφές και κατηγορίες, συνήθως, είναι προσφιλέστατος στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα!

Παρόλα αυτά, προσπαθούν με διάφορες θεολογικές δικολαβίες να μας πείσουν πως ό,τι και να κάνει ο λειτουργός, δεν παύει να είναι αγωγός του Αγίου Πνεύματος! Με δυο λόγια, "δε πα να σας κάνουμε ό,τι θέλουμε, μας έχετε ανάγκη, σας είμαστε απαραίτητοι"..... Αυτό, τουλάχιστον, είναι το νόημα της παρακάτω ιστορίας:

"Η θεόσαρκη μερίδα"

Δώδεκα μίλια έξω από τη Δαμασκό ασκήτευε ένας στυλίτης.

Κάποτε σκανδαλίστηκε μ’ έναν ιερέα της πόλης, για τον οποίο πληροφορήθηκε πως έπεφτε σε σαρκική αμαρτία.

Σε λίγες μέρες ο ιερέας αυτός έτυχε να πάει να λειτουργήσει στο μοναστήρι, όπου βρισκόταν και ο στύλος του ασκητή.

Την ώρα του κοινωνικού, ο στυλίτης κατέβασε σ’ ένα καλάθι το άγιο Ποτήριο που είχε μαζί του, και μέσα σ’ αυτό του έβαλαν τα άχραντα Μυστήρια.

Όταν όμως ανέβασε πάνω την θεία Κοινωνία, δίσταζε να μεταλάβει.

Έφερνε στο νου του την κατηγορία που είχε ακούσει για τον λειτουργό ιερέα, και συλλογιζόταν: Άραγε, έχει αγιαστεί αυτή η μερίδα;

Επιφοίτησε σ’ αυτή το άγιο Πνεύμα ή εμπόδισε τον ερχομό Του η αμαρτία του λειτουργού;

‘Έτσι όπως είμαι σκανδαλισμένος με τον ιερέα, πρέπει να μεταλάβω ή όχι;».

Ενώ συλλογιζόταν αυτά, ο Θεός οικονόμησε να συμβεί κάτι φρικτό, για να πληροφορηθεί ο στυλίτης και συνάμα να στηριχθεί κάθε χριστιανική ψυχή.

Την ώρα που τεμαχιζόταν το πανάγιο Σώμα, πριν τη μετάληψη του λαού, μία μερίδα κύλησε από το δισκάριο κι έπεσε στην αγία τράπεζα, όπου μεταβλήθηκε σε σάρκα μπροστά στα μάτια όλων όσων βρίσκονταν εκεί.

Ό λειτουργός, θαμπωμένος, δοκίμασε ν’ ακουμπήσει και να ψηλαφίσει την Αγία μερίδα.

Μόλις όμως την άγγιξε, εκείνη κόλλησε στο δάχτυλό του σαν ζωντανή, φρεσκοσφαγμένη σάρκα. Και καθώς τράβηξε το χέρι του, υψώθηκε και η Αγία μερίδα κολλημένη στο δάχτυλο. Αμέσως έσταξαν τρεις σταγόνες Αίμα στην Αγία τράπεζα, που πότισαν το πρώτο και δεύτερο κάλυμμα κι έφτασαν μέχρι το μάρμαρο.

‘Όταν πληροφορήθηκε ο στυλίτης το θαυμαστό γεγονός, μετάλαβε με φόβο και τρόμο την Αγία μερίδα που του είχαν στείλει, και ομολόγησε σ’ όλους τη δυσπιστία του.

Ό όσιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, που διηγήθηκε τη θαυμαστή αυτή ιστορία, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας του θαύματος. Αξιώθηκε να δει, να προσκυνήσει και να πάρει μαζί του ένα κομμάτι από τη θεόσαρκη μερίδα.

Κάποτε βρέθηκε στα ‘Ιεροσόλυμα, όπου συνάντησε ένα δαιμονισμένο. Με αδίσταχτη πίστη του κρέμασε στο λαιμό, μέσα σε σακουλάκι, την Αγία μερίδα, και σε μερικές μέρες ο ασθενής είχε θεραπευθεί.

Πηγή: Γεροντικό

Όποτε πάλι κάποιος, που έχει διατηρήσει τα λογικά του και την ανεξάρτητη κριτική του σκέψη εκεί μέσα, προσπαθεί να τους επισημάνει τα λάθη και τις ακρότητές τους, κινδυνεύει να στιγματιστεί ως «νεοορθόδοξος», «μεταπατερικός», «νεονικολαΐτης» και δε συμμαζεύεται… Αν αυτό δεν πετύχει, λαμβάνουν δράση οι διάφοροι εκκλησιαστικοί «ντέτεκτιβς», - αποτελούμενοι συνήθως από πιστούς καταπιεσμένους, προηγουμένως, από τους πνευματικούς τους και το λοιπό παπαδαριό, εφοδιασμένους με μπόλικα απωθημένα από τους παροπλισμούς και τις απαγορεύσεις που αυτοί τους έχουν επιβάλλει- να «ξεσκεπάσουν» την όποια τυχόν «ηθική» (διάβασε: σεξουαλική) παρεκτροπή του ατόμου εκείνου που τόλμησε(!) να τους βάλει σε σκέψεις και να αμφισβητήσει τις «επίσημες» ντιρεκτίβες του «κόμματος»…..

Η λέξη "αλλαγή" είναι δαιμονοποιημένη από αρκετούς μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο.

Τους το λες και σου κοπανάνε ότι η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι ο Χριστός δεν αλλάζει και είναι "ο ίδιος και παρατεινόμενος εις τους αιώνας".

Ειδικά αυτές οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αποτελούν σπήλαια φανατικών και αντιδραστικών, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή αυτού του "πολέμου" απέναντι σε οποιαδήποτε ιδέα αλλαγής!

Γι' αυτό συνηθίζω και λέω πως αν η Εκκλησία ήθελε να αλλάξει πραγματικά θα κοιτούσε να απομονώσει τέτοιες φωνές, ακόμα και να διαχωρίσει τη θέση της από τις εν λόγω παρασυναγωγές... Αλλά δεν το κάνει, είτε από φόβο μήπως χάσει οπαδούς, είτε διότι οι οργανωσιακοί κι η νοοτροπία τους έχουν διεισδύσει στον εκκλησιαστικό χώρο, διαβρώνοντάς τον. Παίζονται συμφέροντα. Φανταστείτε ότι αυτές οι οργανώσεις έχουν μέχρι και εκπαιδευτήρια! "Απόστολος Παύλος", "Ελληνική παιδεία", "Θεομήτωρ" είναι μερικά από αυτά........ Θυμηθείτε επίσης ιεράρχες όπως Χριστόδουλος, Αμβρόσιος, Καλλίνικος (και οι τρεις μέλη της "Χρυσοπηγής"), Μεσογαίας Νικόλαος (ο αδερφός του Αστέριος είναι στην παραεκκλησιαστική οργάνωση του "Σωτήρος") και πολλοί άλλοι. Χτυπητό παράδειγμα ιεράρχη οργανωσιακότατου στη νοοτροπία, ο οποίος μετέφερε το θεοκρατικό κράτος της πάλαι ποτέ Καλβινιστικής Γενεύης σε ακριτική πόλη της Ελλάδος, αποτελεί ο γνωστός και μη εξαιρετέος Καντιώτης! Ζωντανό παράδειγμα του πόσο η τυπολατρία, σε συνδυασμό με λογής λογής ψυχολογικές αγκυλώσεις και νοσηρή θρησκευτικότητα, καταντά άρρωστο κάποιον! Αυτός ο άνθρωπος είχε εξωτερικά, κάργα, την επιγραφή του "ορθοδοξότατου", αλλά δεν ήταν παρά ένας καλβινιστής, πουριτανός!

