Οι εμπειρίες μου στην πορεία της προσωπικής μου αναζήτησης του Θεού

Το πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού με απασχολούσε, ανέκαθεν, από μικρό. Στην πορεία της ζωής μου προσπάθησα να Τον βρω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πότε μέσω της φιλοσοφίας, άλλοτε μέσω της θεολογίας και, τρίτον, μπαίνοντας ακόμα και μέσα στην Εκκλησία. Το τρίτο μου αυτό εγχείρημα, τολμώ να πω, όχι μόνο μου προσέθεσε ακόμη περισσότερα ερωτήματα, στα ήδη υπάρχοντα, αλλά και λειτούργησε και σε παράπλευρους τομείς της ζωής μου, αρνητικά! Τα όσα θα πω παρακάτω είναι οι εμπειρίες που απεκόμισα από τη λεγόμενη "εκκλησιαστική ζωή".

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω διαισθανθεί ότι η Εκκλησία και η ψυχοπαθολογία των ανθρώπων της, τυγχάνουν ιδιαίτερης "μεταχείρισης" και ασυλίας! Από το κράτος, από τους επιστήμονες ή από όλους μαζί; Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα. Λέγοντας "ασυλία" δεν εννοώ την προστασία τόσο, όσο το ότι αυτή η "ψυχοπαθολογία" περνιέται σα φυσιολογική από ανθρώπους νοήμονες κατά τα άλλα, ή μάλλον την επιβάλουν δια της σιωπής ως τέτοια... Να λειτουργεί δηλαδή ένας επίσημος οργανισμός, ο οποίος σε πολλές εκφάνσεις του πρεσβεύει απόψεις, έως και παρανοϊκές, που θέτουν σε κίνδυνο την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου και παρόλα αυτά να τυγχάνει αποδοχής από το κράτος! Πρώτη και καλύτερη απόρροια αυτού, να μην ασκείται καμία κριτική.

Μπαίνοντας στο "εκκλησιαστικό σύμπαν" η πραγματικότητα, η καθημερινή, αλλάζει. Τα πάντα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαστρεβλώνονται. Αυτό που θεωρεί συντηρητικό η Εκκλησία, για τον κόσμο έξω από αυτήν είναι γραφικό, και εκείνο που θεωρείται "φιλελεύθερο", φυσιολογικό για τους έξω!

Δεν ξέρω αν γίνω υπερβολικός αν πω αυτή τη στιγμή ότι αυτές οι "παρατυπίες" , για πολλούς της Εκκλησίας, μπορεί να σημαίνουν και "καλή αλλοίωση"! Ενώ λοιπόν βγάζει σωρηδόν φυλλάδια για τις αιρέσεις και την καταστρεπτικότητά τους, στο πεδίο της ψυχικής υγείας του ανθρώπου, ταυτοχρόνως ο "επίσημος" εκκλησιαστικός χώρος φιλοξενεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις! Αντίφαση, υποκρισία ή και τα δύο;

Το πιο παρανοϊκό απ' όλα είναι ότι όποιος αποφασίσει να ζήσει μια ζωή, όπως την επιτάσσει η Εκκλησία, καταλήγει να "προσαρμόσει" τη ζωή του σύμφωνα με τη μεταβυζαντινή πνευματικότητα. Βιώνει ένα διχασμό και εύλογα! Αυτός ο διχασμός μεταφράζεται φυσικά σαν "πειρασμοί του διαβόλου" από τους πνευματικούς. Ο φόβος του διαβόλου, των τελωνίων και της κολάσεως - η οποία φυσικά πρέπει να είναι αιώνια, πάση θυσία! - λειτουργεί ως ένα είδος delete όλων αυτών των φυσιολογικών ανησυχιών, της κοινής λογικής με δυο λόγια!!

Κατάργηση, προοδευτική, της λογικής σκέψης δια του φόβου! Τι πρωτότυπο....

Φαντάσου να κουβαλάς αυτούς τους φόβους και αυτούς τους παροπλισμούς, όχι για 10, αλλά για 30-40 χρόνια.... Από παιδί!

Τι ελευθερία βούλησης σου μένει τότε να πράξεις διαφορετικά; Κάθεσαι "στ' αβγά" σου από μεταφυσικό φόβο, από ένα σημείο και μετά δε μπορεί να αρχίσει να σου "στρίβει" και να ερμηνεύεις αυτή την "απάθεια δια του φόβου" ως σημείο χάριτος ότι ξεφορτώθηκες τις "αμαρτωλές" επιθυμίες επιτέλους, επομένως είσαι πιο κοντά στην αγιοσύνη.... Αυτά όλα βέβαια υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι, διότι προς τα έξω μπορείς να κάνεις όσες μετάνοιες θέλεις και να ελεεινολογείς τον εαυτό σου όσο θέλεις, παρουσιάζοντάς σε ταπεινότερο των ταπεινών......

