Περίπου 20 χρονών ήμουν όταν, σε μια εκπομπή του
ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας, έγινα αυτήκοος μάρτυς μιας
"ιδιότυπης" θεολογίας, εκ μέρους του εκφωνητή· η συζήτηση αφορούσε
την ύπαρξη του Θεού. Και σε μια φάση ο εκφωνητής διατύπωσε την εξής σκέψη:
"τι γίνεται αν υπάρχει Θεός και το καταλάβουμε, βρισκόμενοι ενώπιόν του,
όταν πεθάνουμε;"! Δηλαδή τι θα γίνει, εάν ο Θεός μας την έχει «στημένη»,
κατά το λαϊκώτερον;
Ανέφερα τη λέξη "ιδιότυπη", πριν, διότι
πίστευα ότι η πεμπτουσία της χριστιανικής θεολογίας και δη της ορθόδοξης ήταν
ότι κήρυττε ένα Θεό που ήταν αγάπη κι ότι, επομένως, ο φόβος δεν ανήκε στους
"οδοδείχτες" εκείνους, με τους οποίους ήταν δόκιμο να Τον
προσεγγίσουμε.
Σε τι οφειλόταν, λοιπόν, αυτή η αντίφαση που έπαιρνε σάρκα και
οστά στην πράξη, τότε, από ένα ενεργό και αρκετά γνωστό μέλος της Ορθοδόξου
εκκλησιαστικής ζωής; Πολλά ερωτήματα, με κυριότερο το παρακάτω: κατά πόσον μέσα
στον εκκλησιαστικό χώρο πιστεύουν πραγματικά τα μέλη του στον ίδιο Θεό; Στο
γράμμα του δόγματος όλοι μπορούν να φαίνονται τύποι και υπογραμμοί, στο πνεύμα
όμως και στο πώς νιώθουν το Θεό μέσα τους;
Το παρακάτω άρθρο εκφράζει, εν πολλοίς, τους προβληματισμούς μου και είθε να γίνει αφετηρία ενδελεχούς προβληματισμού και άλλων ανθρώπων....
"Η
αφετηρία.
Υπάρχει κάτι εκεί έξω...
Στις αρχές του ’05 βρεθήκαμε κάποιοι φίλοι να συζητάμε
για το ότι μοιραζόμαστε κάποιες κοινές διαπιστώσεις: Στην εκκλησία δύσκολα
βρίσκουμε «επίσημο» τόπο που να αγκαλιάζει την αντίληψή μας για το τι είναι η
κατάφαση της ζωής στην οποία μας καλεί ο Θεός. Στα περισσότερα οργανωμένα
«εκκλησιαστικά τοπία» που πλησιάζουμε, συναντούμε μια παθογένεια που σκοτώνει
την προοπτική μιας αληθινής αναγέννησης. Προφανώς, παθογένεια έχουμε κι εμείς,
ως άνθρωποι. Αλλά προσπαθούμε να μην την εξαργυρώνουμε ως αρετή βαφτίζοντας
π.χ. τον φανατισμό μας ως ψυχική ζέση, τον συντηρητισμό ως παράδοση ή τον
πουριτανισμό ως αποστροφή προς το χυδαίο.
Δεν μπορεί ένας άνθρωπος με την αναζήτηση του αληθινού
Θεού να έχει στενότερη αντίληψη των πραγμάτων από τον «μέσο όρο». Αν το άνοιγμα
προς τον Θεό αποξηραίνει τον άνθρωπο, αν τον καθιστά δέσμιο μιας ηθικής ή μιας
ιδεολογίας, τότε ο Θεός αυτός είναι πολύ μικρός για να μας ενδιαφέρει.
Και σίγουρα δεν είναι ο Θεός του Ευαγγελίου.
Φαίνεται πως θα υπάρχουν πάντα θρησκειοποιημένες δομές
που σφετερίζονται το όνομα του Θεού, που θα εκμεταλλεύονται την αναζήτησή του
ανθρώπου για ένα βαθύτερο νόημα. Θα υπάρχουν πάντα θρησκείες που θα χειρίζονται
το φόβο του ανθρώπου απέναντι στα αναπάντητα ερωτήματα ή τον θάνατο, εξυπηρετώντας
τον πόθο κάποιων «ποιμένων» για εξουσία και «εκκλησιασμάτων» για υποταγή σε
αυθεντίες.
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα, όμως, δεν είναι αρκετή για
να μας στερήσει την πίστη ή, έστω, την ελπίδα ότι «υπάρχει κάτι εκεί έξω», ένας
Θεός Ελευθερίας που αξίζει να αναζητήσουμε. Και που αξίζει να αναζητήσουμε
μαζί.
Όταν λέγεται ότι ο Χριστός σηματοδότησε το τέλος των
θρησκειών, είναι γιατί έφερε τέλος σ’ αυτήν την υποδούλωση. Πλέον όλοι είμαστε
αδέλφια και δεν υπάρχουν αυθεντίες, δεν υπάρχει ηθική, παρά μόνο ή Ελευθερία
της Αγάπης που είναι δώρο του Θεού και που νοηματοδοτεί κάθε πτυχή της ζωής.
Ωστόσο αυτό που συνήθως πλασάρεται ως «Ορθοδοξία» δεν
έχει σχέση με όλα αυτά ή με τον Θεό κάποιων φωτισμένων ανθρώπων της Ορθόδοξης
Εκκλησίας. Δεν γνωρίζουμε μια συντροφιά με αυτήν την αντίληψη των πραγμάτων.
Άνθρωποι υπάρχουν, φυσικά. Αλλά είναι σκορπισμένοι εδώ κι εκεί. Σκεφτήκαμε
λοιπόν να προσπαθήσουμε να γίνουμε μια τέτοια παρέα με έναν πιο ενεργητικό
τρόπο, καθώς αυτό ίσως δώσει μια άλλη ποιότητα στην ζωή μας. Αν, τώρα, μέσα από
αυτό λειτουργήσουμε και σαν «μικρά ζύμη», ακόμη καλύτερα. Αλλά το να είμαστε
μια συντροφιά φίλων είναι προϋπόθεση. Γιατί αληθινή Εκκλησία δεν αποτελεί αυτός
που αποφασίζει αυτόκλητα να «φωτίσει» τον κόσμο, αλλά αυτός που ψηλαφεί μια
πληρότητα και θέλει να τη μοιραστεί."
"Η συντακτική ομάδα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου