Διαχρονικός ο σκοταδισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας...

Απ’ ότι φαίνεται ο σκοταδισμός, η αρτηριοσκλήρωση, η εμμονή της Εκκλησίας σε ότι πιο καταπιεστικό, συντηρητικό και αντιδραστικό, ταυτόχρονα δε το «κλείσιμο του ματιού» στον κάθε φασίστα σαλτιμπάγκο υπήρξαν ιστορικά φαινόμενα που υφίσταντο σε μια συνέχεια. Ο «ευσεβής» Μουσολίνι, τα «αμαρτωλά» κινηματογραφικά έργα, το «έγκλημα» της βλασφημίας…. Ούτε ο Τσάρλι Τσάπλιν δεν ξέφυγε από τη στοματάρα και την κρισάρα των «αγίων»! Αλλά το μερίδιο της ευθύνης δεν το έχουν εξ’ ολοκλήρου αυτοί, όσο η μερίδα εκείνη του κόσμου που, και τότε και σήμερα, τους έδινε και τους δίνει δύναμη και «πάτημα» να ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν και να εκφέρουν γνώμη επί παντός επιστητού!

Πω ρε φίλε! Όλα αυτά με βάζουν σε σκέψεις τι θα γινόταν άμα οι ιστορικές συνθήκες «γύριζαν ανάποδα» και αυτοί οι άνθρωποι ξανάπαιρναν την εξουσία…. Τα σχετικά «χρονικά» εκείνης της εποχής μπορεί κάποιος να διαβάσει στα παρακάτω links: «Αστυνομία ηθών» με ράσα στα χρόνια του Μεσοπολέμου (Α΄) , «Αστυνομία ηθών» με ράσα στα χρόνια του Μεσοπολέμου (Μέρος Β΄, τελευταίο) Τα γούστα του δικτάτορα Πάγκαλου , οι μακριές οι φούστες και η Εκκλησία- Kαι ο αθλητισμός τους ενοχλούσε- Ο έλεγχος του Τύπου και το κάψιμο των βιβλίων

Πηγή: http://www.imerodromos.gr/ekklisia-mesopolemos-1/

           http://www.imerodromos.gr/ekklisia-mesopolemos/

Ψάχνοντας τον "πραγματικό" Θεό ...

Ανήμερα των Χριστουγέννων και βρήκα μια παλιά ανάρτηση στο blog "Συ είπας!", η οποία λέει πολλά και αξίζει να τύχει αναδημοσίευσης! Το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε παρακάτω: Ψάχνοντας τον "πραγματικό" Θεό

Πηγή: https://sueipas.blogspot.gr/2008/09/blog-post_28.html?spref=fb

Φωτεινές εξαιρέσεις στο χώρο της Εκκλησίας

Αποφάσισα σήμερα να κάνω μνεία σε έναν άνθρωπο, που παρόλο που δεν τον έχω γνωρίσει από κοντά, από τα λίγα άρθρα του που έχω διαβάσει, μου μοιάζει ξεχωριστός! Αποτελεί μία από τις ελάχιστες εκείνες περιπτώσεις που με κάνουν, ακόμα και μένα, να βλέπω με διαφορετικό μάτι την Εκκλησία! Επισήμως, δηλώνω εμπειρικός αγνωστικιστής*,  ωστόσο είμαι σε θέση να αναγνωρίσω πως αν υπήρχαν περισσότεροι σαν τον άνθρωπο αυτό στον εκκλησιαστικό χώρο τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, προς μια άλλη θετικότερη κατεύθυνση! Αναφέρομαι στον κ. Ηρακλή Φίλιο, άρθρο του οποίου αναδημοσιεύω στο blog μου… Θεωρώ πως οποιοσδήποτε απροκατάληπτος και πέρα από δογματισμούς άνθρωπος θα αντιληφθεί τη διαφορά, θα νιώσει να μιλάει το βίωμα μέσα από τα λόγια ετούτου του ανδρός και, ως συνέπεια, θα καταλάβει καλύτερα το νόημα του παρακάτω ευαγγελικού στίχου: «  οὐδεὶς δὲ ἐπιβάλλει ἐπίβλημα ῥάκους ἀγνάφου ἐπὶ ἱματίῳ παλαιῷ· αἴρει γὰρ τὸ πλήρωμα αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ ἱματίου, καὶ χεῖρον σχίσμα γίνεται. οὐδὲ βάλλουσιν οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς παλαιούς· εἰ δὲ μήγε, ῥήγνυνται οἱ ἀσκοί, καὶ ὁ οἶνος ἐκχεῖται καὶ οἱ ἀσκοὶ ἀπολοῦνται· ἀλλὰ οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς βάλλουσι καινούς, καὶ ἀμφότεροι συντηροῦνται.»*

