"Περί Ιδιωτικών Αιρέσεων"

"Σε σημείο της τελευταίας μου δημοσίευσης, ανέφερα ελάχιστα μόνο από τα πάμπολλα κακώς κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Στην πραγματικότητα, οι θετικές αναφορές αυτού του βιβλίου (49 βιβλίων για την ακρίβεια) σπανίζουν, έως λείπουν τελείως-με εξαίρεση τον Εκκλησιαστή και κάνα δυο άλλα σημεία.
Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε λογικός άνθρωπος που μπήκε στον κόπο να διαβάσει την Παλαιά Διαθήκη την έχει απορρίψει ως θεϊκό σύγγραμα.
Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που έχουν απορρίψει εντελώς τη μελέτη των κειμένων της θρησκείας τους. Έτσι, καταλήγουν σε προσωπικά συμπεράσματα για το τι είναι Ορθοδοξία, κυρίως από το τι νομίζουν οι ίδιοι πως είναι η Ορθοδοξία, σε συνδυασμό με κάποια πράγματα που έχουν ακούσει από γέροντες, ιερείς και πνευματικούς.
Με τα παραπάνω, θέλω να θίξω ένα γεγονός, που κανείς, θαρρώ, δε σκέφτεται:
Κάθε άνθρωπος που αυτοαποκαλείται “χριστιανός” ή “χριστιανός ορθόδοξος”, έχει μια δική του, τελείως προσωπική αντίληψη για το τι είναι (ή τι θα έπρεπε να είναι) ο χριστιανισμός.
Αυτό που, ίσως, δεν καταλαβαίνει κανείς, είναι, πως, αυτές οι -μικρές ή μεγάλες- αποκλίσεις από το Ορθόδοξο δόγμα, έχουν όνομα, και αυτό είναι "αίρεση".

Μέσα στα 2000 χρόνια χριστιανισμού έχουν υπάρξει πάνω από 30.000 “αιρέσεις” -συμπεριλαμβανομένης και της Ορθοδοξίας-, με τις οποίες έχει εκφραστεί σχεδόν κάθε πιθανή ερμηνεία του χριστιανισμού.
(Βάζω τη λέξη “αίρεση” σε εισαγωγικά καθώς έτσι αποκαλεί η κάθε μία όλες τις άλλες. Ορθότερα θα τις ονομάζαμε “απόψεις” ή “αντιλήψεις”)
Έτσι, δεδομένου του ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως συμφωνεί με το 100% του Ορθόδοξου χριστιανικού δόγματος, κάθε σημερινός “χριστιανός ορθόδοξος”, με λίγο μόνο ψάξιμο, μπορεί να βρει σε ποια αίρεση ανήκει.

Λίγα παραδείγματα:
Πιστεύεις πως, εφόσον η Παλαιά Διαθήκη στηρίζεται στη δικαιοσύνη ενώ η Καινή στην αγάπη -έννοιες αντίθετες-, υπάρχει μεγάλη αναντιστοιχία στις δύο, έτσι, η Παλαιά Διαθήκη δεν πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στα ιερά βιβλία του Χριστιανισμού;
Ίσως είσαι Μαρκιωνιστής.
Πιστεύεις πως η Παλαιά Διαθήκη είναι ο λόγος του θεού και τη δέχεσαι, αλλά δίνοντας έμφαση μόνο στην Καινή Διαθήκη καθώς ο Χριστός είναι ό,τι πιο σημαντικό;
Ίσως ανήκεις στην αίρεση “Εκκλησία χωρίς Θρησκεία”.
Μήπως αρνείσαι πως φέρεις το προπατορικό αμάρτημα και πιστεύεις πως η συμμετοχή στην εκκλησιαστική ζωή (Εκκλησία, Θεία Κοινωνία, εξομολόγηση κτλ.) δεν παίζει καθοριστικό ρόλο στη σωτηρία σου, καθώς η πίστη σου και μόνο αρκεί;
Ίσως είσαι Πελαγιανιστής.
Πιστεύεις πως η παρθενική σύλληψη του Ιησού είναι απλά ένα μυθικό στοιχείο που απαντάται σε πολλούς άλλους ιδρυτές θρησκειών οι οποίοι γεννήθηκαν από παρθένες;
Ή, πιστεύεις πως η εντολή της Βίβλου να λιθοβολούμε τους ομοφυλόφιλους δε δόθηκε από το θεό, αλλά γράφτηκε από τους ανθρώπους της εποχής;
Ίσως είσαι Επισκοπελιανός.
Αν πιστεύεις πως κάποια σημεία της Αγίας Γραφής πρέπει να ερμηνεύονται συμβολικά και όχι κυριολεκτικά…
Αν πιστεύεις πως δεν υπάρχει Κόλαση…
Αν πιστεύεις πως οι ιερείς θα έπρεπε να είναι άμισθοι…
Ίσως είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά!

Και πάει λέγοντας…
Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η ιστορία· ένα το πρόσωπο-χιλιάδες οι απόψεις περί αυτού.
Γιατί έτσι, όμως;
Η απάντηση είναι απλή:
Υπερβολικά περίπλοκο δόγμα.
Σε μια θρησκεία όπως ο παγανισμός ή ο σιντοϊσμός τα πράγματα είναι απλά.
Όταν όμως, έχεις, Τριαδικότητα και Τρισυπόστατο, Άγιο Πνεύμα, διατηρημένο αλλά ακυρωμένος Ιουδαϊσμό, Προπατορικό Αμάρτημα, αμφιλεγόμενες και θολές “προφητείες”, Ενσάρκωση του θεού με σκοπό την ακύρωση του προπατορικού αμαρτήματος αλλά διατήρηση του προπατορικού αμαρτήματος και μετά από την ενσάρκωση του θεού, Βάπτιση, Ανάσταση, Νεοπλατωνισμό, Ψυχή και μεταθανάτια Κρίση, Δευτέρα Παρουσία, Ζωροαστρισμό, αυτοακυρωμένο Μανιχαϊσμό, Αγίους, Θαύματα, Προσκύνηση εικόνων και τόσα άλλα στοιχεία θρησκειών, ιδεολογίες, φιλοσοφίες μέσα σε μία μόνο θρησκεία... τότε τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα.
Κυριολεκτικά, όποια θρησκεία και φιλοσοφία κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή (ακόμα και αν ήταν αντίθετη η μια προς την άλλη), αφομοιώθηκε ως μέρος του Χριστιανισμού.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ασαφές και αντιφατικό κήρυγμα του Ιησού δημιούργησαν την πιο διασπασμένη θρησκεία που έχει υπάρξει ποτέ.
Ιδιαίτερα στην εποχή μας, την εποχή της Νέας Πνευματικότητας που βασίζεται στον ατομισμό και την ιδιωτική σχέση με το θείο και την πνευματικότητα, παρατηρούμε τη διάνθιση αυτής της διάσπασης, όχι πια με ομαδικές αιρέσεις, όπως κάποτε, αλλά με ατομικές.
Ο κάθε πιστός έχει το δικό του χριστιανισμό.
Τη δική του, ιδιωτική, αίρεση.

-----------------------------

Υ.Γ.
Σκέψεις-απορίες που απορρέουν από το κείμενο:
1.Ήταν όλη αυτή η διάσπαση σχέδιο του θεού; Αν ναι, τότε τί θεός είναι αυτός που μας θέλει διασπασμένους να τρώμε ο ένας τον άλλο; ( Ίσως ο ίδιος που έσπασε το ομόγλωσσο της ανθρωπότητας στον πύργο της Βαβέλ; )
2.Δεν ήταν αυτή η διάσπαση στο σχέδιο του θεού; Τότε, τί θεός είναι αυτός που τα σχέδιά του για ομόνοια και συμφιλίωση απέτυχαν;"




Πηγή: Φίκος Αντώνιος (https://www.facebook.com/fikosantonios/posts/10219801648532226)

"Περί Οικουμενικών Συνόδων"

"Η Βίβλος είναι ένα σύνολο κειμένων που μπορούν να δεχτούν -όπως και έχουν κάνει- άπειρες ερμηνείες. Αμέτρητοι άνθρωποι -πολλοί από τους οποίους ήταν θεολόγοι, ιερείς, επίσκοποι, ακόμα και πατριάρχες- έχουν προσπαθήσει να βρουν και να αγγίξουν την αλήθεια που υπάρχει μέσα σε αυτά τα δύσκολα, ασαφή, διφορούμενα ή και αλληλοσυγκρουόμενα κείμενα, καταλήγοντας σε τελείως διαφορετικές αντιλήψεις και απόψεις (αιρέσεις), ο αριθμός των οποίων ξεπερνάει τις 30.000 από τη γέννηση αυτής της θρησκείας.
Μία από αυτές είναι η αυτοαποκαλούμενη "Ορθο-δοξία". 
Χαρακτηριστικό αυτής της αίρεσης, είναι η πεποίθηση πως οι ρίζες της ξεκινούν από τον ίδιο τον Ιησού, συνεχίζουν με τους Αποστόλους και μέσω μιας συνεχόμενης αλυσίδας επισκόπων φθάνουν στο σήμερα· μια οργανική, αδιάλειπτη συνέχεια. Αυτό μπορεί, εν μέρει, να είναι αλήθεια, αλλά δεν αποτελεί αυταπόδεικτη ορθότητα των απόψεών της. Και άλλες εκκλησίες ξεκινούν από τον Ιησού και φτάνουν στο σήμερα, όπως οι αυτοαποκαλούμενοι “Καθ-ολικοί”, των οποίων η εκκλησία υποτίθεται ότι ιδρύθηκε από τον Πέτρο, ή η εκκλησία των Αρμενίων, ιδρυθείσα από τους μαθητές του Ιησού, Θαδδαίο και Βαρθολομαίο, η οποία, μάλιστα, είναι η πρώτη οργανωμένη εθνική εκκλησία στην ιστορία του χριστιανισμού και υπάρχει αδιάλειπτα μέχρι σήμερα. Άραγε, είναι και αυτοί σωστοί; Για τους εαυτούς τους, ναι. Για τους "Ορθόδοξους", όχι. Και ο λόγος έχει όνομα: “Οικουμενικές Σύνοδοι”. Εφόσον η επισκοπική γενεαλογία μας φθάνει μέχρι τον Ιησού και είμαστε σύμφωνοι και με τις 7 Οικουμενικές Συνόδους, εμείς, είμαστε οι σωστοί.
Όμως, πώς είμαστε σίγουροι πως οι Οικουμενικές Σύνοδοι εκφράζουν την Αλήθεια; Για την ακρίβεια, διαβάζοντας συγγραφείς της εποχής, έχουμε κάθε λόγο να αμφισβητούμε την αξιοπιστία αυτών των συνόδων.
Αρχικά, τί είναι μια Οικουμενική Σύνοδος;
Μια συγκέντρωση επισκόπων και θεολόγων που συγκαλείται από τον εκάστοτε αυτοκράτορα, προκειμένου να συζητηθούν και να λυθούν ζητήματα θεολογικής φύσης. Κάτι το οποίο δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι ότι, όπως ο Πάπας έχει το “αλάθητο” -επίσημα από το 1870-, έτσι και η Οικουμενική Σύνοδος, ως μονάδα, δε μπορεί να λαθέψει (όσον αφορά τις θεολογικές αποφάσεις και μόνο) καθώς το αποτέλεσμα βγαίνει συνεργία του Αγίου Πνεύματος.
Η πραγματικότητα πόρρω απέχει από κάτι τέτοιο.
Πρώτον, πρόεδρος των συνόδων δεν ήταν ούτε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ούτε κάποιος βαθύς γνώστης των θεολογικών ζητημάτων, αλλά ο εκάστοτε, συνήθως αδαής θεολογικά, αυτοκράτορας, ο οποίος είχε και τον τελευταίο λόγο.
Δεύτερον, είναι γνωστό πως κάθε επίσκοπος είχε τη δική του κλίκα, με την οποία έπρεπε να συμφωνεί, προκειμένου να παραμείνει μέλος της. Μετά το πέρας των συνεδριάσεων, οι συμμετέχοντες που συμφώνησαν με τις αποφάσεις της συνόδου καλούνταν από τον ίδιο τον αυτοκράτορα σε ένα πλούσιο δείπνο, κατά το οποίο μπορούσαν να καθίσουν μέχρι και στο ανάκλιντρό του, ενώ αργότερα απολάμβαναν ειδικά προνόμια. Καθώς φαίνεται, το να αρνηθείς τέτοιες τιμές δεν ήταν απλή υπόθεση.
Τρίτον, σαφώς και υπήρξαν, σε κάθε σύνοδο, κάποιοι, οι οποίοι ήταν αρκετά θαρραλέοι -ή αρκετά ανόητοι-, ώστε να μην υπογράψουν τις αποφάσεις της. Τί συνέβαινε σε αυτούς; Αντιμετωπίζονταν με χριστιανική αγάπη και αδελφότητα; Όχι, φυσικά. Εξορίζονταν αμέσως από τον αυτοκράτορα μέχρι να “σκεφτούν” και να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.
Τέταρτον, ακόμα και μπροστά σε τόσο μεγάλες ψυχολογικές πιέσεις, κάποιοι ξεροκέφαλοι εξακολουθούσαν να μη συμβαδίζουν με την πλειοψηφία των επισκόπων. Σε αυτή την περίπτωση εφαρμοζόταν η σοφή παροιμία “όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος”. Υπάρχουν συγκεκριμένες αναφορές για πιάσιμο επισκόπων στα χέρια, φίμωμα ή ποδοπάτημα του αντιπάλου, εκσφενδόνιση πραγμάτων, ξυλοδαρμό, βασανιστήρια, αίτηση μετά κραυγών να θανατωθεί ο τάδε αντίπαλος κλπ. Αρκεί, ίσως, να δει κανείς μόνο το παράδειγμα της συνόδου της Εφέσου (΄Γ Οικουμενική Σύνοδος), η οποία χαρακτηρίστηκε από τον Λέοντα Ρώμης ως “ληστρική”, λόγω, μεταξύ πολλών (σκόπιμη έναρξη της Συνόδου πριν συγκεντρωθούν όλοι οι συμμετέχοντες προκειμένου να ευνοηθεί ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, πραγματοποίηση δεύτερης, παράλληλης συνόδου από αυτούς που μείναν εκτός της πρώτης, η οποία ακύρωνε τις αποφάσεις της πρώτης κ.α.), της πρωτάκουστης βίας που κυριάρχησε στις συνεδρίες της.
Όλα τα αποτελέσματα των Οικουμενικών Συνόδων υπήρξαν καρποί των παραπάνω μεθόδων. Κι όμως, κάθε ορθόδοξος, καλείται να εμπιστευτεί τον ισχυρισμό πως, μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις, δρούσε το “Άγιο Πνεύμα”. Πόσο αφελής πρέπει να είσαι, άραγε, για να πιστέψεις κάτι τέτοιο;
Η “αλήθεια” και η κάθε αλήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η γνώμη του νικητή, και αν η Ορθοδοξία σήμερα θεωρείται Δόγμα και όχι μια ακόμα αίρεση, είναι επειδή αυτή η άποψη έτυχε να “νικήσει” στις Οικουμενικές Συνόδους. Διαβάζοντας, καταλαβαίνεις πως αυτή η νίκη έχει να κάνει περισσότερο με την εξουσία, τη θεολογική αντιπαλότητα Αλεξάνδρειας-Αντιόχειας, και την τύχη, παρά με κάποιο άγιο πνεύμα ή κάποιο θεό.
Φυσικά, όλα αυτά λίγη σημασία έχουν, αφού η Αλήθεια στη θρησκεία δεν αποδεικνύεται ούτε με 100 ούτε με 100.000 επισκόπους. Κάθε αυθαίρετο πιστεύω θα βρει τους οπαδούς του, οι οποίοι θα είναι σίγουροι πως αυτοί και μόνο είναι οι σωστοί και όλοι οι άλλοι λάθος.
Και δυστυχώς, κανείς δεν το διαπραγματεύεται αυτό..."


Πηγή: Φίκος Αντώνιος (https://www.facebook.com/fikosantonios/posts/10220685472667277)