Αισθάνεται λοιπόν σα να μπαίνει σε μια ιδιάζουσα "μηχανή του χρόνου", όποιος μπαίνει και ζει λίγο στο χώρο της Εκκλησίας....

Ο Αρσένιος, ο Μέσκος, ήταν εύστοχος όταν μίλησε για "πλανήτη θεολογίας"!

Κατά τα άλλα, η Εκκλησία τιμάει και δίνει τεράστια σημασία στην ελευθερία και το αυτεξούσιο του ανθρώπου και ο νοών νοείτο.........

  
Αυτές, με δυο τρία λόγια, ήταν οι εμπειρίες μου από τον "τρόπο ζωής" που προωθεί η Εκκλησία.

Τη σήμερον ημέρα, δηλώνω αγνωστικιστής και θεωρώ ότι αν δεν έμπαινα ποτέ στον εκκλησιαστικό χώρο και στεκόμουν απέξω, ή έστω με κανά κεράκι κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα, μπορεί και να μην έμπαιναν στο μυαλό μου, ποτέ, τα αμείλικτα αυτά ερωτήματα, που ταλανίζουν την πίστη μου χρόνια! Και ρωτάω:

Είναι δυνατόν ο Θεός, που είναι χαρά, να βρίσκεται μέσα σε κανόνες, που σκοτώνουν στην κυριολεξία, κάθε ελεύθερη ενεργητικότητα, και δημιουργούν φόβο στις ψυχές; Ή στον πουριτανισμό, τον ευσεβισμό και την υποκρισία;

Επίσης, και το έχω διασταυρώσει και με άλλους αυτό, σε εκκλησιαστικά περιβάλλοντα κατά πόσο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου; Τη στιγμή που σου περνάνε στο μυαλό ότι είσαι ένας αμαρτωλός, μια πεσμένη ανθρώπινη φύση, κι ότι πρέπει να απομακρυνθείς από αυτό που είσαι - από τον εαυτό σου δηλαδή-, προκειμένου να προσεγγίσεις το Θεό.....;

Που βρίσκεται το Άγιο Πνεύμα μέσα στην εκκλησία σήμερα; Γιατί κατά τη διαδρομή μου προς τα εκεί εγώ το μόνο που είδα είναι κάτι πιεστικούς και ψυχαναγκαστικούς κανόνες, που μόνο υγιής δε θα βγει κανείς τηρώντας τους κατά γράμμα! Εξυπηρετούν την αυτοδικαίωση των λίγων, θα έλεγα, και την ικανοποίηση του υπερτροφικού και ταυτόχρονα ενοχικού "εγώ" τους..... 

Ο Χριστιανισμός αγαπά την ομορφιά της ζωής, στην τελική; Διότι από εκκλησιαστικά περιβάλλοντα, που έχω έρθει σε επαφή, βλέπω ότι επικρατεί μια ένοχη σιγή - έως και απαξίωση θα έλεγα- για τον έρωτα... Δημιουργούνται έτσι ενοχές στο όνομα του Χριστού και ταυτόχρονα μίσος ενδόμυχο απέναντι σε καθετί διαφορετικό... Θα τα ενέκρινε αυτά ο Χριστός;

 Δυστυχώς, εγώ, αυτά διαπίστωσα και "εψηλάφησα" ιδίοις χερσίν....

Το εν λόγω ιστολόγιο ξεκινάει με το αφετηριακό ερώτημα, το οποίο συνδέεται και με τον τίτλο του· κατά πόσο ο Θεός, ο πραγματικός κι όχι ο "θεός του ασυνειδήτου", έχει σχέση με την σημερινή Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία και με αυτά που διδάσκει; Φιλοδοξεί, επιπλέον, να λειτουργήσει ως "δεξαμενή" προβληματισμού, όσον αφορά το ζήτημα του Θεού, ευρύτερα, κι επιπλέον ως γόνιμη ανταλλαγή απόψεων σχετικά και με τα υπόλοιπα θέματα που θα δημοσιευτούν. Κάθε άποψη, συνεπώς, είναι ευπρόσδεκτη..