«ΝΑΙ, ΕΡΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΛΑ!»

03/05/2017 | 16:16

Γνωρίζω πως μερικοί πιστοί ίσως να σκανδαλίζονται με τον παραπάνω τίτλο. Ομολογώ όμως πως αυτό συμβαίνει, άλλοτε από άγνοια, κι άλλοτε ηθελημένα. Οφείλω όμως εξ αρχής να σημειώσω εμφατικά πως η ερωτικότητα δεν έχει σεξουαλικότητα, ενώ η σεξουαλικότητα μπορεί να έχει ερωτικότητα. Και επίσης να σημειώσω πως είναι άλλο η ερωτικότητα και άλλο η σεξουαλικότητα.

Τώρα, τι σχέση μπορεί να έχει η ερωτικότητα με το χώρο της εκκλησίας; Πώς συνδυάζεται το ένα με το άλλο; Σε τι έγκειται η ερωτικότητα στην εκκλησία; Δεν είναι αμαρτία να κάνουμε λόγο για ερωτικότητα στην εκκλησία; Δεν σκανδαλίζει κάτι τέτοιο; Ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης αν ζούσε σήμερα θα διατύπωνε αυτό που τόνιζε εμφατικά τον 5ο αι. ότι δηλαδή δεν πρέπει να φοβόμαστε το όνομα του έρωτα. Έχω όμως παράλληλα την αίσθηση, κι αυτό με θλίβει, ότι ο ίδιος θα απογοητευόταν με την απουσία αυτής της ερωτικότητας στο χώρο της εκκλησίας, της πνευματικής ζωής, της θεολογίας.

Φέρνω στο νου μου μία πρόσφατη συνέντευξη του καθηγητή Δογματικής Χρυσόστομου Σταμούλης στο περιοδικό «Σχεδία» (αριθμ.21,1-4-2017) με τίτλο «ο Χριστός είναι ο μέγας ερωτικός». Η συνέντευξη αυτή σκανδάλισε, όπως συνήθως γίνεται, ένα μέρος – ελάχιστο πιστεύω – ανθρώπων που αναζητούν αφορμές για δύο λόγους στη ζωή τους: Πρώτον για να «υπάρξουν» και δεύτερον για να αντιδράσουν. Άμεση ήταν η απάντηση του γραφείου επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, το οποίο με ανακοίνωση του επισημαίνει πως ο Χρυσόστομος Σταμούλης αναφέρθηκε στο σαρκικό έρωτα και καθόλου στο θείο έρωτα. Από την άλλη ο ίδιος ο καθηγητής σε ομιλία του την προηγούμενη εβδομάδα στα Γρεβενά, στα εγκαίνια της 2ης Διεθνής Έκθεσης Αγιογραφίας με θέμα «το πρόσωπο του Χριστού» και παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γρεβενών κ.κ. Δαυίδ, ξεκαθάρισε πως ο τίτλος της συνέντευξης που έδωσε δηλώνει από μόνος του πως ο Χριστός είναι ο μέγας ερωτικός, κάτι που δείχνει το θείο έρωτα. Εξάλλου όπως συνηθίζει να λέει ο Μητροπολίτης Ν. Κρήνης και Καλαμαριάς π. Ιουστίνος «αν δεν έχεις καψούρα με τον Χριστό…».

Έχει πέσει στην αντίληψη μου ότι κάποιοι θορυβούνται από το γεγονός ότι μου αρέσει να μιλάω για ερωτικότητα στο χώρο της εκκλησίας. Και είναι άνθρωποι που εκκλησιάζονται. Όχι όλοι, ελάχιστοι. Όχι ανυποψίαστοι. Φαίνεται ότι σκανδαλίζονται με τους λόγους των Πατέρων της εκκλησίας, τους οποίους όμως επικαλούνται επιλεκτικά. Αναφέρονται σ’ αυτούς αλλά όχι στο τι αναφέρουν για τον έρωτα οι Μάξιμος Ομολογητής, Διονύσιος Αρεοπαγίτης, Ιωάννης Χρυσόστομος, Ιωάννης της Κλίμακος, το Άσμα Ασμάτων κ.ά. Ο έρωτας για εκείνους είναι αμαρτία, η ερωτικότητα αιρετική απόκλιση από το πνεύμα της εκκλησίας, σφυρίζοντας την ίδια ώρα αδιάφορα στα λόγια του οσίου Πορφυρίου που αναφέρει πως «ο σαρκικός έρωτας βοηθάει στον πνευματικό». Για εκείνους η ερωτικότητα είναι κάτι που δεν βοηθάει στην πνευματική ζωή, αφού τη συνδυάζουν με το απαγορευμένο, το πρόστυχο, το κολάσιμο. Έτσι, συνηθίζουν να κλαίνε την ύπαρξη τους, γκρινιάζοντας για τη σάρκωση του ωραίου στη ζωή τους. Η ερωτικότητα κατέχει κεντρική θέση στη ζωή του ανθρώπου, στη ζωή της εκκλησίας.

Ναι, είναι αλήθεια. Δεν θέλω και ποτέ δεν θα πάψω από οποιοδήποτε σχήμα σε πείσμα του ανέραστου της εποχής, να μιλάω για το θέμα αυτό. Θα απογοητεύσω όσους περιμένουν μία χαλάρωση στο θέμα αυτό. Όταν ο Χριστός είναι έρωτας, είναι αδύνατο, αδιανόητο, άλογο να μην μιλάς για ερωτικότητα. Χριστός και έρωτας είναι ένα και το αυτό. Αρνούμαι να σκεφτώ ένα θεολόγο ή ένα κληρικό να μιλάει για τον Χριστό και να μην κάνει λόγο στην ερωτικότητα. Αν δεν ερωτευθείς τον Χριστό, πως ζεις;

Αν στη ζωή υπήρχε ερωτικότητα, αν ο έρωτας ήταν το συνδεκτικό αυτό στοιχείο, η «ενωτική και συγκρατική δύναμη» κατά Μάξιμο Ομολογητή δεν θα ήταν όλα τέλεια, θα ήταν όμως αληθινά. Το κίνητρο για να κάνω κάτι, να ασχοληθώ με κάτι, θα ήταν ειλικρινές, αγνό, καλοπροαίρετο και θα εμφορούταν από μία αδιάκοπη δύναμη που θα επέτρεπε μεταξύ εμού και του στόχου μου, της σκέψης, της θέλησης, της κίνησης μου να υπάρχει δεσμός άρρητος, πολλές φορές δε εκστατικός. Μία υπαρξιακή σχέση, ένα ζωντάνεμα προσώπων, ένα ξεμούδιασμα από τον ωφελιμισμό και τον εκμηδενισμό τη αφασιακής προσωπικής συγκρότησης του εαυτού. Ένας απεμπολισμός από τα βαρίδια που καθηλώνουν τον άνθρωπος τη μιζέρια, τη γκρίνια, τον κατσουφισμό, τον ορθοδοξισμό, εν τέλει κάθε ανάσα ζωής ως ιδεολογία και όχι ως ανάσταση.

Αδυνατώ να εννοήσω πως ένας χριστιανός δεν βάζει ερωτικότητα στη ζωή του. Και πως δεν ξεκινάει την ερωτικότητα αυτή από το Χριστό, αφού κατά Ιγνάτιο Θεοφόρο «ο δικός μου έρωτας σταυρώθηκε» (εννοώντας τον Χριστό). Ο άνθρωπος της εκκλησίας, της ζωής και του πνεύματος, πρέπει να είναι ο κατεξοχήν άνθρωπος της ερωτικότητας. Και έχει καταντήσει να είναι ο κατεξοχήν ανέραστος. Επιτέλους ας μην κρυβόμαστε. Ο γεροντισμός ιδίως έχει δημιουργήσει κομπλεξικούς και ανέραστους χριστιανούς. Χριστιανούς που φοβούνται να ζήσουν τη ζωή, τη δυναμική της και την ομορφιά της. Χριστιανούς που φοβούνται την έξοδο από τον εαυτό τους και τη συνάντηση με τον άλλον. Πώς να μην γράψεις λοιπόν για τον Χριστό, τον μεγάλο ερωτικό; Πώς να αφαιρέσεις την ερωτικότητα από τη σχέση σου με τον Χριστό; Πώς να μην μιλήσεις για την ορθόδοξη θεολογία και τη βιωματική της εμπειρία χωρίς την αναφορά του έρωτα ως αναπόσπαστο κομμάτι του πνευματικού αγώνα; Πώς να μην δεις τον άνθρωπο σου, τη σύζυγο σου ως έρωτα; Πώς να μην νιώσεις την ερωτικότητα στα λόγια του αποστόλου Παύλου που μιλάει για τους συζύγους; Πώς να μην δεχτείς την ερωτικότητα στα λόγια του Ιωάννη Χρυσοστόμου που συμβουλεύει, άκρως ανατρεπτικά τους συζύγους;

Αν πιστεύαμε στην ερωτικότητα που αναδεικνύει η ζωή της εκκλησίας, θα αγωνιζόμαστε με περισσότερη χαρά. Θα είχαμε κίνητρο. Και αυτό είναι η σωτηρία. Ακόμη και το άπειρο και ακατάληπτο ανθρωπίνως έλεος του Θεού είναι άκρως ερωτικό, αφού χωρίς ανταλλάγματα ο Θεός παρέχει το έλεος του στον πιο τσαλακωμένο και αδιάφορο. Αυτό δεν είναι ερωτικότητα; Ερωτικότητα είναι η αγάπη του κληρικού να τελεί τη Θεία Λειτουργία και να χάνεται στην Προσκομιδή και στην Αγία Τράπεζα. Ερωτικότητα είναι η αγάπη του κληρικού για τον άσχετο και αδιάφορο. Ερωτικότητα είναι το αίσθημα ταύτισης και αρπαγής του είναι στο εμείς. Ερωτικότητα είναι να θες να δεις τον εαυτό σου σαν προέκταση του εαυτού σου στην όλη ύπαρξη του άλλου. Ερωτικότητα είναι να αγαπάς τα ίδια σου τα παιδιά όσες επαναστάσεις κι αν κάνουν. Ερωτικότητα είναι ο πόθος σου να φέρεις τον Γρηγόριο Νύσσης, τον Γρηγόριο Θεολόγο, τον Κύριλλο Αλεξανδρέα στις αγωνίες σου. Ερωτικότητα είναι να ψάλλεις καρδιακά και με πόνο ένα δοξαστικό του πλ. β’. Ερωτικότητα είναι η διψασμένη ανάγκη για προσευχή. Ερωτικότητα είναι να κοιτάς τον άλλον στο βάθος των ματιών του και αυτό το συναίσθημα να μην σου αρκεί, να μην σε πληρώνει αλλά να θες να χαθείς μέσα του. Ερωτικότητα είναι να φτιάξεις έναν καλό καφέ όπως έλεγε ο Σωφρόνιος του Έσσεξ. Ερωτικότητα είναι να περπατήσεις σε ένα δάσος και η ευωδία των λουλουδιών και του αέρα να σε συνεπαίρνει. Ερωτικότητα είναι ένα βιβλίο που ωφελεί την ψυχή. Ερωτικότητα είναι ένα ευωδιαστό κρασί που μεθάει την καρδιά. Ερωτικότητα είναι να θαυμάσεις ένα πίνακα του Τσαρούχη που τον θαυμάζεις για το σεβασμό που αποτυπώνει για το ανθρώπινο σώμα. Ερωτικότητα είναι η συνάντηση με τον άλλον. Ερωτικότητα είναι η οικείωση με τον άλλον. Ερωτικότητα είναι ένα χάδι, μία αγκαλιά, ένα φιλί, ένα παθιασμένο φιλί. Ερωτικότητα είναι η ψηλάφηση του προσώπου του άλλου, του σώματος του άλλου. Ερωτικότητα είναι τα δύο χέρια να γίνουν ένα και τα βλέμματα να αγγίζουν τα ερεθίσματα της ψυχής.

Όλα τα παραπάνω είναι και γίνονται ερωτικότητα, όταν πρώτος ερωτικός γίνει ο Χριστός. Ο «μέγας ερωτικός» όπως εύστοχα επισήμανε στη συνέντευξη του ο Χρυσόστομος Σταμούλης. Ο Θεός από έρωτα δημιούργησε τα πάντα. Ο Θεός έχει έρωτα προς τον άνθρωπο και ο άνθρωπος προς το Θεό. Στη θεολογία της ορθόδοξης Ανατολής δεν έχει χώρο η ανυπαρξία του έρωτα του Θεού προς τον άνθρωπο, κάτι που διδάσκει ο νεοπλατωνισμός. Ακόμη και το Άγιο Πνεύμα σύμφωνα με τον Γρηγόριο Παλαμά είναι «έρωτας απόρρητος» μεταξύ Πατρός και Υιού. Πώς λοιπόν να γνωρίζεις το Θεό με ανέραστο τρόπο; Πώς να θες να έχεις σχέση κοινωνίας με το Θεό χωρίς να τον ερωτευτείς; Και χωρίς να ερωτευθείς το πρόσωπου του κάθε άλλου;

Ομολογώ πως όσοι σκανδαλίζονται από την ερωτικότητα ως έννοια και ως πλήρωση ζωής, είναι όσοι αρνήθηκαν να πιστέψουν στη σωτηρία του ανθρώπου. Γιατί αν αυτή η ερωτικότητα διαπνέει τα έργα των ασκητών της ερήμου, πώς να μην έχει βασικό ρόλο στη χριστιανική ανθρωπολογία; Πώς να μην υπάρχει έρωτας στη σχέση με το Θεό; Πώς θα κρατηθεί αυτή η σχέση; Με τύπους; Με κανόνες; Τι είδους σχέση είναι αυτή; Ηθικιστική; Νομικίστικη; Ευσεβιστική; Ωφελιμιστική; Υποκριτική; Τυπική; Όχι, βεβαίως. Είναι σχέση ερωτικότητας. Γιατί στην εκκλησία όλα είναι ερωτικότητα. Από την πτώση μέχρι την ανάταση. Και από τη σταύρωση μέχρι την ανάσταση. Ναι, ερωτικότητα σε όλα.

Χριστός Ανέστη!

Ηρακλής Φίλιος

Βαλκανιολόγος, Θεολόγος

*Ως εμπειρικός ή αλλιώς μετριοπαθής αγνωστικισμός ορίζεται η άποψη ότι η ύπαρξη ή η ανυπαρξία του Θεού ή των θεών είναι προς το παρόν άγνωστη, όχι όμως απαραίτητα ανεξιχνίαστη. Οι Εμπειρικοί Αγνωστικιστές, είναι αυτοί που δεν αποκλείουν κάποια στιγμή να βρεθούν αποδείξεις για τον Θεό, ωστόσο αναβάλλουν την κρίση τους μέχρις ότου περισσότερες αποδείξεις είναι διαθέσιμες.

*Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 9:16-17

Πηγή άρθρου: http://www.trikalaola.gr/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B1/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%9D%CE%91%CE%99-%CE%95%CE%A1%CE%A9%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%91-%CE%A3%CE%95-%CE%9F%CE%9B%CE%91/

Εκεί που τελειώνει η Λογική αρχίζει η Εκκλησία..

Αν υπάρχει κάτι που έχει χαλάσει πολύ τους εκκλησιαστικούς κύκλους, τη σήμερον, αυτή είναι η δυνατότητα ευρείας πρόσβασης σε πληροφορίες από τον καθένα! 

Γι' αυτό, ένας λόγος που άρχισαν να χρησιμοποιούν κι αυτοί το Διαδίκτυο, ήταν αυτός! Αφενός, για να παρακολουθούν, να ξέρουν και να ανασκευάζουν, με τη σειρά, τις διάφορες "επιβλαβείς" γνώμες και απόψεις, υπό μορφή απολογητική.

Εδώ μέχρι και η Εσφιγμένου έχει site στο Internet!!! Που υποτίθεται ότι δεν έχουν ούτε ρεύμα..... 

Αφετέρου, όταν τελειώσουν τα επιχειρήματα, αρχίζει η προσφιλής καταφυγή σε "σκοτεινές δυνάμεις" και "κέντρα", από τα οποία εκπορεύονται οι εν λόγω "καταστρεπτικές" θεωρίες.... Η τακτική: "δεν απαντάμε στην κριτική, αλλά προσπαθούμε να εξουδετερώσουμε τον κρίνοντα", με ηθικές μομφές και κατηγορίες, συνήθως, είναι προσφιλέστατος στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα!

Παρόλα αυτά, προσπαθούν με διάφορες θεολογικές δικολαβίες να μας πείσουν πως ό,τι και να κάνει ο λειτουργός, δεν παύει να είναι αγωγός του Αγίου Πνεύματος! Με δυο λόγια, "δε πα να σας κάνουμε ό,τι θέλουμε, μας έχετε ανάγκη, σας είμαστε απαραίτητοι"..... Αυτό, τουλάχιστον, είναι το νόημα της παρακάτω ιστορίας:

"Η θεόσαρκη μερίδα"

Δώδεκα μίλια έξω από τη Δαμασκό ασκήτευε ένας στυλίτης.

Κάποτε σκανδαλίστηκε μ’ έναν ιερέα της πόλης, για τον οποίο πληροφορήθηκε πως έπεφτε σε σαρκική αμαρτία.

Σε λίγες μέρες ο ιερέας αυτός έτυχε να πάει να λειτουργήσει στο μοναστήρι, όπου βρισκόταν και ο στύλος του ασκητή.

Την ώρα του κοινωνικού, ο στυλίτης κατέβασε σ’ ένα καλάθι το άγιο Ποτήριο που είχε μαζί του, και μέσα σ’ αυτό του έβαλαν τα άχραντα Μυστήρια.

Όταν όμως ανέβασε πάνω την θεία Κοινωνία, δίσταζε να μεταλάβει.

Έφερνε στο νου του την κατηγορία που είχε ακούσει για τον λειτουργό ιερέα, και συλλογιζόταν: Άραγε, έχει αγιαστεί αυτή η μερίδα;

Επιφοίτησε σ’ αυτή το άγιο Πνεύμα ή εμπόδισε τον ερχομό Του η αμαρτία του λειτουργού;

‘Έτσι όπως είμαι σκανδαλισμένος με τον ιερέα, πρέπει να μεταλάβω ή όχι;».

Ενώ συλλογιζόταν αυτά, ο Θεός οικονόμησε να συμβεί κάτι φρικτό, για να πληροφορηθεί ο στυλίτης και συνάμα να στηριχθεί κάθε χριστιανική ψυχή.

Την ώρα που τεμαχιζόταν το πανάγιο Σώμα, πριν τη μετάληψη του λαού, μία μερίδα κύλησε από το δισκάριο κι έπεσε στην αγία τράπεζα, όπου μεταβλήθηκε σε σάρκα μπροστά στα μάτια όλων όσων βρίσκονταν εκεί.

Ό λειτουργός, θαμπωμένος, δοκίμασε ν’ ακουμπήσει και να ψηλαφίσει την Αγία μερίδα.

Μόλις όμως την άγγιξε, εκείνη κόλλησε στο δάχτυλό του σαν ζωντανή, φρεσκοσφαγμένη σάρκα. Και καθώς τράβηξε το χέρι του, υψώθηκε και η Αγία μερίδα κολλημένη στο δάχτυλο. Αμέσως έσταξαν τρεις σταγόνες Αίμα στην Αγία τράπεζα, που πότισαν το πρώτο και δεύτερο κάλυμμα κι έφτασαν μέχρι το μάρμαρο.

‘Όταν πληροφορήθηκε ο στυλίτης το θαυμαστό γεγονός, μετάλαβε με φόβο και τρόμο την Αγία μερίδα που του είχαν στείλει, και ομολόγησε σ’ όλους τη δυσπιστία του.

Ό όσιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, που διηγήθηκε τη θαυμαστή αυτή ιστορία, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας του θαύματος. Αξιώθηκε να δει, να προσκυνήσει και να πάρει μαζί του ένα κομμάτι από τη θεόσαρκη μερίδα.

Κάποτε βρέθηκε στα ‘Ιεροσόλυμα, όπου συνάντησε ένα δαιμονισμένο. Με αδίσταχτη πίστη του κρέμασε στο λαιμό, μέσα σε σακουλάκι, την Αγία μερίδα, και σε μερικές μέρες ο ασθενής είχε θεραπευθεί.

Πηγή: Γεροντικό

Όποτε πάλι κάποιος, που έχει διατηρήσει τα λογικά του και την ανεξάρτητη κριτική του σκέψη εκεί μέσα, προσπαθεί να τους επισημάνει τα λάθη και τις ακρότητές τους, κινδυνεύει να στιγματιστεί ως «νεοορθόδοξος», «μεταπατερικός», «νεονικολαΐτης» και δε συμμαζεύεται… Αν αυτό δεν πετύχει, λαμβάνουν δράση οι διάφοροι εκκλησιαστικοί «ντέτεκτιβς», - αποτελούμενοι συνήθως από πιστούς καταπιεσμένους, προηγουμένως, από τους πνευματικούς τους και το λοιπό παπαδαριό, εφοδιασμένους με μπόλικα απωθημένα από τους παροπλισμούς και τις απαγορεύσεις που αυτοί τους έχουν επιβάλλει- να «ξεσκεπάσουν» την όποια τυχόν «ηθική» (διάβασε: σεξουαλική) παρεκτροπή του ατόμου εκείνου που τόλμησε(!) να τους βάλει σε σκέψεις και να αμφισβητήσει τις «επίσημες» ντιρεκτίβες του «κόμματος»…..

Η λέξη "αλλαγή" είναι δαιμονοποιημένη από αρκετούς μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο.

