Κάπου στη φωτογραφία "αχνοφαίνεται" αυτός που "διάβαζε", αλλά δεν μπορώ να τον βρω ρε παιδιά! Μπορεί να με βοηθήσει κανείς;

"Σχόλια στην επιστολή ενός Αγίου Ποιητή"

«Ρωτάς πώς τα πάω. Άσε, πολλή πίκρα. Μού λείπει ο Βασίλειος, ο πνευματικός μου αδερφός, και ο Καισάριος, ο βιολογικός μου αδερφός. «Ο πατέρας και η μητέρα μου μ' έχουν εγκαταλείψει», για να το πω με τα λόγια του Δαυίδ. Τα τού σώματος πονεμένα, τα γηρατειά επικρέμονται πάνω από το κεφάλι μου, οι υποχρεώσεις με εξαντλούν, τα προβλήματα συσσωρεύονται, οι φίλοι με προδίδουν, η Εκκλησία διαλύεται. Χάθηκαν τα καλά, έμειναν τα στραβά, μέσα στη μαύρη νύχτα αρμενίζω, και φως πουθενά, ο Χριστός κοιμάται. Τι άλλο πρέπει πια να πάθω; Μια μόνο λύση υπάρχει για τα βάσανά μου, ο θάνατος. Αλλά αν κρίνω με βάση τα εδώ, κι εκεί απαίσια θα είναι.»

Πρόκειται για επιστολή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς τον ρήτορα Ευδόξιο. Στιγμή ανθρώπινη. Εξομολόγηση που προσφέρει παρηγοριά σε όλους εμάς που παλεύουμε κάθε μέρα με τις αμφιβολίες μας.

  Τι να πρωτοσχολιάσω... Η επιστολή με έχει σοκάρει με την αλήθεια της. Την υπαρξιακή, ανθρώπινη αλήθεια που φέρει μέσα της. Αποδεικνύει περίτρανα, αυτό που χρόνια τώρα προσπαθούν να πουν κάποιες φωτεινές υπάρξεις στο χώρο της Θεολογίας, αλλά η Εκκλησία προσπαθεί τεχνητά να τους απομονώσει ώστε να μην ακουστούν... ότι η θεσμική Εκκλησία απέκρυψε τις ανθρώπινες στιγμές από τους βίους και τα συναξάρια των Αγίων της. Επιλεκτικά διάλεξε τα σημεία αυτά που ευνοούν το θρησκευτικό μάρκετινγκ.

  Αυτοί ήταν όμως οι Άγιοι;

  Διαβάζοντας συναξάρια αγίων, πάντα με ''ενοχλούσε'' το έντονα μυθικό και υπερβολικό στοιχείο που κυριαρχούσε. Σαφέστατα σε κάποιες ιδιαίτερες περιόδους αυτό εξυπηρέτησε ψυχολογικές ανάγκες των πιστών, αλλά όταν συνεχίζεται έως τις μέρες μας καταντάει επικίνδυνο.

  Οι άγιοι παρουσιάζονται ως υπεράνθρωποι ή σούπερσταρ, που όσο και αν θέλεις να τους φτάσεις, τα ίχνη τους σβήνονται από την άμεση εμπειρία του πλανήτη γη. Θαυματουργικές γεννήσεις, θαυμαστά σημεία στην ζωή τους - π.χ. από την νηπιακή ακόμα ηλικία κοινό σημείο αρκετών αγίων, ότι δεν θήλαζαν γάλα ημέρες νηστείας - θαυματουργικές επεμβάσεις τόσο στην προσωπική ζωή τους όσο και στους γύρω τους, υπέρμετρες δυνατότητες που ξεπερνούσαν κατά  πολύ το μέσο  όρο των ανθρώπινων δυνατοτήτων, νίκες επί μυθικών προσώπων π.χ. δράκων, τεράτων κ.α. συνθέτουν την εικόνα που δεν έχει σχέση με την ζωή των καθημερινών ανθρώπων.

  Η Εκκλησία, εξαρχής είχε θέσει βάσεις μιας λανθασμένης ανθρωπολογίας. Ανεξαρτήτως εάν θεωρητικά ομολογούσε την ποικιλία των χαρισμάτων, στην πρακτική καθοδήγηση των μελών της, θεωρούσε ότι όλοι είναι για όλα. Ότι όλοι θα έπρεπε να φτάσουν στην «αγιότητα» που είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Και για το ότι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να φτάσουν τους Αγίους αυτούς, ευθυνόταν η ραθυμία, η ακηδία, η κακή χρήση της ελευθερίας τους και τίποτε άλλο.

 Αυτή η θέση κατά κάποιο τρόπο εξυπηρετούσε την θεσμική Εκκλησία. Διότι όταν ενοχοποιείς τον βίο των ανθρώπων, όταν βάζεις απέναντι τους υπεράνθρωπα πρότυπα, καλλιεργείς άτομα υποτελή και υπόλογα για το βίο τους. Όταν δημιουργείς ανθρώπους που διαρκώς πρέπει να απολογούνται, μέσα από τις κοινότητες τους, από κώδικες και κανόνες, ισχυροποιείς τη θέση του θεσμικά κατοχυρωμένου να ασκεί έλεγχο επί της ζωής σου και την χρήση του βίου σου.

   Η Ορθοδοξία είναι μια δεξαμενή με αφάνταστο πλούτο ζωής. Όμως είναι αυτό για εκείνους που θα μπουν στην διαδικασία να ψάξουν σε βάθος επιχωματώσεων μέσα στο πέρασμα των αιώνων και έξω από αυτά που το θρησκευτικό μάρκετινγκ προβάλει.

Από το ιστολόγιο odoiplano.pblogs.gr

Πηγή: http://methexi.gr/03-1-epistoli-agiou-poihti.html

Παύλος: Κήρυκας του Ιησού ή των προσωπικών του πεποιθήσεων;

«Υπολήπτεσαι τον μικρό Χριστό. Ο Χριστούλης όμως γεννήθηκε από μάνα που

δε διέθετε πιστοποιητικό γάμου. Έτσι, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, σέβεσαι στο πρόσωπο

του Χριστού τον πόθο σου για σεξουαλική απελευθέρωση, βασανισμένε από τον γάμο Ανθρωπάκο. Έκανες τον εξώγαμο Χριστό γιο ενός θεού που δεν αποδέχεται παιδιά γεννημένα εκτός γάμου, Ύστερα όμως, ως Απόστολος Παύλος, άρχισες να καταδιώκεις τα παιδιά του αληθινού έρωτα και να θέτεις τα παιδιά του αληθινού μίσους υπό την προστασία των θρησκευτικών σου νόμων……………………………

Είχες να επιλέξεις ανάμεσα στη μεγαλειώδη απλότητα του Χριστού και στη διδασκαλία του Παύλου περί αγαμίας για τους ιερείς και υποχρεωτικού ισόβιου γάμου για τον εαυτό σου. Διάλεξες την αγαμία και τον καταναγκαστικό νόμο, ξεχνώντας την απλή μητέρα του Χριστού, που γέννησε τον γιο της μόνο από αγάπη.»

                                                                                         «Βίλχελμ Ράιχ, Άκου ανθρωπάκο»

Αποφάσισα να ξεκινήσω παραθέτοντας τα παραπάνω κομμάτια από το γνωστό βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ, «Άκου ανθρωπάκο», εκφράζοντας τον παρακάτω προβληματισμό: κατά πόσο ο Παύλος ήταν πραγματικός κήρυκας της διδασκαλίας του Ιησού και όχι των προσωπικών του πεποιθήσεων;