Όχι στο γράμμα του δόγματος, αλλά στο πνεύμα...

Το εκνευριστικό σε αυτό τον τύπο και τους οπαδούς του ήταν ότι θεωρούσαν εαυτούς ότι νομιμοποιούνταν να ελέγχουν και να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα! Ασκούσαν το λεγόμενο "ελεγκτικό κήρυγμα", όπως προσφιλώς το ονομάζαν... Πνευματικό τέκνο αυτουνού ήταν και ο Σωτηρόπουλος, ο Νικόλαος, ο οποίος διακατεχόταν από την ίδια νοοτροπία μ' εκείνον.

Έλεγχος παντού, καυτηριασμός των κακώς (νομιζομένων) εχόντων, εμμονή στην αμαρτία -ιδίως τη σαρκική- και την αιώνια κόλαση.....

Επειδή έχω δει κάποια πράγματα από μέσα, οφείλω να υπενθυμίσω ότι το ευαγγελικό "πολλοί οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί" ερμηνεύεται........ φαντάζεστε πώς! Μαντέψτε πόσοι είναι οι "κλητοί" και πόσοι οι "εκλεκτοί" τελικά και που ανήκουν! 

Η νοοτροπία ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη σωστή θρησκεία είναι δύσκολο να σβήσει, διότι είναι συνυφασμένη και με μπόλικο εθνικισμό μέσα!

Προφητείες για την (Μ)Πόλη, το ξανθό γένος και δε συμμαζεύεται δίνουν και παίρνουν έως σήμερα..........

Λίγες γραμμές προβληματισμού για τη φύση του κακού..

Τις προάλλες είδα ξανά την ταινία "Πτώση", του 2004.

Η οποία δείχνει τις τελευταίες ημέρες του Χίτλερ στο καταφύγιο...

Η εν λόγω ταινία τον παρουσιάζει «απροσδόκητα» ευγενικό και όχι τόσο «τέρας», όσο τον φαντάζεται ο κόσμος!

Ειδικά στις πρώτες σκηνές, άμα παρακολουθήσεις, τον βλέπεις και σκέφτεσαι: "αυτός είναι ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τόσα εγκλήματα;"

Ίσως η κακία ενός ανθρώπου, τελικά, να έγκειται στις προθέσεις του, οι οποίες δε γίνονται αντιληπτές μέχρι να του δοθεί μια κάποια εξουσία, όπως συνέβη στην περίπτωση του συγκεκριμένου! Εξωτερικά όλοι "άνθρωποι" είμαστε, αρκεί να τηρούμε μια συγκεκριμένη πεπατημένη savoir vivre. Μέχρι να μας δοθεί η ευκαιρία.... Και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι "Χίτλερ" και "Στάλιν" κυκλοφορούν ανάμεσά μας καθημερινά και δεν τους βλέπουμε!

Το ψυχογράφημα του θρησκευτικού ανθρώπου

"Στοὺς ἀντίποδες τοῦ πλούτου τῆς ἐρωτικῆς ἀκτησίας, τὸ ἀνέραστο κτητικὸ πάθος θρησκευτικῆς δικαίωσης. Τίμημα τραγικὸ ἐρωτικῆς στέρησης στὸ βωμὸ τῆς ἀπληστίας τοῦ θρησκευτικοῦ ἐγωτισμοῦ. Πάσχει τὴ στέρηση ὁ ψευδευλαβὴς ἀνέραστος, πάσχει τὸ πάθος μανικῆς αὐτοκαταξίωσης. Γαντζώνεται ἀπελπισμένα στὸν νόμο, νὰ ἐξασφαλίσει τὴν τεκμαρτὴ δικαίωση τῆς τραγικῆς του στέρησης. Κι ὁ νόμος μετασκευάζει τὴν ἔλλειψη σὲ περίσσεια μένους ἐπιθετικοῦ. Γίνεται ἀνάλγητος ὁ ἀνέραστος, σκληρὸς ἐπιτιμητὴς κάθε ἀδυναμίας, κάθε ἀνθρώπινης ἀποτυχίας. Ἀμείλικτος γιὰ ὅσους δὲν συμπάσχουν μαζί του τὴν ἀνικανοποίητη στέρηση. Κάθε «δόγμα» καὶ «ὁμολογία» γεννάει τὸν δικό της τύπο «ἀφιερωμένου» στὸν Θεὸ ἀνθρώπου. Ποὺ εἶναι συχνά, σὲ κάθε γεωγραφικὸ μῆκος καὶ πλάτος, ὁμοιόμορφα φοβισμένος ἄνθρωπος. Φοβᾶται πανικόβλητος τὴν εὔθραυστη κοινὴ ἀναγνώριση τῆς «ἀφιέρωσής» του: Νὰ μὴν σπιλωθεῖ ἡ φήμη του, νὰ μὴν ἀμφισβητηθεῖ τὸ καλό του ὄνομα, ἡ πνευματικότητὰ του, ἡ συνέπειά του στὴ στέρηση. Εἶναι ἐρωτευμένος μὲ τὴν «ἀφιέρωσή» του, τὴν εἰδωλοποιημένη ἐγωτική του ἁγνότητα, ὄχι μὲ τὸν Θεό. Ὅταν ἡ «ἁγνεία» γίνεται «πικρία», σκοτεινιάζει ἡ ζωὴ στὰ σωθικὰ τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ σκότος δριμύ, ἀλλὰ στὸν ἴδιον ἀδιόρατο. Δὲν ἀντέχει ἄλλο τὴ στέρηση, τὸ ἐρωτικὸ ἀνικανοποίητο, ὅμως δὲν βλέπει, δὲν τολμάει νὰ δεῖ πὼς δὲν ἀντέχει. Ἡ κατάρρευση τῆς ἀντοχῆς του, ὁ σκοτεινὸς θρυμματισμὸς τοῦ μέσα του κόσμου, τινάζει πρὸς τὰ ἔξω μιὰ τυφλὴ φανατισμένη βεβαιότητα ἀντικείμενης κατάρρευσης: Ἡ κοινωνία ἢ καὶ ὁ κόσμος καταρρέει. Ἡ ἐρωτικὴ στέρηση γεννάει πάντα τοὺς χολερικοὺς εἰσαγγελεῖς ἢ τοὺς στυφοὺς προφῆτες. Οἱ πρῶτοι κατακεραυνώνουν τὴν «κοινωνικὴ σήψη», τὴ «διάλυση τῆς οἰκογένειας», τὴν «ἐξαθλίωση τῶν ἠθῶν». Οἱ δεύτεροι βλέπουν νὰ ἐπέρχεται τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ἡ καθολικὴ καταστροφή, ἡ ἐγγύτητα τῶν ἐσχάτων. Μεταφέρουν στὸ σφιγμὸ τοῦ κόσμου τὴν ἀντίστροφη μέτρηση τῆς δικῆς τους ἀντοχῆς. Κι ἡ ἀντοχὴ στενεύει, πρέπει ἡ τραγωδία νὰ τελειώνει, μαζί της κι ὁ κόσμος ὁλόκληρος ἀσυνείδητα ταυτισμένος μὲ τὸ ἐγώ τους. Πῶς νὰ ξεχωρίσεις τὸν πραγματικὸ Θεὸ ἀπὸ τὸ φάντασμα τὸ σαρκωμένο στὴ ριγηλὴ ἀνασφάλεια. Κωδικὸ φάντασμα καὶ σωφιλιάζεται στοὺς λαβυρίνθους τοῦ νόμου, μετράει τὶς ἄγονες στερήσεις μας μὲ τὸν τυφλὸ μίτο μιᾶς μελλοντικῆς ἀνταπόδοσης. Ὅσο κι ἂν τὸν θέλουμε ἐγγυητὴ τῆς ἐγωτικῆς μας ἐξασφάλισης, ἀφοῦ μόνο μετράει εἶναι ἀπὸ μόνος του μιὰ ἀπειλή. Τρόμος ἐλέγχου, ἔλεγχος τρόμου, σκοτεινιὰ καὶ ἐφιάλτης στὸν λειψό μας βίο."

Πηγή: Χρήστος Γιανναράς, Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων

Η ουσία του δόγματος της αιωνίου τιμωρίας

Η ουσία του δόγματος της αιωνίου κολάσεως είναι η απανθρωπιά, πάνω απ' όλα. Απανθρωπιά που εκδηλώνεται από έναν στερημένο, γεμάτο απωθημένα άνθρωπο, σε έναν που αγαπάει τη ζωή και την ζει με πάθος! Ίσως το χειρότερο, αν όχι το χειρότερο, που επινόησε ανθρώπου νους κι ακόμα χειρότερα που το έντυσε με το "μανδύα" μιας θρησκείας της "αγάπης".....

Και η δικαιολογία που έχω ακούσει από στόματα χριστιανών γι’ αυτή την παράνοια είναι ότι όπως δεν μπορείς να ψέξεις τον καθηγητή για το ότι επιβραβεύει τον μαθητή που διάβασε, ενώ κόβει τον χειρότερο, έτσι και με το Θεό! Μάλιστα… Ωραίος Θεός! Να τον χαίρεστε εσείς οι θεοσεβούμενοι… Τα θρησκευτικά, βέβαια, δε θέλετε να αλλάξουν τρόπο διδασκαλίας, μπας και χάσουνε τα κακόμοιρα τα παιδάκια άλλη μία χαμένη ώρα κατήχησης και διδαχής της ηθικής με τρόπο που διαμορφώνει μια χείριστη και άκρατα ωφελιμιστική στάση απέναντι στη ζωή. Εγώ, λοιπόν, που κατηχήθηκα με μια τέτοια ηθική σας την επιστρέφω πίσω, να την έχετε, να την χαίρεστε!

Ακολουθεί ένα απόσπασμα κειμένου που μιλάει χωρίς περιστροφές και θεολογικές στρακαστρούκες και δικολαβίες για τον τύπο ανθρώπου που διαμορφώνει αυτού του είδους η πίστη:

" Θα φέρω δύο δείγματα, για να δείξω ότι αυτό το μίσος είναι η οξύτερη μορφή εχθροπάθειας, που μπόρεσε να ξεδιπλώσει η ανθρώπινη φύση. Το ένα δείγμα είναι η επινόηση της Κόλασης με τα βασανιστήρια της. Αναλογίστηκες ποτέ, τι σημαίνει την ώρα που πεθαίνει ο άνθρωπος να του φορτώνεις τον τρόμο του αιώνιου μαρτυρίου της Κόλασης; Η ώρα του θανάτου που κάποτε θα ‘ρθει για τον καθένα μας, ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερά της ανθρώπινης φύσης, είναι μια ώρα απερίγραπτης τραγικότητας. Γιατί εκείνη τη φοβερή στιγμή ο άνθρωπος εξοφλεί την επιταγή της ζωής.

Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή της ανεκλάλητης χρείας και της φρικτής εγκατάλειψης είναι ακριβώς που διάλεξε η Εκκλησία να φορτώσει τον αφελή χριστιανό με τους αιώνιους τρόμους της Κόλασης:

Θα ζεις, του λέει, αιώνια κλεισμένος σ’ έναν πύρινο τάφο.

Να φορτώνεις λοιπόν τον άνθρωπο τον αφελή και τον αθώο κάπου, γιατί είναι το μεγάλο σου θύμα, με τέτοιες φρικτές φαντασίες την πανίερη και την υπέρτατη και τη φοβερή ώρα που ψυχομαχεί• την ώρα που δίνει την πιο άγρια μάχη -τί ‘ναι μπροστά της τα Γαυγάμηλα και οι Κάννες και η Μάχη των Εθνών!- να βγει η ψυχούλα του για να λυτρωθεί από την αγωνία του θανάτου.

Ερωτώ: Ποιος σατανάς, ποιο ανθρώπινο τέρας, ποιος αρχιτέκτονας του σκότους και του ουαί θα μπορούσε να δείξει αγριότερο μίσος και να επινοήσει χειρότερο μαρτύριο για τους ανθρώπους; "

Πηγή: Δ. Λιαντίνης: Να υπάρχεις Ελληνικός

Σκόρπιες σκέψεις εδώ κι εκεί........

Ποιες είναι, λοιπόν, οι προδιαγραφές συναντήσεως του Θεού; Οι εξομολογήσεις σε πνευματικούς και η λεγόμενη "πνευματική" ζωή που δεν είναι παρά ένα εσαεί "αλυσόδεμα" στο άρμα κάποιων απαρχαιωμένων κανόνων; Αξίζει τόσο να πληρώσει κανείς ένα τόσο βαρύ τίμημα; Να απαρνηθεί τις χαρές της ζωής; Να φορτωθεί με δεκάδες παροπλισμούς και ιδεοληψίες ιερέων;

Είναι ένα από τα κόλπα της Εκκλησίας αυτά! "Έρχου και ίδε" και στη συνέχεια, αν σου αρέσει, σε "κρατάμε" με ενοχές, με κανόνες, με νηστείες, με απειλές για αιώνια κόλαση και τελώνια και δε συμμαζεύεται...... Ο Ντόκινς στο βιβλίο του γράφει ότι ο φόβος μιας αιωνίας κολάσεως βρίσκει έδαφος ακόμα και στα μυαλά λογικών ανθρώπων! Οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι η κόλαση είναι ένα δυνατό χαρτί στα χέρια της Εκκλησίας... Ίσως από τα δυνατότερα, μετά από το φόβο του θανάτου! Έχω διαφωνήσει δεκάδες φορές με θεολόγους, όσον αφορά την αιωνιότητα της κολάσεως. Και όλες οι απαντήσεις συνοψίζονται στο παρακάτω νόημα: "τι να κάνουμε αφού είναι έτσι;" ή "αφού έτσι λένε οι Γραφές". Θεωρώ ότι αρκετοί από αυτούς, στο βάθος, καταλαβαίνουν την απανθρωπιά αυτού του δόγματος αλλά αντιδρούν έτσι, επειδή είναι αλυσοδεμένοι από το φόβο τους! Φοβούνται! "Κι αν είναι έτσι μία στο εκατομμύριο να μην έχουμε μια πισινή;" Από μια πλευρά τους καταλαβαίνω! Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που δουλεύει εδώ! Πώς θα τα έχουμε καλά με έναν τέτοιο Θεό; Που από τη μια είναι Αγάπη κι από την άλλη αφήνει να υπάρχει αιώνιος πόνος; "Ποιος ξέρει τι Θεός είναι αυτός.....", ίσως σκέφτονται! Οπότε καλού κακού, ποτέ δεν ξέρεις......

Μια ερώτηση• γιατί στα Θρησκευτικά του σχολείου δε διδάσκονται αυτές οι απεχθείς και τρομοκρατικές θεωρίες για τα τελώνια που με επιμέλεια κρατάνε και διαιωνίζουν, οι θεολόγοι, στα μυαλά των πιστών; Γιατί διστάζουν να διδάξουν στους μαθητές ότι η ατμόσφαιρα της γης κατακλύζεται από χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια, "δρακουλίνια" που θέλουν το κακό μας και μας βάζουν σε πειρασμούς, εφόσον σε ασκητικά κείμενα αυτό προβάλλει ως κάτι σημαντικό;;; Μήπως, διότι δε θα έκανε καλό στο εκκλησιαστικό marketing; Ξέρετε τι εννοώ... Στην "έξωθεν καλή μαρτυρία", στην καλή εικόνα της Εκκλησίας προς τα έξω.... Διότι έτσι γίνεται και με τους διαφημιστές• σου προβάλλουν και υπερθεματίζουν ό,τι καλό υπάρχει στο προϊόν που πουλάνε, αποσιωπώντας και υποβαθμίζοντας τα αρνητικά. Έως ότου το πάρεις και ανακαλύψεις τη "γλύκα"!

Όσο για τους κληρικούς εκείνους που σπουδάσανε Φυσική, Βιολογία ή Ψυχιατρική, αυτό από μόνο του δε μου λέει τίποτα... Και ο Κεν Χαμ φυσικός είναι!

"Διδακτικές" ιστορίες της Παλαιάς διαθήκης: μέρος πρώτο

"και ανέβαινε εκείθεν εις Βαιθήλ (ο προφήτης Ελισσαιέ... μεγάλος και τρανός βιβλικός προφήτης) και ενώ αυτός ανέβαινε εν τη οδώ εξήλθον εκ της πόλεως παιδιά μικρά (Ο΄ παιδάρια - μικρά παιδάκια δηλαδή) και ενέπαιζον αυτόν και έλεγον πρός αυτόν. Ανέβαινε φαλακρέ ανέβαινε φαλακρέ, ο δε εστράφη εις τα οπίσω και ιδών αυτά, κατηράσθη αυτά εις το όνομα του Κυρίου (μέσα και ο Κύριος δηλαδή... και η αδιανόητη συνέχεια) Και εξήλθον εκ του δάσους δύο άρκτοι και διεσπάραξαν εξ αυτών τεσσαράκοντα δύο παιδιά» Μασ. Β΄ Βασιλ. Β΄23,24"

Εάν η εν λόγω ιστορία δε βρισκόταν γραμμένη σ’ ένα «ιερό» βιβλίο, το οποίο λαμβάνεται στα σοβαρά από εκατομμύρια ανθρώπους, σε όλο τον κόσμο, τότε θα αντιμετώπιζα την όλη φάση με χιούμορ! Μαύρο ίσως, αλλά χιούμορ! Για να δούμε τι συμπέρασμα και "πνευματικότητα" μπορεί να οικοδομήσει κανείς από αυτή την ιστορία, καθώς όλα υποτίθεται ότι εξυπηρετούν έναν απώτερο «ηθικό» σκοπό «εν ταις ιεραίς γραφαίς»…:

Για να έχουν λοιπόν όλα αυτά τα παιδιά αντικείμενο της κοροϊδίας τους τη φαλάκρα του προφήτη αυτού, είναι φανερό ότι πρόκειται για μεγαλούτσικα παιδιά. Τι σόι αρκούδες λοιπόν ήταν αυτές που κατάφεραν και έπιασαν 42 παιδιά και τα κατασπάραξαν; Τα αεικίνητα παιδιά αυτής της ηλικίας, κάθισαν στη σειρά να τα "κατασπαράξουν" οι δύο αρκούδες;

Η υπερβολή είναι παραπάνω από έκδηλη! Ολοφάνερα ο παραμυθοπλάστης προφήτης, ή βγάζει τις αρρωστημένες φαντασιώσεις του πάνω σε κάποιο δυσάρεστο γι’ αυτόν και την φαλάκρα του περιστατικό, ή δανείζεται κάποιο τραγικό συμβάν σε απομονωμένη ορεινή περιοχή με θύματα πολλά παιδάκια για να κάνει ονομαστή και διαβόητη την «αποτελεσματική κατάρα» του θεού του, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα να κλείσει μια για πάντα κάθε αυθάδες στόμα, που θα αποτολμούσε να θίξει έστω και αστεϊζόμενος την υπερτροφική γεροντική του αυταρέσκεια. Περιγράφοντας λοιπόν τα ανοητολογήματα αυτά, δηλώνει σαφέστατα ότι κάθε απόπειρα αστεϊσμών και κάθε πικρόχολο σχόλιο για την ιδρωμένη του φαλάκρα, μπορεί να έχει κατάπικρο αντίτιμο!

Αν πάλι δεχθούμε ως αυθεντικό το περιστατικό, τότε τα πράγματα είναι παρά πολύ χειρότερα. Διότι, τι πρέπει να σκεφτούμε για τον απερίγραπτο αυτόν προφήτη, που μπροστά στα "άγια" μάτια του, οι αρκούδες κατασπάραζαν τα 42 κοκαλωμένα απ’ τον φόβο τους αθώα παιδάκια και αυτός... όλη αυτήν την ώρα, (γιατί ακόμα και κάτω από ιδανικές για τις αρκούδες συνθήκες το "ξέσκισμα" τόσων παιδιών παίρνει κάμποση ώρα) δεν συγκινήθηκε να παρακαλέσει τον θεό του να περιορίσει το φονικότατο αυτό αντίτιμο της προσβεβλημένης... τριχόπτωσης του!

Είναι αυτός άγιος άνθρωπος του θεού; ή φορέας της εγωιστικότερης και δολοφονικότερης φιλαρέσκειας όλων των εποχών; Τελικά πρέπει να μιλάμε για την πιο ακριβοπληρωμένη φαλάκρα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, αφού, για φαντάσου, με την άμεση σύμπραξη του (βιβλικού) παντοδύναμου "θεού" η ιερότερη φαλάκρα όλων των εποχών στοίχισε 42 παιδικές ζωούλες. Ε...! μήπως όλοι μαζί... κάπου... το παρατραβάμε...!

" Άλλοι λαμόγια κι άλλοι στην προσευχή ως το βράδυ, άλλοι professionals εις του Μεσαίωνα το σκοτάδι............... "

Κάπου στη φωτογραφία "αχνοφαίνεται" αυτός που "διάβαζε", αλλά δεν μπορώ να τον βρω ρε παιδιά! Μπορεί να με βοηθήσει κανείς;

"Σχόλια στην επιστολή ενός Αγίου Ποιητή"

«Ρωτάς πώς τα πάω. Άσε, πολλή πίκρα. Μού λείπει ο Βασίλειος, ο πνευματικός μου αδερφός, και ο Καισάριος, ο βιολογικός μου αδερφός. «Ο πατέρας και η μητέρα μου μ' έχουν εγκαταλείψει», για να το πω με τα λόγια του Δαυίδ. Τα τού σώματος πονεμένα, τα γηρατειά επικρέμονται πάνω από το κεφάλι μου, οι υποχρεώσεις με εξαντλούν, τα προβλήματα συσσωρεύονται, οι φίλοι με προδίδουν, η Εκκλησία διαλύεται. Χάθηκαν τα καλά, έμειναν τα στραβά, μέσα στη μαύρη νύχτα αρμενίζω, και φως πουθενά, ο Χριστός κοιμάται. Τι άλλο πρέπει πια να πάθω; Μια μόνο λύση υπάρχει για τα βάσανά μου, ο θάνατος. Αλλά αν κρίνω με βάση τα εδώ, κι εκεί απαίσια θα είναι.»

Πρόκειται για επιστολή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς τον ρήτορα Ευδόξιο. Στιγμή ανθρώπινη. Εξομολόγηση που προσφέρει παρηγοριά σε όλους εμάς που παλεύουμε κάθε μέρα με τις αμφιβολίες μας.

  Τι να πρωτοσχολιάσω... Η επιστολή με έχει σοκάρει με την αλήθεια της. Την υπαρξιακή, ανθρώπινη αλήθεια που φέρει μέσα της. Αποδεικνύει περίτρανα, αυτό που χρόνια τώρα προσπαθούν να πουν κάποιες φωτεινές υπάρξεις στο χώρο της Θεολογίας, αλλά η Εκκλησία προσπαθεί τεχνητά να τους απομονώσει ώστε να μην ακουστούν... ότι η θεσμική Εκκλησία απέκρυψε τις ανθρώπινες στιγμές από τους βίους και τα συναξάρια των Αγίων της. Επιλεκτικά διάλεξε τα σημεία αυτά που ευνοούν το θρησκευτικό μάρκετινγκ.

  Αυτοί ήταν όμως οι Άγιοι;

  Διαβάζοντας συναξάρια αγίων, πάντα με ''ενοχλούσε'' το έντονα μυθικό και υπερβολικό στοιχείο που κυριαρχούσε. Σαφέστατα σε κάποιες ιδιαίτερες περιόδους αυτό εξυπηρέτησε ψυχολογικές ανάγκες των πιστών, αλλά όταν συνεχίζεται έως τις μέρες μας καταντάει επικίνδυνο.

  Οι άγιοι παρουσιάζονται ως υπεράνθρωποι ή σούπερσταρ, που όσο και αν θέλεις να τους φτάσεις, τα ίχνη τους σβήνονται από την άμεση εμπειρία του πλανήτη γη. Θαυματουργικές γεννήσεις, θαυμαστά σημεία στην ζωή τους - π.χ. από την νηπιακή ακόμα ηλικία κοινό σημείο αρκετών αγίων, ότι δεν θήλαζαν γάλα ημέρες νηστείας - θαυματουργικές επεμβάσεις τόσο στην προσωπική ζωή τους όσο και στους γύρω τους, υπέρμετρες δυνατότητες που ξεπερνούσαν κατά  πολύ το μέσο  όρο των ανθρώπινων δυνατοτήτων, νίκες επί μυθικών προσώπων π.χ. δράκων, τεράτων κ.α. συνθέτουν την εικόνα που δεν έχει σχέση με την ζωή των καθημερινών ανθρώπων.

  Η Εκκλησία, εξαρχής είχε θέσει βάσεις μιας λανθασμένης ανθρωπολογίας. Ανεξαρτήτως εάν θεωρητικά ομολογούσε την ποικιλία των χαρισμάτων, στην πρακτική καθοδήγηση των μελών της, θεωρούσε ότι όλοι είναι για όλα. Ότι όλοι θα έπρεπε να φτάσουν στην «αγιότητα» που είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Και για το ότι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να φτάσουν τους Αγίους αυτούς, ευθυνόταν η ραθυμία, η ακηδία, η κακή χρήση της ελευθερίας τους και τίποτε άλλο.

 Αυτή η θέση κατά κάποιο τρόπο εξυπηρετούσε την θεσμική Εκκλησία. Διότι όταν ενοχοποιείς τον βίο των ανθρώπων, όταν βάζεις απέναντι τους υπεράνθρωπα πρότυπα, καλλιεργείς άτομα υποτελή και υπόλογα για το βίο τους. Όταν δημιουργείς ανθρώπους που διαρκώς πρέπει να απολογούνται, μέσα από τις κοινότητες τους, από κώδικες και κανόνες, ισχυροποιείς τη θέση του θεσμικά κατοχυρωμένου να ασκεί έλεγχο επί της ζωής σου και την χρήση του βίου σου.

   Η Ορθοδοξία είναι μια δεξαμενή με αφάνταστο πλούτο ζωής. Όμως είναι αυτό για εκείνους που θα μπουν στην διαδικασία να ψάξουν σε βάθος επιχωματώσεων μέσα στο πέρασμα των αιώνων και έξω από αυτά που το θρησκευτικό μάρκετινγκ προβάλει.

Από το ιστολόγιο odoiplano.pblogs.gr

Πηγή: http://methexi.gr/03-1-epistoli-agiou-poihti.html

Παύλος: Κήρυκας του Ιησού ή των προσωπικών του πεποιθήσεων;

«Υπολήπτεσαι τον μικρό Χριστό. Ο Χριστούλης όμως γεννήθηκε από μάνα που

δε διέθετε πιστοποιητικό γάμου. Έτσι, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, σέβεσαι στο πρόσωπο

του Χριστού τον πόθο σου για σεξουαλική απελευθέρωση, βασανισμένε από τον γάμο Ανθρωπάκο. Έκανες τον εξώγαμο Χριστό γιο ενός θεού που δεν αποδέχεται παιδιά γεννημένα εκτός γάμου, Ύστερα όμως, ως Απόστολος Παύλος, άρχισες να καταδιώκεις τα παιδιά του αληθινού έρωτα και να θέτεις τα παιδιά του αληθινού μίσους υπό την προστασία των θρησκευτικών σου νόμων……………………………

Είχες να επιλέξεις ανάμεσα στη μεγαλειώδη απλότητα του Χριστού και στη διδασκαλία του Παύλου περί αγαμίας για τους ιερείς και υποχρεωτικού ισόβιου γάμου για τον εαυτό σου. Διάλεξες την αγαμία και τον καταναγκαστικό νόμο, ξεχνώντας την απλή μητέρα του Χριστού, που γέννησε τον γιο της μόνο από αγάπη.»

                                                                                         «Βίλχελμ Ράιχ, Άκου ανθρωπάκο»

Αποφάσισα να ξεκινήσω παραθέτοντας τα παραπάνω κομμάτια από το γνωστό βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ, «Άκου ανθρωπάκο», εκφράζοντας τον παρακάτω προβληματισμό: κατά πόσο ο Παύλος ήταν πραγματικός κήρυκας της διδασκαλίας του Ιησού και όχι των προσωπικών του πεποιθήσεων;

Γνωρίζουμε όλοι από τα θρησκευτικά του σχολείου την ιστορία του Σαούλ, ο οποίος, διώκτης αρχικά του Χριστιανισμού μετατράπηκε σε ένθερμο απόστολό του, παίρνοντας το όνομα «Παύλος». Συγκεκριμένα, ενώ κατευθυνόταν προς τη Δαμασκό, για να συλλάβει χριστιανούς, ξαφνικά έλαμψε ένα φως γύρω του από τον ουρανό, ακούγοντας ταυτόχρονα μια φωνή που του έλεγε: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;» Ο χριστιανικός κόσμος θεωρεί τη μεταστροφή του ως ένα υπέρτατο θαύμα.