Τους το λες και σου κοπανάνε ότι η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι ο Χριστός δεν αλλάζει και είναι "ο ίδιος και παρατεινόμενος εις τους αιώνας".

Ειδικά αυτές οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αποτελούν σπήλαια φανατικών και αντιδραστικών, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή αυτού του "πολέμου" απέναντι σε οποιαδήποτε ιδέα αλλαγής!

Γι' αυτό συνηθίζω και λέω πως αν η Εκκλησία ήθελε να αλλάξει πραγματικά θα κοιτούσε να απομονώσει τέτοιες φωνές, ακόμα και να διαχωρίσει τη θέση της από τις εν λόγω παρασυναγωγές... Αλλά δεν το κάνει, είτε από φόβο μήπως χάσει οπαδούς, είτε διότι οι οργανωσιακοί κι η νοοτροπία τους έχουν διεισδύσει στον εκκλησιαστικό χώρο, διαβρώνοντάς τον. Παίζονται συμφέροντα. Φανταστείτε ότι αυτές οι οργανώσεις έχουν μέχρι και εκπαιδευτήρια! "Απόστολος Παύλος", "Ελληνική παιδεία", "Θεομήτωρ" είναι μερικά από αυτά........ Θυμηθείτε επίσης ιεράρχες όπως Χριστόδουλος, Αμβρόσιος, Καλλίνικος (και οι τρεις μέλη της "Χρυσοπηγής"), Μεσογαίας Νικόλαος (ο αδερφός του Αστέριος είναι στην παραεκκλησιαστική οργάνωση του "Σωτήρος") και πολλοί άλλοι. Χτυπητό παράδειγμα ιεράρχη οργανωσιακότατου στη νοοτροπία, ο οποίος μετέφερε το θεοκρατικό κράτος της πάλαι ποτέ Καλβινιστικής Γενεύης σε ακριτική πόλη της Ελλάδος, αποτελεί ο γνωστός και μη εξαιρετέος Καντιώτης! Ζωντανό παράδειγμα του πόσο η τυπολατρία, σε συνδυασμό με λογής λογής ψυχολογικές αγκυλώσεις και νοσηρή θρησκευτικότητα, καταντά άρρωστο κάποιον! Αυτός ο άνθρωπος είχε εξωτερικά, κάργα, την επιγραφή του "ορθοδοξότατου", αλλά δεν ήταν παρά ένας καλβινιστής, πουριτανός!

Όχι στο γράμμα του δόγματος, αλλά στο πνεύμα...

Το εκνευριστικό σε αυτό τον τύπο και τους οπαδούς του ήταν ότι θεωρούσαν εαυτούς ότι νομιμοποιούνταν να ελέγχουν και να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα! Ασκούσαν το λεγόμενο "ελεγκτικό κήρυγμα", όπως προσφιλώς το ονομάζαν... Πνευματικό τέκνο αυτουνού ήταν και ο Σωτηρόπουλος, ο Νικόλαος, ο οποίος διακατεχόταν από την ίδια νοοτροπία μ' εκείνον.

Έλεγχος παντού, καυτηριασμός των κακώς (νομιζομένων) εχόντων, εμμονή στην αμαρτία -ιδίως τη σαρκική- και την αιώνια κόλαση.....

Επειδή έχω δει κάποια πράγματα από μέσα, οφείλω να υπενθυμίσω ότι το ευαγγελικό "πολλοί οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί" ερμηνεύεται........ φαντάζεστε πώς! Μαντέψτε πόσοι είναι οι "κλητοί" και πόσοι οι "εκλεκτοί" τελικά και που ανήκουν! 

Η νοοτροπία ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη σωστή θρησκεία είναι δύσκολο να σβήσει, διότι είναι συνυφασμένη και με μπόλικο εθνικισμό μέσα!

Προφητείες για την (Μ)Πόλη, το ξανθό γένος και δε συμμαζεύεται δίνουν και παίρνουν έως σήμερα..........