Γνωρίζουμε όλοι από τα θρησκευτικά του σχολείου την ιστορία του Σαούλ, ο οποίος, διώκτης αρχικά του Χριστιανισμού μετατράπηκε σε ένθερμο απόστολό του, παίρνοντας το όνομα «Παύλος». Συγκεκριμένα, ενώ κατευθυνόταν προς τη Δαμασκό, για να συλλάβει χριστιανούς, ξαφνικά έλαμψε ένα φως γύρω του από τον ουρανό, ακούγοντας ταυτόχρονα μια φωνή που του έλεγε: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;» Ο χριστιανικός κόσμος θεωρεί τη μεταστροφή του ως ένα υπέρτατο θαύμα.

Διαβάζοντας όμως τις Πράξεις των Αποστόλων βλέπουμε κάποιες αντιφάσεις στη διήγηση, τη συγκεκριμένη. Στην πρώτη (κεφάλαιο η', 7) βλέπουμε να λέει «Οι άνδρες που τον συνόδευαν (τον Παύλο) έμειναν ενεοί, ακούοντες μεν την φωνήν μηδένα όμως βλέποντες», ενώ στο κεφάλαιο κβ', 9-10 διαβάζουμε πάλι ότι ο ίδιος ο Παύλος είπε: «Εκείνοι που ήσαν μαζί μου το μεν φως είδον και κατεφοβήθησαν, την φωνήν όμως του λαλούντος προς εμέ δεν ήκουσαν».

Οι πρώτοι ακούγανε αλλά δε βλέπανε, οι άλλοι βλέπανε αλλά δεν ακούγανε……

Περίεργα πράγματα!

Όμως δε θα σταθώ στο λόγο της μεταστροφής του, για τον οποίο έχουν γραφτεί μελέτες από πολλούς ερευνητές στο διάβα των αιώνων. Ούτε στο κατά πόσο η μεταστροφή του αποτελούσε ή όχι πολιτικό καιροσκοπισμό. Θα εστιάσω στις διαφορές που παρουσιάζουν τα λεγόμενα και η διδασκαλία του σε σχέση με τα αντίστοιχα του Ιησού.

Αν βάλουμε στην άκρη τον περίφημο «Ύμνο προς την αγάπη» τα υπόλοιπα, στα οποία αναλώνεται ο Παύλος, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι θέσανε από τότε τις βάσεις για το μετέπειτα σκοταδισμό και τις συντηρητικές απόψεις που εκφράζουν οι χριστιανικές εκκλησίες, μέχρι σήμερα!

Αλλά και πολλοί ερευνητές, εκφράζουν την αντίληψη ότι οι απόψεις του Παύλου επηρέασαν και διαμόρφωσαν την Εκκλησία σε υπέρτερο βαθμό από τις διδασκαλίες του Χριστού.

Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ενώ ο Ιησούς, στους Μακαρισμούς του, λέει «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται» -η οποία δικαιοσύνη επιτάσσει την αντίσταση ενάντια σε κάθε καθεστώς που δρα με αυταρχικότητα και καταπίεση-, ο Παύλος μας συμβουλεύει να υποτασσόμαστε σε κάθε μορφή εξουσίας: «Κάθε ψυχή ας υποτάσσεται στις εξουσίες που υπερέχουν. Γιατί δεν υπάρχει εξουσία παρά μόνο από το Θεό, και αυτές που υπάρχουν είναι ταγμένες από το Θεό. Ώστε αυτός που αντιτάσσεται στην εξουσία έχει αντισταθεί στη διαταγή του Θεού, και εκείνοι που έχουν αντισταθεί θα λάβουν στους εαυτούς τους καταδίκη. Γιατί οι άρχοντες δεν είναι φόβος για τα αγαθά έργα, αλλά για τα κακά. Θέλεις λοιπόν να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το αγαθό και θα έχεις έπαινο από αυτή. γιατί είναι διάκονος του Θεού για σένα στο αγαθό. Αν όμως κάνεις το κακό, να φοβάσαι. γιατί δε φορά τη μάχαιρα χωρίς λόγο. Γιατί είναι διάκονος του Θεού, εκδικητής, για να εκτελέσει την οργή σ’ αυτόν που πράττει το κακό. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να υποτάσσεται κανείς όχι μόνο για την οργή, αλλά και για τη συνείδηση. Επειδή γι’ αυτό και φόρους πληρώνετε: γιατί είναι δημόσιοι υπηρέτες του Θεού που ασχολούνται συνεχώς ακριβώς σε αυτήν την υπηρεσία. Αποδώστε σε όλους τις οφειλές: το φόρο σ’ αυτόν που οφείλεται ο φόρος, το δασμό σ’ αυτόν που οφείλεται ο δασμός, το σεβασμό σ’ αυτόν που οφείλεται ο σεβασμός, την τιμή σ’ αυτόν που οφείλεται η τιμή./ Προς Ρωμαίους, Κεφάλαιο 13»

Με δυο λόγια μας συνιστά να σκύβουμε το κεφάλι απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, νόμιμη, που αυτό σημαίνει…… αντιλαμβάνεστε τι!

Συνεπής στα λόγια του πραγματικού της ιδρυτή, το σύνολο της ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, σιώπησε αλλά και συνοδοιπόρησε με την επταετία της Χούντας, σαν τον «Αρχιεπίσκοπο-Κεραυνό» καλή ώρα, ο οποίος δεν κατάλαβε τίποτα από τα βασανιστήρια των φοιτητών διότι διάβαζε………………

Το παρακάτω ερώτημα που θα μας απασχολήσει αφορά τη θέση της Εκκλησίας απέναντι στο θεσμό της δουλείας. Οι περισσότεροι θεωρούσαμε ότι διδάσκει πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στο Θεό κι η δουλεία καταδικάζεται. Μάλιστα το αγαπημένο κομμάτι των θρησκευτικών του σχολείου ήταν το «δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό. γιατί όλοι εσείς είστε ένας στο Χριστό Ιησού.», το οποίο υπάρχει στην «προς Γαλάτας επιστολή, 3^ο κεφάλαιο, 28 στίχος. Διευρύνοντας όμως τους ορίζοντές του κανείς τυγχάνει να ξετρυπώνει κάτι κομμάτια – «διαμάντια», όπως τα παρακάτω.. «Οι δούλοι να υπακούετε στους κατά σάρκα κυρίους σας με φόβον και τρόμον, με ευθύτητα και ειλικρίνειαν της καρδίας σας, σαν να υπακούετε στον Χριστόν. Οχι δε με υποκριτικήν εξωτερικήν υποταγήν, που γίνεται έτσι για τα μάτια και εφ' όσον σας βλέπουν οι κύριοί σας, όπως κάμνουν αυτοί που επιδιώκουν να αρέσουν στους ανθρώπους, αλλά να υπακούετε σαν δούλοι του Χριστού, πράττοντες το θέλημα του Θεού με όλην σας την ψυχήν· με την καλήν και ευμενή διάθεσιν, σαν να υπηρετήτε τον Κυριον και όχι ανθρώπους. Να ξέρετε δε ότι εκείνο το αγαθόν, που θέλει πράξει κάθε άνθρωπος, τούτο και θα πάρη πάλιν από τον Κυριον ανταμειβόμενος δι' αυτό, είτε δούλος είναι είτε ελεύθερος.»

Στην Επιστολή Προς Εφεσίους, Κεφάλαιο 6, στίχοι 5-9, ο ίδιος άνθρωπος που πριν, στην Προς Γαλάτας, έλεγε ότι όλοι είμαστε ένα «εν Χριστώ Ιησού», τώρα συμβουλεύει τους δούλους να υπακούνε στους αφέντες του! Τους υπόσχεται δε ανταμοιβή στη μέλλουσα ζωή, παρομοιάζοντας την επίγεια υποταγή τους με την υποταγή στο Χριστό.

Αντιφάσκει ο Παύλος;

Ένα από τα δύο χωρία είναι πλαστό;

Ποιος ξέρει;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ………

Η αφετηρία

Περίπου 20 χρονών ήμουν όταν, σε μια εκπομπή του ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας, έγινα αυτήκοος μάρτυς μιας "ιδιότυπης" θεολογίας, εκ μέρους του εκφωνητή· η συζήτηση αφορούσε την ύπαρξη του Θεού. Και σε μια φάση ο εκφωνητής διατύπωσε την εξής σκέψη: "τι γίνεται αν υπάρχει Θεός και το καταλάβουμε, βρισκόμενοι ενώπιόν του, όταν πεθάνουμε;"! Δηλαδή τι θα γίνει, εάν ο Θεός μας την έχει «στημένη», κατά το λαϊκώτερον;

Ανέφερα τη λέξη "ιδιότυπη", πριν, διότι πίστευα ότι η πεμπτουσία της χριστιανικής θεολογίας και δη της ορθόδοξης ήταν ότι κήρυττε ένα Θεό που ήταν αγάπη κι ότι, επομένως, ο φόβος δεν ανήκε στους "οδοδείχτες" εκείνους, με τους οποίους ήταν δόκιμο να Τον προσεγγίσουμε.

Σε τι οφειλόταν, λοιπόν, αυτή η αντίφαση που έπαιρνε σάρκα και οστά στην πράξη, τότε, από ένα ενεργό και αρκετά γνωστό μέλος της Ορθοδόξου εκκλησιαστικής ζωής; Πολλά ερωτήματα, με κυριότερο το παρακάτω: κατά πόσον μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο πιστεύουν πραγματικά τα μέλη του στον ίδιο Θεό; Στο γράμμα του δόγματος όλοι μπορούν να φαίνονται τύποι και υπογραμμοί, στο πνεύμα όμως και στο πώς νιώθουν το Θεό μέσα τους;

Το παρακάτω άρθρο εκφράζει, εν πολλοίς, τους προβληματισμούς μου και είθε να γίνει αφετηρία ενδελεχούς προβληματισμού και άλλων ανθρώπων....

"Η αφετηρία.

Υπάρχει κάτι εκεί έξω...

Στις αρχές του ’05 βρεθήκαμε κάποιοι φίλοι να συζητάμε για το ότι μοιραζόμαστε κάποιες κοινές διαπιστώσεις: Στην εκκλησία δύσκολα βρίσκουμε «επίσημο» τόπο που να αγκαλιάζει την αντίληψή μας για το τι είναι η κατάφαση της ζωής στην οποία μας καλεί ο Θεός. Στα περισσότερα οργανωμένα «εκκλησιαστικά τοπία» που πλησιάζουμε, συναντούμε μια παθογένεια που σκοτώνει την προοπτική μιας αληθινής αναγέννησης. Προφανώς, παθογένεια έχουμε κι εμείς, ως άνθρωποι. Αλλά προσπαθούμε να μην την εξαργυρώνουμε ως αρετή βαφτίζοντας π.χ. τον φανατισμό μας ως ψυχική ζέση, τον συντηρητισμό ως παράδοση ή τον πουριτανισμό ως αποστροφή προς το χυδαίο.

Δεν μπορεί ένας άνθρωπος με την αναζήτηση του αληθινού Θεού να έχει στενότερη αντίληψη των πραγμάτων από τον «μέσο όρο». Αν το άνοιγμα προς τον Θεό αποξηραίνει τον άνθρωπο, αν τον καθιστά δέσμιο μιας ηθικής ή μιας ιδεολογίας, τότε ο Θεός αυτός είναι πολύ μικρός για να μας ενδιαφέρει.

Και σίγουρα δεν είναι ο Θεός του Ευαγγελίου.

Φαίνεται πως θα υπάρχουν πάντα θρησκειοποιημένες δομές που σφετερίζονται το όνομα του Θεού, που θα εκμεταλλεύονται την αναζήτησή του ανθρώπου για ένα βαθύτερο νόημα. Θα υπάρχουν πάντα θρησκείες που θα χειρίζονται το φόβο του ανθρώπου απέναντι στα αναπάντητα ερωτήματα ή τον θάνατο, εξυπηρετώντας τον πόθο κάποιων «ποιμένων» για εξουσία και «εκκλησιασμάτων» για υποταγή σε αυθεντίες.

Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα, όμως, δεν είναι αρκετή για να μας στερήσει την πίστη ή, έστω, την ελπίδα ότι «υπάρχει κάτι εκεί έξω», ένας Θεός Ελευθερίας που αξίζει να αναζητήσουμε. Και που αξίζει να αναζητήσουμε μαζί.

Όταν λέγεται ότι ο Χριστός σηματοδότησε το τέλος των θρησκειών, είναι γιατί έφερε τέλος σ’ αυτήν την υποδούλωση. Πλέον όλοι είμαστε αδέλφια και δεν υπάρχουν αυθεντίες, δεν υπάρχει ηθική, παρά μόνο ή Ελευθερία της Αγάπης που είναι δώρο του Θεού και που νοηματοδοτεί κάθε πτυχή της ζωής.

Ωστόσο αυτό που συνήθως πλασάρεται ως «Ορθοδοξία» δεν έχει σχέση με όλα αυτά ή με τον Θεό κάποιων φωτισμένων ανθρώπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν γνωρίζουμε μια συντροφιά με αυτήν την αντίληψη των πραγμάτων. Άνθρωποι υπάρχουν, φυσικά. Αλλά είναι σκορπισμένοι εδώ κι εκεί. Σκεφτήκαμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να γίνουμε μια τέτοια παρέα με έναν πιο ενεργητικό τρόπο, καθώς αυτό ίσως δώσει μια άλλη ποιότητα στην ζωή μας. Αν, τώρα, μέσα από αυτό λειτουργήσουμε και σαν «μικρά ζύμη», ακόμη καλύτερα. Αλλά το να είμαστε μια συντροφιά φίλων είναι προϋπόθεση. Γιατί αληθινή Εκκλησία δεν αποτελεί αυτός που αποφασίζει αυτόκλητα να «φωτίσει» τον κόσμο, αλλά αυτός που ψηλαφεί μια πληρότητα και θέλει να τη μοιραστεί."

                                                                                             "Η συντακτική ομάδα."

Πηγή: http://methexi.gr/articles.html

Οι εμπειρίες μου στην πορεία της προσωπικής μου αναζήτησης του Θεού

Το πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού με απασχολούσε, ανέκαθεν, από μικρό. Στην πορεία της ζωής μου προσπάθησα να Τον βρω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πότε μέσω της φιλοσοφίας, άλλοτε μέσω της θεολογίας και, τρίτον, μπαίνοντας ακόμα και μέσα στην Εκκλησία. Το τρίτο μου αυτό εγχείρημα, τολμώ να πω, όχι μόνο μου προσέθεσε ακόμη περισσότερα ερωτήματα, στα ήδη υπάρχοντα, αλλά και λειτούργησε και σε παράπλευρους τομείς της ζωής μου, αρνητικά! Τα όσα θα πω παρακάτω είναι οι εμπειρίες που απεκόμισα από τη λεγόμενη "εκκλησιαστική ζωή".

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω διαισθανθεί ότι η Εκκλησία και η ψυχοπαθολογία των ανθρώπων της, τυγχάνουν ιδιαίτερης "μεταχείρισης" και ασυλίας! Από το κράτος, από τους επιστήμονες ή από όλους μαζί; Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα. Λέγοντας "ασυλία" δεν εννοώ την προστασία τόσο, όσο το ότι αυτή η "ψυχοπαθολογία" περνιέται σα φυσιολογική από ανθρώπους νοήμονες κατά τα άλλα, ή μάλλον την επιβάλουν δια της σιωπής ως τέτοια... Να λειτουργεί δηλαδή ένας επίσημος οργανισμός, ο οποίος σε πολλές εκφάνσεις του πρεσβεύει απόψεις, έως και παρανοϊκές, που θέτουν σε κίνδυνο την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου και παρόλα αυτά να τυγχάνει αποδοχής από το κράτος! Πρώτη και καλύτερη απόρροια αυτού, να μην ασκείται καμία κριτική.

Μπαίνοντας στο "εκκλησιαστικό σύμπαν" η πραγματικότητα, η καθημερινή, αλλάζει. Τα πάντα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαστρεβλώνονται. Αυτό που θεωρεί συντηρητικό η Εκκλησία, για τον κόσμο έξω από αυτήν είναι γραφικό, και εκείνο που θεωρείται "φιλελεύθερο", φυσιολογικό για τους έξω!

Δεν ξέρω αν γίνω υπερβολικός αν πω αυτή τη στιγμή ότι αυτές οι "παρατυπίες" , για πολλούς της Εκκλησίας, μπορεί να σημαίνουν και "καλή αλλοίωση"! Ενώ λοιπόν βγάζει σωρηδόν φυλλάδια για τις αιρέσεις και την καταστρεπτικότητά τους, στο πεδίο της ψυχικής υγείας του ανθρώπου, ταυτοχρόνως ο "επίσημος" εκκλησιαστικός χώρος φιλοξενεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις! Αντίφαση, υποκρισία ή και τα δύο;

Το πιο παρανοϊκό απ' όλα είναι ότι όποιος αποφασίσει να ζήσει μια ζωή, όπως την επιτάσσει η Εκκλησία, καταλήγει να "προσαρμόσει" τη ζωή του σύμφωνα με τη μεταβυζαντινή πνευματικότητα. Βιώνει ένα διχασμό και εύλογα! Αυτός ο διχασμός μεταφράζεται φυσικά σαν "πειρασμοί του διαβόλου" από τους πνευματικούς. Ο φόβος του διαβόλου, των τελωνίων και της κολάσεως - η οποία φυσικά πρέπει να είναι αιώνια, πάση θυσία! - λειτουργεί ως ένα είδος delete όλων αυτών των φυσιολογικών ανησυχιών, της κοινής λογικής με δυο λόγια!!

Κατάργηση, προοδευτική, της λογικής σκέψης δια του φόβου! Τι πρωτότυπο....

Φαντάσου να κουβαλάς αυτούς τους φόβους και αυτούς τους παροπλισμούς, όχι για 10, αλλά για 30-40 χρόνια.... Από παιδί!

Τι ελευθερία βούλησης σου μένει τότε να πράξεις διαφορετικά; Κάθεσαι "στ' αβγά" σου από μεταφυσικό φόβο, από ένα σημείο και μετά δε μπορεί να αρχίσει να σου "στρίβει" και να ερμηνεύεις αυτή την "απάθεια δια του φόβου" ως σημείο χάριτος ότι ξεφορτώθηκες τις "αμαρτωλές" επιθυμίες επιτέλους, επομένως είσαι πιο κοντά στην αγιοσύνη.... Αυτά όλα βέβαια υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι, διότι προς τα έξω μπορείς να κάνεις όσες μετάνοιες θέλεις και να ελεεινολογείς τον εαυτό σου όσο θέλεις, παρουσιάζοντάς σε ταπεινότερο των ταπεινών......

Αισθάνεται λοιπόν σα να μπαίνει σε μια ιδιάζουσα "μηχανή του χρόνου", όποιος μπαίνει και ζει λίγο στο χώρο της Εκκλησίας....

Ο Αρσένιος, ο Μέσκος, ήταν εύστοχος όταν μίλησε για "πλανήτη θεολογίας"!

Κατά τα άλλα, η Εκκλησία τιμάει και δίνει τεράστια σημασία στην ελευθερία και το αυτεξούσιο του ανθρώπου και ο νοών νοείτο.........

  
Αυτές, με δυο τρία λόγια, ήταν οι εμπειρίες μου από τον "τρόπο ζωής" που προωθεί η Εκκλησία.

Τη σήμερον ημέρα, δηλώνω αγνωστικιστής και θεωρώ ότι αν δεν έμπαινα ποτέ στον εκκλησιαστικό χώρο και στεκόμουν απέξω, ή έστω με κανά κεράκι κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα, μπορεί και να μην έμπαιναν στο μυαλό μου, ποτέ, τα αμείλικτα αυτά ερωτήματα, που ταλανίζουν την πίστη μου χρόνια! Και ρωτάω:

Είναι δυνατόν ο Θεός, που είναι χαρά, να βρίσκεται μέσα σε κανόνες, που σκοτώνουν στην κυριολεξία, κάθε ελεύθερη ενεργητικότητα, και δημιουργούν φόβο στις ψυχές; Ή στον πουριτανισμό, τον ευσεβισμό και την υποκρισία;

Επίσης, και το έχω διασταυρώσει και με άλλους αυτό, σε εκκλησιαστικά περιβάλλοντα κατά πόσο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου; Τη στιγμή που σου περνάνε στο μυαλό ότι είσαι ένας αμαρτωλός, μια πεσμένη ανθρώπινη φύση, κι ότι πρέπει να απομακρυνθείς από αυτό που είσαι - από τον εαυτό σου δηλαδή-, προκειμένου να προσεγγίσεις το Θεό.....;

Που βρίσκεται το Άγιο Πνεύμα μέσα στην εκκλησία σήμερα; Γιατί κατά τη διαδρομή μου προς τα εκεί εγώ το μόνο που είδα είναι κάτι πιεστικούς και ψυχαναγκαστικούς κανόνες, που μόνο υγιής δε θα βγει κανείς τηρώντας τους κατά γράμμα! Εξυπηρετούν την αυτοδικαίωση των λίγων, θα έλεγα, και την ικανοποίηση του υπερτροφικού και ταυτόχρονα ενοχικού "εγώ" τους..... 

Ο Χριστιανισμός αγαπά την ομορφιά της ζωής, στην τελική; Διότι από εκκλησιαστικά περιβάλλοντα, που έχω έρθει σε επαφή, βλέπω ότι επικρατεί μια ένοχη σιγή - έως και απαξίωση θα έλεγα- για τον έρωτα... Δημιουργούνται έτσι ενοχές στο όνομα του Χριστού και ταυτόχρονα μίσος ενδόμυχο απέναντι σε καθετί διαφορετικό... Θα τα ενέκρινε αυτά ο Χριστός;

 Δυστυχώς, εγώ, αυτά διαπίστωσα και "εψηλάφησα" ιδίοις χερσίν....

Το εν λόγω ιστολόγιο ξεκινάει με το αφετηριακό ερώτημα, το οποίο συνδέεται και με τον τίτλο του· κατά πόσο ο Θεός, ο πραγματικός κι όχι ο "θεός του ασυνειδήτου", έχει σχέση με την σημερινή Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία και με αυτά που διδάσκει; Φιλοδοξεί, επιπλέον, να λειτουργήσει ως "δεξαμενή" προβληματισμού, όσον αφορά το ζήτημα του Θεού, ευρύτερα, κι επιπλέον ως γόνιμη ανταλλαγή απόψεων σχετικά και με τα υπόλοιπα θέματα που θα δημοσιευτούν. Κάθε άποψη, συνεπώς, είναι ευπρόσδεκτη..