Διαβάζοντας όμως τις Πράξεις των Αποστόλων βλέπουμε κάποιες αντιφάσεις στη διήγηση, τη συγκεκριμένη. Στην πρώτη (κεφάλαιο η', 7) βλέπουμε να λέει «Οι άνδρες που τον συνόδευαν (τον Παύλο) έμειναν ενεοί, ακούοντες μεν την φωνήν μηδένα όμως βλέποντες», ενώ στο κεφάλαιο κβ', 9-10 διαβάζουμε πάλι ότι ο ίδιος ο Παύλος είπε: «Εκείνοι που ήσαν μαζί μου το μεν φως είδον και κατεφοβήθησαν, την φωνήν όμως του λαλούντος προς εμέ δεν ήκουσαν».

Οι πρώτοι ακούγανε αλλά δε βλέπανε, οι άλλοι βλέπανε αλλά δεν ακούγανε……

Περίεργα πράγματα!

Όμως δε θα σταθώ στο λόγο της μεταστροφής του, για τον οποίο έχουν γραφτεί μελέτες από πολλούς ερευνητές στο διάβα των αιώνων. Ούτε στο κατά πόσο η μεταστροφή του αποτελούσε ή όχι πολιτικό καιροσκοπισμό. Θα εστιάσω στις διαφορές που παρουσιάζουν τα λεγόμενα και η διδασκαλία του σε σχέση με τα αντίστοιχα του Ιησού.

Αν βάλουμε στην άκρη τον περίφημο «Ύμνο προς την αγάπη» τα υπόλοιπα, στα οποία αναλώνεται ο Παύλος, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι θέσανε από τότε τις βάσεις για το μετέπειτα σκοταδισμό και τις συντηρητικές απόψεις που εκφράζουν οι χριστιανικές εκκλησίες, μέχρι σήμερα!

Αλλά και πολλοί ερευνητές, εκφράζουν την αντίληψη ότι οι απόψεις του Παύλου επηρέασαν και διαμόρφωσαν την Εκκλησία σε υπέρτερο βαθμό από τις διδασκαλίες του Χριστού.

Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ενώ ο Ιησούς, στους Μακαρισμούς του, λέει «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται» -η οποία δικαιοσύνη επιτάσσει την αντίσταση ενάντια σε κάθε καθεστώς που δρα με αυταρχικότητα και καταπίεση-, ο Παύλος μας συμβουλεύει να υποτασσόμαστε σε κάθε μορφή εξουσίας: «Κάθε ψυχή ας υποτάσσεται στις εξουσίες που υπερέχουν. Γιατί δεν υπάρχει εξουσία παρά μόνο από το Θεό, και αυτές που υπάρχουν είναι ταγμένες από το Θεό. Ώστε αυτός που αντιτάσσεται στην εξουσία έχει αντισταθεί στη διαταγή του Θεού, και εκείνοι που έχουν αντισταθεί θα λάβουν στους εαυτούς τους καταδίκη. Γιατί οι άρχοντες δεν είναι φόβος για τα αγαθά έργα, αλλά για τα κακά. Θέλεις λοιπόν να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το αγαθό και θα έχεις έπαινο από αυτή. γιατί είναι διάκονος του Θεού για σένα στο αγαθό. Αν όμως κάνεις το κακό, να φοβάσαι. γιατί δε φορά τη μάχαιρα χωρίς λόγο. Γιατί είναι διάκονος του Θεού, εκδικητής, για να εκτελέσει την οργή σ’ αυτόν που πράττει το κακό. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να υποτάσσεται κανείς όχι μόνο για την οργή, αλλά και για τη συνείδηση. Επειδή γι’ αυτό και φόρους πληρώνετε: γιατί είναι δημόσιοι υπηρέτες του Θεού που ασχολούνται συνεχώς ακριβώς σε αυτήν την υπηρεσία. Αποδώστε σε όλους τις οφειλές: το φόρο σ’ αυτόν που οφείλεται ο φόρος, το δασμό σ’ αυτόν που οφείλεται ο δασμός, το σεβασμό σ’ αυτόν που οφείλεται ο σεβασμός, την τιμή σ’ αυτόν που οφείλεται η τιμή./ Προς Ρωμαίους, Κεφάλαιο 13»

Με δυο λόγια μας συνιστά να σκύβουμε το κεφάλι απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, νόμιμη, που αυτό σημαίνει…… αντιλαμβάνεστε τι!

Συνεπής στα λόγια του πραγματικού της ιδρυτή, το σύνολο της ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, σιώπησε αλλά και συνοδοιπόρησε με την επταετία της Χούντας, σαν τον «Αρχιεπίσκοπο-Κεραυνό» καλή ώρα, ο οποίος δεν κατάλαβε τίποτα από τα βασανιστήρια των φοιτητών διότι διάβαζε………………

Το παρακάτω ερώτημα που θα μας απασχολήσει αφορά τη θέση της Εκκλησίας απέναντι στο θεσμό της δουλείας. Οι περισσότεροι θεωρούσαμε ότι διδάσκει πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στο Θεό κι η δουλεία καταδικάζεται. Μάλιστα το αγαπημένο κομμάτι των θρησκευτικών του σχολείου ήταν το «δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό. γιατί όλοι εσείς είστε ένας στο Χριστό Ιησού.», το οποίο υπάρχει στην «προς Γαλάτας επιστολή, 3^ο κεφάλαιο, 28 στίχος. Διευρύνοντας όμως τους ορίζοντές του κανείς τυγχάνει να ξετρυπώνει κάτι κομμάτια – «διαμάντια», όπως τα παρακάτω.. «Οι δούλοι να υπακούετε στους κατά σάρκα κυρίους σας με φόβον και τρόμον, με ευθύτητα και ειλικρίνειαν της καρδίας σας, σαν να υπακούετε στον Χριστόν. Οχι δε με υποκριτικήν εξωτερικήν υποταγήν, που γίνεται έτσι για τα μάτια και εφ' όσον σας βλέπουν οι κύριοί σας, όπως κάμνουν αυτοί που επιδιώκουν να αρέσουν στους ανθρώπους, αλλά να υπακούετε σαν δούλοι του Χριστού, πράττοντες το θέλημα του Θεού με όλην σας την ψυχήν· με την καλήν και ευμενή διάθεσιν, σαν να υπηρετήτε τον Κυριον και όχι ανθρώπους. Να ξέρετε δε ότι εκείνο το αγαθόν, που θέλει πράξει κάθε άνθρωπος, τούτο και θα πάρη πάλιν από τον Κυριον ανταμειβόμενος δι' αυτό, είτε δούλος είναι είτε ελεύθερος.»

Στην Επιστολή Προς Εφεσίους, Κεφάλαιο 6, στίχοι 5-9, ο ίδιος άνθρωπος που πριν, στην Προς Γαλάτας, έλεγε ότι όλοι είμαστε ένα «εν Χριστώ Ιησού», τώρα συμβουλεύει τους δούλους να υπακούνε στους αφέντες του! Τους υπόσχεται δε ανταμοιβή στη μέλλουσα ζωή, παρομοιάζοντας την επίγεια υποταγή τους με την υποταγή στο Χριστό.

Αντιφάσκει ο Παύλος;

Ένα από τα δύο χωρία είναι πλαστό;

Ποιος ξέρει;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ………

Η αφετηρία

Περίπου 20 χρονών ήμουν όταν, σε μια εκπομπή του ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας, έγινα αυτήκοος μάρτυς μιας "ιδιότυπης" θεολογίας, εκ μέρους του εκφωνητή· η συζήτηση αφορούσε την ύπαρξη του Θεού. Και σε μια φάση ο εκφωνητής διατύπωσε την εξής σκέψη: "τι γίνεται αν υπάρχει Θεός και το καταλάβουμε, βρισκόμενοι ενώπιόν του, όταν πεθάνουμε;"! Δηλαδή τι θα γίνει, εάν ο Θεός μας την έχει «στημένη», κατά το λαϊκώτερον;

Ανέφερα τη λέξη "ιδιότυπη", πριν, διότι πίστευα ότι η πεμπτουσία της χριστιανικής θεολογίας και δη της ορθόδοξης ήταν ότι κήρυττε ένα Θεό που ήταν αγάπη κι ότι, επομένως, ο φόβος δεν ανήκε στους "οδοδείχτες" εκείνους, με τους οποίους ήταν δόκιμο να Τον προσεγγίσουμε.

Σε τι οφειλόταν, λοιπόν, αυτή η αντίφαση που έπαιρνε σάρκα και οστά στην πράξη, τότε, από ένα ενεργό και αρκετά γνωστό μέλος της Ορθοδόξου εκκλησιαστικής ζωής; Πολλά ερωτήματα, με κυριότερο το παρακάτω: κατά πόσον μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο πιστεύουν πραγματικά τα μέλη του στον ίδιο Θεό; Στο γράμμα του δόγματος όλοι μπορούν να φαίνονται τύποι και υπογραμμοί, στο πνεύμα όμως και στο πώς νιώθουν το Θεό μέσα τους;

Το παρακάτω άρθρο εκφράζει, εν πολλοίς, τους προβληματισμούς μου και είθε να γίνει αφετηρία ενδελεχούς προβληματισμού και άλλων ανθρώπων....

"Η αφετηρία.

Υπάρχει κάτι εκεί έξω...

Στις αρχές του ’05 βρεθήκαμε κάποιοι φίλοι να συζητάμε για το ότι μοιραζόμαστε κάποιες κοινές διαπιστώσεις: Στην εκκλησία δύσκολα βρίσκουμε «επίσημο» τόπο που να αγκαλιάζει την αντίληψή μας για το τι είναι η κατάφαση της ζωής στην οποία μας καλεί ο Θεός. Στα περισσότερα οργανωμένα «εκκλησιαστικά τοπία» που πλησιάζουμε, συναντούμε μια παθογένεια που σκοτώνει την προοπτική μιας αληθινής αναγέννησης. Προφανώς, παθογένεια έχουμε κι εμείς, ως άνθρωποι. Αλλά προσπαθούμε να μην την εξαργυρώνουμε ως αρετή βαφτίζοντας π.χ. τον φανατισμό μας ως ψυχική ζέση, τον συντηρητισμό ως παράδοση ή τον πουριτανισμό ως αποστροφή προς το χυδαίο.

Δεν μπορεί ένας άνθρωπος με την αναζήτηση του αληθινού Θεού να έχει στενότερη αντίληψη των πραγμάτων από τον «μέσο όρο». Αν το άνοιγμα προς τον Θεό αποξηραίνει τον άνθρωπο, αν τον καθιστά δέσμιο μιας ηθικής ή μιας ιδεολογίας, τότε ο Θεός αυτός είναι πολύ μικρός για να μας ενδιαφέρει.

Και σίγουρα δεν είναι ο Θεός του Ευαγγελίου.

Φαίνεται πως θα υπάρχουν πάντα θρησκειοποιημένες δομές που σφετερίζονται το όνομα του Θεού, που θα εκμεταλλεύονται την αναζήτησή του ανθρώπου για ένα βαθύτερο νόημα. Θα υπάρχουν πάντα θρησκείες που θα χειρίζονται το φόβο του ανθρώπου απέναντι στα αναπάντητα ερωτήματα ή τον θάνατο, εξυπηρετώντας τον πόθο κάποιων «ποιμένων» για εξουσία και «εκκλησιασμάτων» για υποταγή σε αυθεντίες.

Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα, όμως, δεν είναι αρκετή για να μας στερήσει την πίστη ή, έστω, την ελπίδα ότι «υπάρχει κάτι εκεί έξω», ένας Θεός Ελευθερίας που αξίζει να αναζητήσουμε. Και που αξίζει να αναζητήσουμε μαζί.

Όταν λέγεται ότι ο Χριστός σηματοδότησε το τέλος των θρησκειών, είναι γιατί έφερε τέλος σ’ αυτήν την υποδούλωση. Πλέον όλοι είμαστε αδέλφια και δεν υπάρχουν αυθεντίες, δεν υπάρχει ηθική, παρά μόνο ή Ελευθερία της Αγάπης που είναι δώρο του Θεού και που νοηματοδοτεί κάθε πτυχή της ζωής.

Ωστόσο αυτό που συνήθως πλασάρεται ως «Ορθοδοξία» δεν έχει σχέση με όλα αυτά ή με τον Θεό κάποιων φωτισμένων ανθρώπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν γνωρίζουμε μια συντροφιά με αυτήν την αντίληψη των πραγμάτων. Άνθρωποι υπάρχουν, φυσικά. Αλλά είναι σκορπισμένοι εδώ κι εκεί. Σκεφτήκαμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να γίνουμε μια τέτοια παρέα με έναν πιο ενεργητικό τρόπο, καθώς αυτό ίσως δώσει μια άλλη ποιότητα στην ζωή μας. Αν, τώρα, μέσα από αυτό λειτουργήσουμε και σαν «μικρά ζύμη», ακόμη καλύτερα. Αλλά το να είμαστε μια συντροφιά φίλων είναι προϋπόθεση. Γιατί αληθινή Εκκλησία δεν αποτελεί αυτός που αποφασίζει αυτόκλητα να «φωτίσει» τον κόσμο, αλλά αυτός που ψηλαφεί μια πληρότητα και θέλει να τη μοιραστεί."

                                                                                             "Η συντακτική ομάδα."

Πηγή: http://methexi.gr/articles.html

Οι εμπειρίες μου στην πορεία της προσωπικής μου αναζήτησης του Θεού

Το πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού με απασχολούσε, ανέκαθεν, από μικρό. Στην πορεία της ζωής μου προσπάθησα να Τον βρω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πότε μέσω της φιλοσοφίας, άλλοτε μέσω της θεολογίας και, τρίτον, μπαίνοντας ακόμα και μέσα στην Εκκλησία. Το τρίτο μου αυτό εγχείρημα, τολμώ να πω, όχι μόνο μου προσέθεσε ακόμη περισσότερα ερωτήματα, στα ήδη υπάρχοντα, αλλά και λειτούργησε και σε παράπλευρους τομείς της ζωής μου, αρνητικά! Τα όσα θα πω παρακάτω είναι οι εμπειρίες που απεκόμισα από τη λεγόμενη "εκκλησιαστική ζωή".

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω διαισθανθεί ότι η Εκκλησία και η ψυχοπαθολογία των ανθρώπων της, τυγχάνουν ιδιαίτερης "μεταχείρισης" και ασυλίας! Από το κράτος, από τους επιστήμονες ή από όλους μαζί; Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα. Λέγοντας "ασυλία" δεν εννοώ την προστασία τόσο, όσο το ότι αυτή η "ψυχοπαθολογία" περνιέται σα φυσιολογική από ανθρώπους νοήμονες κατά τα άλλα, ή μάλλον την επιβάλουν δια της σιωπής ως τέτοια... Να λειτουργεί δηλαδή ένας επίσημος οργανισμός, ο οποίος σε πολλές εκφάνσεις του πρεσβεύει απόψεις, έως και παρανοϊκές, που θέτουν σε κίνδυνο την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου και παρόλα αυτά να τυγχάνει αποδοχής από το κράτος! Πρώτη και καλύτερη απόρροια αυτού, να μην ασκείται καμία κριτική.

