Λίγες γραμμές προβληματισμού για τη φύση του κακού..

Τις προάλλες είδα ξανά την ταινία "Πτώση", του 2004.

Η οποία δείχνει τις τελευταίες ημέρες του Χίτλερ στο καταφύγιο...

Η εν λόγω ταινία τον παρουσιάζει «απροσδόκητα» ευγενικό και όχι τόσο «τέρας», όσο τον φαντάζεται ο κόσμος!

Ειδικά στις πρώτες σκηνές, άμα παρακολουθήσεις, τον βλέπεις και σκέφτεσαι: "αυτός είναι ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τόσα εγκλήματα;"

Ίσως η κακία ενός ανθρώπου, τελικά, να έγκειται στις προθέσεις του, οι οποίες δε γίνονται αντιληπτές μέχρι να του δοθεί μια κάποια εξουσία, όπως συνέβη στην περίπτωση του συγκεκριμένου! Εξωτερικά όλοι "άνθρωποι" είμαστε, αρκεί να τηρούμε μια συγκεκριμένη πεπατημένη savoir vivre. Μέχρι να μας δοθεί η ευκαιρία.... Και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι "Χίτλερ" και "Στάλιν" κυκλοφορούν ανάμεσά μας καθημερινά και δεν τους βλέπουμε!

Το ψυχογράφημα του θρησκευτικού ανθρώπου

"Στοὺς ἀντίποδες τοῦ πλούτου τῆς ἐρωτικῆς ἀκτησίας, τὸ ἀνέραστο κτητικὸ πάθος θρησκευτικῆς δικαίωσης. Τίμημα τραγικὸ ἐρωτικῆς στέρησης στὸ βωμὸ τῆς ἀπληστίας τοῦ θρησκευτικοῦ ἐγωτισμοῦ. Πάσχει τὴ στέρηση ὁ ψευδευλαβὴς ἀνέραστος, πάσχει τὸ πάθος μανικῆς αὐτοκαταξίωσης. Γαντζώνεται ἀπελπισμένα στὸν νόμο, νὰ ἐξασφαλίσει τὴν τεκμαρτὴ δικαίωση τῆς τραγικῆς του στέρησης. Κι ὁ νόμος μετασκευάζει τὴν ἔλλειψη σὲ περίσσεια μένους ἐπιθετικοῦ. Γίνεται ἀνάλγητος ὁ ἀνέραστος, σκληρὸς ἐπιτιμητὴς κάθε ἀδυναμίας, κάθε ἀνθρώπινης ἀποτυχίας. Ἀμείλικτος γιὰ ὅσους δὲν συμπάσχουν μαζί του τὴν ἀνικανοποίητη στέρηση. Κάθε «δόγμα» καὶ «ὁμολογία» γεννάει τὸν δικό της τύπο «ἀφιερωμένου» στὸν Θεὸ ἀνθρώπου. Ποὺ εἶναι συχνά, σὲ κάθε γεωγραφικὸ μῆκος καὶ πλάτος, ὁμοιόμορφα φοβισμένος ἄνθρωπος. Φοβᾶται πανικόβλητος τὴν εὔθραυστη κοινὴ ἀναγνώριση τῆς «ἀφιέρωσής» του: Νὰ μὴν σπιλωθεῖ ἡ φήμη του, νὰ μὴν ἀμφισβητηθεῖ τὸ καλό του ὄνομα, ἡ πνευματικότητὰ του, ἡ συνέπειά του στὴ στέρηση. Εἶναι ἐρωτευμένος μὲ τὴν «ἀφιέρωσή» του, τὴν εἰδωλοποιημένη ἐγωτική του ἁγνότητα, ὄχι μὲ τὸν Θεό. Ὅταν ἡ «ἁγνεία» γίνεται «πικρία», σκοτεινιάζει ἡ ζωὴ στὰ σωθικὰ τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ σκότος δριμύ, ἀλλὰ στὸν ἴδιον ἀδιόρατο. Δὲν ἀντέχει ἄλλο τὴ στέρηση, τὸ ἐρωτικὸ ἀνικανοποίητο, ὅμως δὲν βλέπει, δὲν τολμάει νὰ δεῖ πὼς δὲν ἀντέχει. Ἡ κατάρρευση τῆς ἀντοχῆς του, ὁ σκοτεινὸς θρυμματισμὸς τοῦ μέσα του κόσμου, τινάζει πρὸς τὰ ἔξω μιὰ τυφλὴ φανατισμένη βεβαιότητα ἀντικείμενης κατάρρευσης: Ἡ κοινωνία ἢ καὶ ὁ κόσμος καταρρέει. Ἡ ἐρωτικὴ στέρηση γεννάει πάντα τοὺς χολερικοὺς εἰσαγγελεῖς ἢ τοὺς στυφοὺς προφῆτες. Οἱ πρῶτοι κατακεραυνώνουν τὴν «κοινωνικὴ σήψη», τὴ «διάλυση τῆς οἰκογένειας», τὴν «ἐξαθλίωση τῶν ἠθῶν». Οἱ δεύτεροι βλέπουν νὰ ἐπέρχεται τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ἡ καθολικὴ καταστροφή, ἡ ἐγγύτητα τῶν ἐσχάτων. Μεταφέρουν στὸ σφιγμὸ τοῦ κόσμου τὴν ἀντίστροφη μέτρηση τῆς δικῆς τους ἀντοχῆς. Κι ἡ ἀντοχὴ στενεύει, πρέπει ἡ τραγωδία νὰ τελειώνει, μαζί της κι ὁ κόσμος ὁλόκληρος ἀσυνείδητα ταυτισμένος μὲ τὸ ἐγώ τους. Πῶς νὰ ξεχωρίσεις τὸν πραγματικὸ Θεὸ ἀπὸ τὸ φάντασμα τὸ σαρκωμένο στὴ ριγηλὴ ἀνασφάλεια. Κωδικὸ φάντασμα καὶ σωφιλιάζεται στοὺς λαβυρίνθους τοῦ νόμου, μετράει τὶς ἄγονες στερήσεις μας μὲ τὸν τυφλὸ μίτο μιᾶς μελλοντικῆς ἀνταπόδοσης. Ὅσο κι ἂν τὸν θέλουμε ἐγγυητὴ τῆς ἐγωτικῆς μας ἐξασφάλισης, ἀφοῦ μόνο μετράει εἶναι ἀπὸ μόνος του μιὰ ἀπειλή. Τρόμος ἐλέγχου, ἔλεγχος τρόμου, σκοτεινιὰ καὶ ἐφιάλτης στὸν λειψό μας βίο."

Πηγή: Χρήστος Γιανναράς, Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων

Η ουσία του δόγματος της αιωνίου τιμωρίας

Η ουσία του δόγματος της αιωνίου κολάσεως είναι η απανθρωπιά, πάνω απ' όλα. Απανθρωπιά που εκδηλώνεται από έναν στερημένο, γεμάτο απωθημένα άνθρωπο, σε έναν που αγαπάει τη ζωή και την ζει με πάθος! Ίσως το χειρότερο, αν όχι το χειρότερο, που επινόησε ανθρώπου νους κι ακόμα χειρότερα που το έντυσε με το "μανδύα" μιας θρησκείας της "αγάπης".....

Και η δικαιολογία που έχω ακούσει από στόματα χριστιανών γι’ αυτή την παράνοια είναι ότι όπως δεν μπορείς να ψέξεις τον καθηγητή για το ότι επιβραβεύει τον μαθητή που διάβασε, ενώ κόβει τον χειρότερο, έτσι και με το Θεό! Μάλιστα… Ωραίος Θεός! Να τον χαίρεστε εσείς οι θεοσεβούμενοι… Τα θρησκευτικά, βέβαια, δε θέλετε να αλλάξουν τρόπο διδασκαλίας, μπας και χάσουνε τα κακόμοιρα τα παιδάκια άλλη μία χαμένη ώρα κατήχησης και διδαχής της ηθικής με τρόπο που διαμορφώνει μια χείριστη και άκρατα ωφελιμιστική στάση απέναντι στη ζωή. Εγώ, λοιπόν, που κατηχήθηκα με μια τέτοια ηθική σας την επιστρέφω πίσω, να την έχετε, να την χαίρεστε!

Ακολουθεί ένα απόσπασμα κειμένου που μιλάει χωρίς περιστροφές και θεολογικές στρακαστρούκες και δικολαβίες για τον τύπο ανθρώπου που διαμορφώνει αυτού του είδους η πίστη:

" Θα φέρω δύο δείγματα, για να δείξω ότι αυτό το μίσος είναι η οξύτερη μορφή εχθροπάθειας, που μπόρεσε να ξεδιπλώσει η ανθρώπινη φύση. Το ένα δείγμα είναι η επινόηση της Κόλασης με τα βασανιστήρια της. Αναλογίστηκες ποτέ, τι σημαίνει την ώρα που πεθαίνει ο άνθρωπος να του φορτώνεις τον τρόμο του αιώνιου μαρτυρίου της Κόλασης; Η ώρα του θανάτου που κάποτε θα ‘ρθει για τον καθένα μας, ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερά της ανθρώπινης φύσης, είναι μια ώρα απερίγραπτης τραγικότητας. Γιατί εκείνη τη φοβερή στιγμή ο άνθρωπος εξοφλεί την επιταγή της ζωής.

Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή της ανεκλάλητης χρείας και της φρικτής εγκατάλειψης είναι ακριβώς που διάλεξε η Εκκλησία να φορτώσει τον αφελή χριστιανό με τους αιώνιους τρόμους της Κόλασης:

Θα ζεις, του λέει, αιώνια κλεισμένος σ’ έναν πύρινο τάφο.

Να φορτώνεις λοιπόν τον άνθρωπο τον αφελή και τον αθώο κάπου, γιατί είναι το μεγάλο σου θύμα, με τέτοιες φρικτές φαντασίες την πανίερη και την υπέρτατη και τη φοβερή ώρα που ψυχομαχεί• την ώρα που δίνει την πιο άγρια μάχη -τί ‘ναι μπροστά της τα Γαυγάμηλα και οι Κάννες και η Μάχη των Εθνών!- να βγει η ψυχούλα του για να λυτρωθεί από την αγωνία του θανάτου.

Ερωτώ: Ποιος σατανάς, ποιο ανθρώπινο τέρας, ποιος αρχιτέκτονας του σκότους και του ουαί θα μπορούσε να δείξει αγριότερο μίσος και να επινοήσει χειρότερο μαρτύριο για τους ανθρώπους; "

Πηγή: Δ. Λιαντίνης: Να υπάρχεις Ελληνικός

Σκόρπιες σκέψεις εδώ κι εκεί........

Ποιες είναι, λοιπόν, οι προδιαγραφές συναντήσεως του Θεού; Οι εξομολογήσεις σε πνευματικούς και η λεγόμενη "πνευματική" ζωή που δεν είναι παρά ένα εσαεί "αλυσόδεμα" στο άρμα κάποιων απαρχαιωμένων κανόνων; Αξίζει τόσο να πληρώσει κανείς ένα τόσο βαρύ τίμημα; Να απαρνηθεί τις χαρές της ζωής; Να φορτωθεί με δεκάδες παροπλισμούς και ιδεοληψίες ιερέων;

Είναι ένα από τα κόλπα της Εκκλησίας αυτά! "Έρχου και ίδε" και στη συνέχεια, αν σου αρέσει, σε "κρατάμε" με ενοχές, με κανόνες, με νηστείες, με απειλές για αιώνια κόλαση και τελώνια και δε συμμαζεύεται...... Ο Ντόκινς στο βιβλίο του γράφει ότι ο φόβος μιας αιωνίας κολάσεως βρίσκει έδαφος ακόμα και στα μυαλά λογικών ανθρώπων! Οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι η κόλαση είναι ένα δυνατό χαρτί στα χέρια της Εκκλησίας... Ίσως από τα δυνατότερα, μετά από το φόβο του θανάτου! Έχω διαφωνήσει δεκάδες φορές με θεολόγους, όσον αφορά την αιωνιότητα της κολάσεως. Και όλες οι απαντήσεις συνοψίζονται στο παρακάτω νόημα: "τι να κάνουμε αφού είναι έτσι;" ή "αφού έτσι λένε οι Γραφές". Θεωρώ ότι αρκετοί από αυτούς, στο βάθος, καταλαβαίνουν την απανθρωπιά αυτού του δόγματος αλλά αντιδρούν έτσι, επειδή είναι αλυσοδεμένοι από το φόβο τους! Φοβούνται! "Κι αν είναι έτσι μία στο εκατομμύριο να μην έχουμε μια πισινή;" Από μια πλευρά τους καταλαβαίνω! Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που δουλεύει εδώ! Πώς θα τα έχουμε καλά με έναν τέτοιο Θεό; Που από τη μια είναι Αγάπη κι από την άλλη αφήνει να υπάρχει αιώνιος πόνος; "Ποιος ξέρει τι Θεός είναι αυτός.....", ίσως σκέφτονται! Οπότε καλού κακού, ποτέ δεν ξέρεις......

Μια ερώτηση• γιατί στα Θρησκευτικά του σχολείου δε διδάσκονται αυτές οι απεχθείς και τρομοκρατικές θεωρίες για τα τελώνια που με επιμέλεια κρατάνε και διαιωνίζουν, οι θεολόγοι, στα μυαλά των πιστών; Γιατί διστάζουν να διδάξουν στους μαθητές ότι η ατμόσφαιρα της γης κατακλύζεται από χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια, "δρακουλίνια" που θέλουν το κακό μας και μας βάζουν σε πειρασμούς, εφόσον σε ασκητικά κείμενα αυτό προβάλλει ως κάτι σημαντικό;;; Μήπως, διότι δε θα έκανε καλό στο εκκλησιαστικό marketing; Ξέρετε τι εννοώ... Στην "έξωθεν καλή μαρτυρία", στην καλή εικόνα της Εκκλησίας προς τα έξω.... Διότι έτσι γίνεται και με τους διαφημιστές• σου προβάλλουν και υπερθεματίζουν ό,τι καλό υπάρχει στο προϊόν που πουλάνε, αποσιωπώντας και υποβαθμίζοντας τα αρνητικά. Έως ότου το πάρεις και ανακαλύψεις τη "γλύκα"!

Όσο για τους κληρικούς εκείνους που σπουδάσανε Φυσική, Βιολογία ή Ψυχιατρική, αυτό από μόνο του δε μου λέει τίποτα... Και ο Κεν Χαμ φυσικός είναι!

"Διδακτικές" ιστορίες της Παλαιάς διαθήκης: μέρος πρώτο

"και ανέβαινε εκείθεν εις Βαιθήλ (ο προφήτης Ελισσαιέ... μεγάλος και τρανός βιβλικός προφήτης) και ενώ αυτός ανέβαινε εν τη οδώ εξήλθον εκ της πόλεως παιδιά μικρά (Ο΄ παιδάρια - μικρά παιδάκια δηλαδή) και ενέπαιζον αυτόν και έλεγον πρός αυτόν. Ανέβαινε φαλακρέ ανέβαινε φαλακρέ, ο δε εστράφη εις τα οπίσω και ιδών αυτά, κατηράσθη αυτά εις το όνομα του Κυρίου (μέσα και ο Κύριος δηλαδή... και η αδιανόητη συνέχεια) Και εξήλθον εκ του δάσους δύο άρκτοι και διεσπάραξαν εξ αυτών τεσσαράκοντα δύο παιδιά» Μασ. Β΄ Βασιλ. Β΄23,24"

