Παύλος: Κήρυκας του Ιησού ή των προσωπικών του πεποιθήσεων;

«Υπολήπτεσαι τον μικρό Χριστό. Ο Χριστούλης όμως γεννήθηκε από μάνα που

δε διέθετε πιστοποιητικό γάμου. Έτσι, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, σέβεσαι στο πρόσωπο

του Χριστού τον πόθο σου για σεξουαλική απελευθέρωση, βασανισμένε από τον γάμο Ανθρωπάκο. Έκανες τον εξώγαμο Χριστό γιο ενός θεού που δεν αποδέχεται παιδιά γεννημένα εκτός γάμου, Ύστερα όμως, ως Απόστολος Παύλος, άρχισες να καταδιώκεις τα παιδιά του αληθινού έρωτα και να θέτεις τα παιδιά του αληθινού μίσους υπό την προστασία των θρησκευτικών σου νόμων……………………………

Είχες να επιλέξεις ανάμεσα στη μεγαλειώδη απλότητα του Χριστού και στη διδασκαλία του Παύλου περί αγαμίας για τους ιερείς και υποχρεωτικού ισόβιου γάμου για τον εαυτό σου. Διάλεξες την αγαμία και τον καταναγκαστικό νόμο, ξεχνώντας την απλή μητέρα του Χριστού, που γέννησε τον γιο της μόνο από αγάπη.»

                                                                                         «Βίλχελμ Ράιχ, Άκου ανθρωπάκο»

Αποφάσισα να ξεκινήσω παραθέτοντας τα παραπάνω κομμάτια από το γνωστό βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ, «Άκου ανθρωπάκο», εκφράζοντας τον παρακάτω προβληματισμό: κατά πόσο ο Παύλος ήταν πραγματικός κήρυκας της διδασκαλίας του Ιησού και όχι των προσωπικών του πεποιθήσεων;

Γνωρίζουμε όλοι από τα θρησκευτικά του σχολείου την ιστορία του Σαούλ, ο οποίος, διώκτης αρχικά του Χριστιανισμού μετατράπηκε σε ένθερμο απόστολό του, παίρνοντας το όνομα «Παύλος». Συγκεκριμένα, ενώ κατευθυνόταν προς τη Δαμασκό, για να συλλάβει χριστιανούς, ξαφνικά έλαμψε ένα φως γύρω του από τον ουρανό, ακούγοντας ταυτόχρονα μια φωνή που του έλεγε: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;» Ο χριστιανικός κόσμος θεωρεί τη μεταστροφή του ως ένα υπέρτατο θαύμα.

Διαβάζοντας όμως τις Πράξεις των Αποστόλων βλέπουμε κάποιες αντιφάσεις στη διήγηση, τη συγκεκριμένη. Στην πρώτη (κεφάλαιο η', 7) βλέπουμε να λέει «Οι άνδρες που τον συνόδευαν (τον Παύλο) έμειναν ενεοί, ακούοντες μεν την φωνήν μηδένα όμως βλέποντες», ενώ στο κεφάλαιο κβ', 9-10 διαβάζουμε πάλι ότι ο ίδιος ο Παύλος είπε: «Εκείνοι που ήσαν μαζί μου το μεν φως είδον και κατεφοβήθησαν, την φωνήν όμως του λαλούντος προς εμέ δεν ήκουσαν».

Οι πρώτοι ακούγανε αλλά δε βλέπανε, οι άλλοι βλέπανε αλλά δεν ακούγανε……

Περίεργα πράγματα!

Όμως δε θα σταθώ στο λόγο της μεταστροφής του, για τον οποίο έχουν γραφτεί μελέτες από πολλούς ερευνητές στο διάβα των αιώνων. Ούτε στο κατά πόσο η μεταστροφή του αποτελούσε ή όχι πολιτικό καιροσκοπισμό. Θα εστιάσω στις διαφορές που παρουσιάζουν τα λεγόμενα και η διδασκαλία του σε σχέση με τα αντίστοιχα του Ιησού.

Αν βάλουμε στην άκρη τον περίφημο «Ύμνο προς την αγάπη» τα υπόλοιπα, στα οποία αναλώνεται ο Παύλος, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι θέσανε από τότε τις βάσεις για το μετέπειτα σκοταδισμό και τις συντηρητικές απόψεις που εκφράζουν οι χριστιανικές εκκλησίες, μέχρι σήμερα!

Αλλά και πολλοί ερευνητές, εκφράζουν την αντίληψη ότι οι απόψεις του Παύλου επηρέασαν και διαμόρφωσαν την Εκκλησία σε υπέρτερο βαθμό από τις διδασκαλίες του Χριστού.

Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ενώ ο Ιησούς, στους Μακαρισμούς του, λέει «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται» -η οποία δικαιοσύνη επιτάσσει την αντίσταση ενάντια σε κάθε καθεστώς που δρα με αυταρχικότητα και καταπίεση-, ο Παύλος μας συμβουλεύει να υποτασσόμαστε σε κάθε μορφή εξουσίας: «Κάθε ψυχή ας υποτάσσεται στις εξουσίες που υπερέχουν. Γιατί δεν υπάρχει εξουσία παρά μόνο από το Θεό, και αυτές που υπάρχουν είναι ταγμένες από το Θεό. Ώστε αυτός που αντιτάσσεται στην εξουσία έχει αντισταθεί στη διαταγή του Θεού, και εκείνοι που έχουν αντισταθεί θα λάβουν στους εαυτούς τους καταδίκη. Γιατί οι άρχοντες δεν είναι φόβος για τα αγαθά έργα, αλλά για τα κακά. Θέλεις λοιπόν να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το αγαθό και θα έχεις έπαινο από αυτή. γιατί είναι διάκονος του Θεού για σένα στο αγαθό. Αν όμως κάνεις το κακό, να φοβάσαι. γιατί δε φορά τη μάχαιρα χωρίς λόγο. Γιατί είναι διάκονος του Θεού, εκδικητής, για να εκτελέσει την οργή σ’ αυτόν που πράττει το κακό. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να υποτάσσεται κανείς όχι μόνο για την οργή, αλλά και για τη συνείδηση. Επειδή γι’ αυτό και φόρους πληρώνετε: γιατί είναι δημόσιοι υπηρέτες του Θεού που ασχολούνται συνεχώς ακριβώς σε αυτήν την υπηρεσία. Αποδώστε σε όλους τις οφειλές: το φόρο σ’ αυτόν που οφείλεται ο φόρος, το δασμό σ’ αυτόν που οφείλεται ο δασμός, το σεβασμό σ’ αυτόν που οφείλεται ο σεβασμός, την τιμή σ’ αυτόν που οφείλεται η τιμή./ Προς Ρωμαίους, Κεφάλαιο 13»

Με δυο λόγια μας συνιστά να σκύβουμε το κεφάλι απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, νόμιμη, που αυτό σημαίνει…… αντιλαμβάνεστε τι!

Συνεπής στα λόγια του πραγματικού της ιδρυτή, το σύνολο της ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, σιώπησε αλλά και συνοδοιπόρησε με την επταετία της Χούντας, σαν τον «Αρχιεπίσκοπο-Κεραυνό» καλή ώρα, ο οποίος δεν κατάλαβε τίποτα από τα βασανιστήρια των φοιτητών διότι διάβαζε………………

Το παρακάτω ερώτημα που θα μας απασχολήσει αφορά τη θέση της Εκκλησίας απέναντι στο θεσμό της δουλείας. Οι περισσότεροι θεωρούσαμε ότι διδάσκει πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στο Θεό κι η δουλεία καταδικάζεται. Μάλιστα το αγαπημένο κομμάτι των θρησκευτικών του σχολείου ήταν το «δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό. γιατί όλοι εσείς είστε ένας στο Χριστό Ιησού.», το οποίο υπάρχει στην «προς Γαλάτας επιστολή, 3^ο κεφάλαιο, 28 στίχος. Διευρύνοντας όμως τους ορίζοντές του κανείς τυγχάνει να ξετρυπώνει κάτι κομμάτια – «διαμάντια», όπως τα παρακάτω.. «Οι δούλοι να υπακούετε στους κατά σάρκα κυρίους σας με φόβον και τρόμον, με ευθύτητα και ειλικρίνειαν της καρδίας σας, σαν να υπακούετε στον Χριστόν. Οχι δε με υποκριτικήν εξωτερικήν υποταγήν, που γίνεται έτσι για τα μάτια και εφ' όσον σας βλέπουν οι κύριοί σας, όπως κάμνουν αυτοί που επιδιώκουν να αρέσουν στους ανθρώπους, αλλά να υπακούετε σαν δούλοι του Χριστού, πράττοντες το θέλημα του Θεού με όλην σας την ψυχήν· με την καλήν και ευμενή διάθεσιν, σαν να υπηρετήτε τον Κυριον και όχι ανθρώπους. Να ξέρετε δε ότι εκείνο το αγαθόν, που θέλει πράξει κάθε άνθρωπος, τούτο και θα πάρη πάλιν από τον Κυριον ανταμειβόμενος δι' αυτό, είτε δούλος είναι είτε ελεύθερος.»

Στην Επιστολή Προς Εφεσίους, Κεφάλαιο 6, στίχοι 5-9, ο ίδιος άνθρωπος που πριν, στην Προς Γαλάτας, έλεγε ότι όλοι είμαστε ένα «εν Χριστώ Ιησού», τώρα συμβουλεύει τους δούλους να υπακούνε στους αφέντες του! Τους υπόσχεται δε ανταμοιβή στη μέλλουσα ζωή, παρομοιάζοντας την επίγεια υποταγή τους με την υποταγή στο Χριστό.

Αντιφάσκει ο Παύλος;

Ένα από τα δύο χωρία είναι πλαστό;

Ποιος ξέρει;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ………