Η ουσία του δόγματος της αιωνίου τιμωρίας

Η ουσία του δόγματος της αιωνίου κολάσεως είναι η απανθρωπιά, πάνω απ' όλα. Απανθρωπιά που εκδηλώνεται από έναν στερημένο, γεμάτο απωθημένα άνθρωπο, σε έναν που αγαπάει τη ζωή και την ζει με πάθος! Ίσως το χειρότερο, αν όχι το χειρότερο, που επινόησε ανθρώπου νους κι ακόμα χειρότερα που το έντυσε με το "μανδύα" μιας θρησκείας της "αγάπης".....

Και η δικαιολογία που έχω ακούσει από στόματα χριστιανών γι’ αυτή την παράνοια είναι ότι όπως δεν μπορείς να ψέξεις τον καθηγητή για το ότι επιβραβεύει τον μαθητή που διάβασε, ενώ κόβει τον χειρότερο, έτσι και με το Θεό! Μάλιστα… Ωραίος Θεός! Να τον χαίρεστε εσείς οι θεοσεβούμενοι… Τα θρησκευτικά, βέβαια, δε θέλετε να αλλάξουν τρόπο διδασκαλίας, μπας και χάσουνε τα κακόμοιρα τα παιδάκια άλλη μία χαμένη ώρα κατήχησης και διδαχής της ηθικής με τρόπο που διαμορφώνει μια χείριστη και άκρατα ωφελιμιστική στάση απέναντι στη ζωή. Εγώ, λοιπόν, που κατηχήθηκα με μια τέτοια ηθική σας την επιστρέφω πίσω, να την έχετε, να την χαίρεστε!

Ακολουθεί ένα απόσπασμα κειμένου που μιλάει χωρίς περιστροφές και θεολογικές στρακαστρούκες και δικολαβίες για τον τύπο ανθρώπου που διαμορφώνει αυτού του είδους η πίστη:

" Θα φέρω δύο δείγματα, για να δείξω ότι αυτό το μίσος είναι η οξύτερη μορφή εχθροπάθειας, που μπόρεσε να ξεδιπλώσει η ανθρώπινη φύση. Το ένα δείγμα είναι η επινόηση της Κόλασης με τα βασανιστήρια της. Αναλογίστηκες ποτέ, τι σημαίνει την ώρα που πεθαίνει ο άνθρωπος να του φορτώνεις τον τρόμο του αιώνιου μαρτυρίου της Κόλασης; Η ώρα του θανάτου που κάποτε θα ‘ρθει για τον καθένα μας, ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερά της ανθρώπινης φύσης, είναι μια ώρα απερίγραπτης τραγικότητας. Γιατί εκείνη τη φοβερή στιγμή ο άνθρωπος εξοφλεί την επιταγή της ζωής.

Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή της ανεκλάλητης χρείας και της φρικτής εγκατάλειψης είναι ακριβώς που διάλεξε η Εκκλησία να φορτώσει τον αφελή χριστιανό με τους αιώνιους τρόμους της Κόλασης:

Θα ζεις, του λέει, αιώνια κλεισμένος σ’ έναν πύρινο τάφο.

Να φορτώνεις λοιπόν τον άνθρωπο τον αφελή και τον αθώο κάπου, γιατί είναι το μεγάλο σου θύμα, με τέτοιες φρικτές φαντασίες την πανίερη και την υπέρτατη και τη φοβερή ώρα που ψυχομαχεί• την ώρα που δίνει την πιο άγρια μάχη -τί ‘ναι μπροστά της τα Γαυγάμηλα και οι Κάννες και η Μάχη των Εθνών!- να βγει η ψυχούλα του για να λυτρωθεί από την αγωνία του θανάτου.

Ερωτώ: Ποιος σατανάς, ποιο ανθρώπινο τέρας, ποιος αρχιτέκτονας του σκότους και του ουαί θα μπορούσε να δείξει αγριότερο μίσος και να επινοήσει χειρότερο μαρτύριο για τους ανθρώπους; "

Πηγή: Δ. Λιαντίνης: Να υπάρχεις Ελληνικός