Εάν η εν λόγω ιστορία δε βρισκόταν γραμμένη σ’ ένα «ιερό» βιβλίο, το οποίο λαμβάνεται στα σοβαρά από εκατομμύρια ανθρώπους, σε όλο τον κόσμο, τότε θα αντιμετώπιζα την όλη φάση με χιούμορ! Μαύρο ίσως, αλλά χιούμορ! Για να δούμε τι συμπέρασμα και "πνευματικότητα" μπορεί να οικοδομήσει κανείς από αυτή την ιστορία, καθώς όλα υποτίθεται ότι εξυπηρετούν έναν απώτερο «ηθικό» σκοπό «εν ταις ιεραίς γραφαίς»…:

Για να έχουν λοιπόν όλα αυτά τα παιδιά αντικείμενο της κοροϊδίας τους τη φαλάκρα του προφήτη αυτού, είναι φανερό ότι πρόκειται για μεγαλούτσικα παιδιά. Τι σόι αρκούδες λοιπόν ήταν αυτές που κατάφεραν και έπιασαν 42 παιδιά και τα κατασπάραξαν; Τα αεικίνητα παιδιά αυτής της ηλικίας, κάθισαν στη σειρά να τα "κατασπαράξουν" οι δύο αρκούδες;

Η υπερβολή είναι παραπάνω από έκδηλη! Ολοφάνερα ο παραμυθοπλάστης προφήτης, ή βγάζει τις αρρωστημένες φαντασιώσεις του πάνω σε κάποιο δυσάρεστο γι’ αυτόν και την φαλάκρα του περιστατικό, ή δανείζεται κάποιο τραγικό συμβάν σε απομονωμένη ορεινή περιοχή με θύματα πολλά παιδάκια για να κάνει ονομαστή και διαβόητη την «αποτελεσματική κατάρα» του θεού του, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα να κλείσει μια για πάντα κάθε αυθάδες στόμα, που θα αποτολμούσε να θίξει έστω και αστεϊζόμενος την υπερτροφική γεροντική του αυταρέσκεια. Περιγράφοντας λοιπόν τα ανοητολογήματα αυτά, δηλώνει σαφέστατα ότι κάθε απόπειρα αστεϊσμών και κάθε πικρόχολο σχόλιο για την ιδρωμένη του φαλάκρα, μπορεί να έχει κατάπικρο αντίτιμο!

Αν πάλι δεχθούμε ως αυθεντικό το περιστατικό, τότε τα πράγματα είναι παρά πολύ χειρότερα. Διότι, τι πρέπει να σκεφτούμε για τον απερίγραπτο αυτόν προφήτη, που μπροστά στα "άγια" μάτια του, οι αρκούδες κατασπάραζαν τα 42 κοκαλωμένα απ’ τον φόβο τους αθώα παιδάκια και αυτός... όλη αυτήν την ώρα, (γιατί ακόμα και κάτω από ιδανικές για τις αρκούδες συνθήκες το "ξέσκισμα" τόσων παιδιών παίρνει κάμποση ώρα) δεν συγκινήθηκε να παρακαλέσει τον θεό του να περιορίσει το φονικότατο αυτό αντίτιμο της προσβεβλημένης... τριχόπτωσης του!

Είναι αυτός άγιος άνθρωπος του θεού; ή φορέας της εγωιστικότερης και δολοφονικότερης φιλαρέσκειας όλων των εποχών; Τελικά πρέπει να μιλάμε για την πιο ακριβοπληρωμένη φαλάκρα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, αφού, για φαντάσου, με την άμεση σύμπραξη του (βιβλικού) παντοδύναμου "θεού" η ιερότερη φαλάκρα όλων των εποχών στοίχισε 42 παιδικές ζωούλες. Ε...! μήπως όλοι μαζί... κάπου... το παρατραβάμε...!

" Άλλοι λαμόγια κι άλλοι στην προσευχή ως το βράδυ, άλλοι professionals εις του Μεσαίωνα το σκοτάδι............... "