Μπαίνοντας στο "εκκλησιαστικό σύμπαν" η πραγματικότητα, η καθημερινή, αλλάζει. Τα πάντα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαστρεβλώνονται. Αυτό που θεωρεί συντηρητικό η Εκκλησία, για τον κόσμο έξω από αυτήν είναι γραφικό, και εκείνο που θεωρείται "φιλελεύθερο", φυσιολογικό για τους έξω!

Δεν ξέρω αν γίνω υπερβολικός αν πω αυτή τη στιγμή ότι αυτές οι "παρατυπίες" , για πολλούς της Εκκλησίας, μπορεί να σημαίνουν και "καλή αλλοίωση"! Ενώ λοιπόν βγάζει σωρηδόν φυλλάδια για τις αιρέσεις και την καταστρεπτικότητά τους, στο πεδίο της ψυχικής υγείας του ανθρώπου, ταυτοχρόνως ο "επίσημος" εκκλησιαστικός χώρος φιλοξενεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις! Αντίφαση, υποκρισία ή και τα δύο;

Το πιο παρανοϊκό απ' όλα είναι ότι όποιος αποφασίσει να ζήσει μια ζωή, όπως την επιτάσσει η Εκκλησία, καταλήγει να "προσαρμόσει" τη ζωή του σύμφωνα με τη μεταβυζαντινή πνευματικότητα. Βιώνει ένα διχασμό και εύλογα! Αυτός ο διχασμός μεταφράζεται φυσικά σαν "πειρασμοί του διαβόλου" από τους πνευματικούς. Ο φόβος του διαβόλου, των τελωνίων και της κολάσεως - η οποία φυσικά πρέπει να είναι αιώνια, πάση θυσία! - λειτουργεί ως ένα είδος delete όλων αυτών των φυσιολογικών ανησυχιών, της κοινής λογικής με δυο λόγια!!

Κατάργηση, προοδευτική, της λογικής σκέψης δια του φόβου! Τι πρωτότυπο....

Φαντάσου να κουβαλάς αυτούς τους φόβους και αυτούς τους παροπλισμούς, όχι για 10, αλλά για 30-40 χρόνια.... Από παιδί!

Τι ελευθερία βούλησης σου μένει τότε να πράξεις διαφορετικά; Κάθεσαι "στ' αβγά" σου από μεταφυσικό φόβο, από ένα σημείο και μετά δε μπορεί να αρχίσει να σου "στρίβει" και να ερμηνεύεις αυτή την "απάθεια δια του φόβου" ως σημείο χάριτος ότι ξεφορτώθηκες τις "αμαρτωλές" επιθυμίες επιτέλους, επομένως είσαι πιο κοντά στην αγιοσύνη.... Αυτά όλα βέβαια υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι, διότι προς τα έξω μπορείς να κάνεις όσες μετάνοιες θέλεις και να ελεεινολογείς τον εαυτό σου όσο θέλεις, παρουσιάζοντάς σε ταπεινότερο των ταπεινών......

Αισθάνεται λοιπόν σα να μπαίνει σε μια ιδιάζουσα "μηχανή του χρόνου", όποιος μπαίνει και ζει λίγο στο χώρο της Εκκλησίας....

Ο Αρσένιος, ο Μέσκος, ήταν εύστοχος όταν μίλησε για "πλανήτη θεολογίας"!

Κατά τα άλλα, η Εκκλησία τιμάει και δίνει τεράστια σημασία στην ελευθερία και το αυτεξούσιο του ανθρώπου και ο νοών νοείτο.........

  
Αυτές, με δυο τρία λόγια, ήταν οι εμπειρίες μου από τον "τρόπο ζωής" που προωθεί η Εκκλησία.

Τη σήμερον ημέρα, δηλώνω αγνωστικιστής και θεωρώ ότι αν δεν έμπαινα ποτέ στον εκκλησιαστικό χώρο και στεκόμουν απέξω, ή έστω με κανά κεράκι κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα, μπορεί και να μην έμπαιναν στο μυαλό μου, ποτέ, τα αμείλικτα αυτά ερωτήματα, που ταλανίζουν την πίστη μου χρόνια! Και ρωτάω:

Είναι δυνατόν ο Θεός, που είναι χαρά, να βρίσκεται μέσα σε κανόνες, που σκοτώνουν στην κυριολεξία, κάθε ελεύθερη ενεργητικότητα, και δημιουργούν φόβο στις ψυχές; Ή στον πουριτανισμό, τον ευσεβισμό και την υποκρισία;

Επίσης, και το έχω διασταυρώσει και με άλλους αυτό, σε εκκλησιαστικά περιβάλλοντα κατά πόσο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου; Τη στιγμή που σου περνάνε στο μυαλό ότι είσαι ένας αμαρτωλός, μια πεσμένη ανθρώπινη φύση, κι ότι πρέπει να απομακρυνθείς από αυτό που είσαι - από τον εαυτό σου δηλαδή-, προκειμένου να προσεγγίσεις το Θεό.....;

Που βρίσκεται το Άγιο Πνεύμα μέσα στην εκκλησία σήμερα; Γιατί κατά τη διαδρομή μου προς τα εκεί εγώ το μόνο που είδα είναι κάτι πιεστικούς και ψυχαναγκαστικούς κανόνες, που μόνο υγιής δε θα βγει κανείς τηρώντας τους κατά γράμμα! Εξυπηρετούν την αυτοδικαίωση των λίγων, θα έλεγα, και την ικανοποίηση του υπερτροφικού και ταυτόχρονα ενοχικού "εγώ" τους..... 

Ο Χριστιανισμός αγαπά την ομορφιά της ζωής, στην τελική; Διότι από εκκλησιαστικά περιβάλλοντα, που έχω έρθει σε επαφή, βλέπω ότι επικρατεί μια ένοχη σιγή - έως και απαξίωση θα έλεγα- για τον έρωτα... Δημιουργούνται έτσι ενοχές στο όνομα του Χριστού και ταυτόχρονα μίσος ενδόμυχο απέναντι σε καθετί διαφορετικό... Θα τα ενέκρινε αυτά ο Χριστός;

 Δυστυχώς, εγώ, αυτά διαπίστωσα και "εψηλάφησα" ιδίοις χερσίν....

Το εν λόγω ιστολόγιο ξεκινάει με το αφετηριακό ερώτημα, το οποίο συνδέεται και με τον τίτλο του· κατά πόσο ο Θεός, ο πραγματικός κι όχι ο "θεός του ασυνειδήτου", έχει σχέση με την σημερινή Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία και με αυτά που διδάσκει; Φιλοδοξεί, επιπλέον, να λειτουργήσει ως "δεξαμενή" προβληματισμού, όσον αφορά το ζήτημα του Θεού, ευρύτερα, κι επιπλέον ως γόνιμη ανταλλαγή απόψεων σχετικά και με τα υπόλοιπα θέματα που θα δημοσιευτούν. Κάθε άποψη, συνεπώς, είναι ευπρόσδεκτη..