"Η Βίβλος είναι ένα σύνολο κειμένων που μπορούν να δεχτούν -όπως και έχουν κάνει- άπειρες ερμηνείες. Αμέτρητοι άνθρωποι -πολλοί από τους οποίους ήταν θεολόγοι, ιερείς, επίσκοποι, ακόμα και πατριάρχες- έχουν προσπαθήσει να βρουν και να αγγίξουν την αλήθεια που υπάρχει μέσα σε αυτά τα δύσκολα, ασαφή, διφορούμενα ή και αλληλοσυγκρουόμενα κείμενα, καταλήγοντας σε τελείως διαφορετικές αντιλήψεις και απόψεις (αιρέσεις), ο αριθμός των οποίων ξεπερνάει τις 30.000 από τη γέννηση αυτής της θρησκείας.
Μία από αυτές είναι η αυτοαποκαλούμενη "Ορθο-δοξία". Χαρακτηριστικό αυτής της αίρεσης, είναι η πεποίθηση πως οι ρίζες της ξεκινούν από τον ίδιο τον Ιησού, συνεχίζουν με τους Αποστόλους και μέσω μιας συνεχόμενης αλυσίδας επισκόπων φθάνουν στο σήμερα· μια οργανική, αδιάλειπτη συνέχεια. Αυτό μπορεί, εν μέρει, να είναι αλήθεια, αλλά δεν αποτελεί αυταπόδεικτη ορθότητα των απόψεών της. Και άλλες εκκλησίες ξεκινούν από τον Ιησού και φτάνουν στο σήμερα, όπως οι αυτοαποκαλούμενοι “Καθ-ολικοί”, των οποίων η εκκλησία υποτίθεται ότι ιδρύθηκε από τον Πέτρο, ή η εκκλησία των Αρμενίων, ιδρυθείσα από τους μαθητές του Ιησού, Θαδδαίο και Βαρθολομαίο, η οποία, μάλιστα, είναι η πρώτη οργανωμένη εθνική εκκλησία στην ιστορία του χριστιανισμού και υπάρχει αδιάλειπτα μέχρι σήμερα. Άραγε, είναι και αυτοί σωστοί; Για τους εαυτούς τους, ναι. Για τους "Ορθόδοξους", όχι. Και ο λόγος έχει όνομα: “Οικουμενικές Σύνοδοι”. Εφόσον η επισκοπική γενεαλογία μας φθάνει μέχρι τον Ιησού και είμαστε σύμφωνοι και με τις 7 Οικουμενικές Συνόδους, εμείς, είμαστε οι σωστοί.
Όμως, πώς είμαστε σίγουροι πως οι Οικουμενικές Σύνοδοι εκφράζουν την Αλήθεια; Για την ακρίβεια, διαβάζοντας συγγραφείς της εποχής, έχουμε κάθε λόγο να αμφισβητούμε την αξιοπιστία αυτών των συνόδων.
Αρχικά, τί είναι μια Οικουμενική Σύνοδος;
Μια συγκέντρωση επισκόπων και θεολόγων που συγκαλείται από τον εκάστοτε αυτοκράτορα, προκειμένου να συζητηθούν και να λυθούν ζητήματα θεολογικής φύσης. Κάτι το οποίο δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι ότι, όπως ο Πάπας έχει το “αλάθητο” -επίσημα από το 1870-, έτσι και η Οικουμενική Σύνοδος, ως μονάδα, δε μπορεί να λαθέψει (όσον αφορά τις θεολογικές αποφάσεις και μόνο) καθώς το αποτέλεσμα βγαίνει συνεργία του Αγίου Πνεύματος.
Η πραγματικότητα πόρρω απέχει από κάτι τέτοιο.
Πρώτον, πρόεδρος των συνόδων δεν ήταν ούτε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ούτε κάποιος βαθύς γνώστης των θεολογικών ζητημάτων, αλλά ο εκάστοτε, συνήθως αδαής θεολογικά, αυτοκράτορας, ο οποίος είχε και τον τελευταίο λόγο.
Δεύτερον, είναι γνωστό πως κάθε επίσκοπος είχε τη δική του κλίκα, με την οποία έπρεπε να συμφωνεί, προκειμένου να παραμείνει μέλος της. Μετά το πέρας των συνεδριάσεων, οι συμμετέχοντες που συμφώνησαν με τις αποφάσεις της συνόδου καλούνταν από τον ίδιο τον αυτοκράτορα σε ένα πλούσιο δείπνο, κατά το οποίο μπορούσαν να καθίσουν μέχρι και στο ανάκλιντρό του, ενώ αργότερα απολάμβαναν ειδικά προνόμια. Καθώς φαίνεται, το να αρνηθείς τέτοιες τιμές δεν ήταν απλή υπόθεση.
Τρίτον, σαφώς και υπήρξαν, σε κάθε σύνοδο, κάποιοι, οι οποίοι ήταν αρκετά θαρραλέοι -ή αρκετά ανόητοι-, ώστε να μην υπογράψουν τις αποφάσεις της. Τί συνέβαινε σε αυτούς; Αντιμετωπίζονταν με χριστιανική αγάπη και αδελφότητα; Όχι, φυσικά. Εξορίζονταν αμέσως από τον αυτοκράτορα μέχρι να “σκεφτούν” και να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.
Τέταρτον, ακόμα και μπροστά σε τόσο μεγάλες ψυχολογικές πιέσεις, κάποιοι ξεροκέφαλοι εξακολουθούσαν να μη συμβαδίζουν με την πλειοψηφία των επισκόπων. Σε αυτή την περίπτωση εφαρμοζόταν η σοφή παροιμία “όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος”. Υπάρχουν συγκεκριμένες αναφορές για πιάσιμο επισκόπων στα χέρια, φίμωμα ή ποδοπάτημα του αντιπάλου, εκσφενδόνιση πραγμάτων, ξυλοδαρμό, βασανιστήρια, αίτηση μετά κραυγών να θανατωθεί ο τάδε αντίπαλος κλπ. Αρκεί, ίσως, να δει κανείς μόνο το παράδειγμα της συνόδου της Εφέσου (΄Γ Οικουμενική Σύνοδος), η οποία χαρακτηρίστηκε από τον Λέοντα Ρώμης ως “ληστρική”, λόγω, μεταξύ πολλών (σκόπιμη έναρξη της Συνόδου πριν συγκεντρωθούν όλοι οι συμμετέχοντες προκειμένου να ευνοηθεί ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, πραγματοποίηση δεύτερης, παράλληλης συνόδου από αυτούς που μείναν εκτός της πρώτης, η οποία ακύρωνε τις αποφάσεις της πρώτης κ.α.), της πρωτάκουστης βίας που κυριάρχησε στις συνεδρίες της.
Όλα τα αποτελέσματα των Οικουμενικών Συνόδων υπήρξαν καρποί των παραπάνω μεθόδων. Κι όμως, κάθε ορθόδοξος, καλείται να εμπιστευτεί τον ισχυρισμό πως, μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις, δρούσε το “Άγιο Πνεύμα”. Πόσο αφελής πρέπει να είσαι, άραγε, για να πιστέψεις κάτι τέτοιο;
Η “αλήθεια” και η κάθε αλήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η γνώμη του νικητή, και αν η Ορθοδοξία σήμερα θεωρείται Δόγμα και όχι μια ακόμα αίρεση, είναι επειδή αυτή η άποψη έτυχε να “νικήσει” στις Οικουμενικές Συνόδους. Διαβάζοντας, καταλαβαίνεις πως αυτή η νίκη έχει να κάνει περισσότερο με την εξουσία, τη θεολογική αντιπαλότητα Αλεξάνδρειας-Αντιόχειας, και την τύχη, παρά με κάποιο άγιο πνεύμα ή κάποιο θεό.
Φυσικά, όλα αυτά λίγη σημασία έχουν, αφού η Αλήθεια στη θρησκεία δεν αποδεικνύεται ούτε με 100 ούτε με 100.000 επισκόπους. Κάθε αυθαίρετο πιστεύω θα βρει τους οπαδούς του, οι οποίοι θα είναι σίγουροι πως αυτοί και μόνο είναι οι σωστοί και όλοι οι άλλοι λάθος.
Και δυστυχώς, κανείς δεν το διαπραγματεύεται αυτό..."
Πηγή: Φίκος Αντώνιος (https://www.facebook.com/fikosantonios/posts/10220685472667277)
Μία από αυτές είναι η αυτοαποκαλούμενη "Ορθο-δοξία". Χαρακτηριστικό αυτής της αίρεσης, είναι η πεποίθηση πως οι ρίζες της ξεκινούν από τον ίδιο τον Ιησού, συνεχίζουν με τους Αποστόλους και μέσω μιας συνεχόμενης αλυσίδας επισκόπων φθάνουν στο σήμερα· μια οργανική, αδιάλειπτη συνέχεια. Αυτό μπορεί, εν μέρει, να είναι αλήθεια, αλλά δεν αποτελεί αυταπόδεικτη ορθότητα των απόψεών της. Και άλλες εκκλησίες ξεκινούν από τον Ιησού και φτάνουν στο σήμερα, όπως οι αυτοαποκαλούμενοι “Καθ-ολικοί”, των οποίων η εκκλησία υποτίθεται ότι ιδρύθηκε από τον Πέτρο, ή η εκκλησία των Αρμενίων, ιδρυθείσα από τους μαθητές του Ιησού, Θαδδαίο και Βαρθολομαίο, η οποία, μάλιστα, είναι η πρώτη οργανωμένη εθνική εκκλησία στην ιστορία του χριστιανισμού και υπάρχει αδιάλειπτα μέχρι σήμερα. Άραγε, είναι και αυτοί σωστοί; Για τους εαυτούς τους, ναι. Για τους "Ορθόδοξους", όχι. Και ο λόγος έχει όνομα: “Οικουμενικές Σύνοδοι”. Εφόσον η επισκοπική γενεαλογία μας φθάνει μέχρι τον Ιησού και είμαστε σύμφωνοι και με τις 7 Οικουμενικές Συνόδους, εμείς, είμαστε οι σωστοί.
Όμως, πώς είμαστε σίγουροι πως οι Οικουμενικές Σύνοδοι εκφράζουν την Αλήθεια; Για την ακρίβεια, διαβάζοντας συγγραφείς της εποχής, έχουμε κάθε λόγο να αμφισβητούμε την αξιοπιστία αυτών των συνόδων.
Αρχικά, τί είναι μια Οικουμενική Σύνοδος;
Μια συγκέντρωση επισκόπων και θεολόγων που συγκαλείται από τον εκάστοτε αυτοκράτορα, προκειμένου να συζητηθούν και να λυθούν ζητήματα θεολογικής φύσης. Κάτι το οποίο δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι ότι, όπως ο Πάπας έχει το “αλάθητο” -επίσημα από το 1870-, έτσι και η Οικουμενική Σύνοδος, ως μονάδα, δε μπορεί να λαθέψει (όσον αφορά τις θεολογικές αποφάσεις και μόνο) καθώς το αποτέλεσμα βγαίνει συνεργία του Αγίου Πνεύματος.
Η πραγματικότητα πόρρω απέχει από κάτι τέτοιο.
Πρώτον, πρόεδρος των συνόδων δεν ήταν ούτε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ούτε κάποιος βαθύς γνώστης των θεολογικών ζητημάτων, αλλά ο εκάστοτε, συνήθως αδαής θεολογικά, αυτοκράτορας, ο οποίος είχε και τον τελευταίο λόγο.
Δεύτερον, είναι γνωστό πως κάθε επίσκοπος είχε τη δική του κλίκα, με την οποία έπρεπε να συμφωνεί, προκειμένου να παραμείνει μέλος της. Μετά το πέρας των συνεδριάσεων, οι συμμετέχοντες που συμφώνησαν με τις αποφάσεις της συνόδου καλούνταν από τον ίδιο τον αυτοκράτορα σε ένα πλούσιο δείπνο, κατά το οποίο μπορούσαν να καθίσουν μέχρι και στο ανάκλιντρό του, ενώ αργότερα απολάμβαναν ειδικά προνόμια. Καθώς φαίνεται, το να αρνηθείς τέτοιες τιμές δεν ήταν απλή υπόθεση.
Τρίτον, σαφώς και υπήρξαν, σε κάθε σύνοδο, κάποιοι, οι οποίοι ήταν αρκετά θαρραλέοι -ή αρκετά ανόητοι-, ώστε να μην υπογράψουν τις αποφάσεις της. Τί συνέβαινε σε αυτούς; Αντιμετωπίζονταν με χριστιανική αγάπη και αδελφότητα; Όχι, φυσικά. Εξορίζονταν αμέσως από τον αυτοκράτορα μέχρι να “σκεφτούν” και να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.
Τέταρτον, ακόμα και μπροστά σε τόσο μεγάλες ψυχολογικές πιέσεις, κάποιοι ξεροκέφαλοι εξακολουθούσαν να μη συμβαδίζουν με την πλειοψηφία των επισκόπων. Σε αυτή την περίπτωση εφαρμοζόταν η σοφή παροιμία “όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος”. Υπάρχουν συγκεκριμένες αναφορές για πιάσιμο επισκόπων στα χέρια, φίμωμα ή ποδοπάτημα του αντιπάλου, εκσφενδόνιση πραγμάτων, ξυλοδαρμό, βασανιστήρια, αίτηση μετά κραυγών να θανατωθεί ο τάδε αντίπαλος κλπ. Αρκεί, ίσως, να δει κανείς μόνο το παράδειγμα της συνόδου της Εφέσου (΄Γ Οικουμενική Σύνοδος), η οποία χαρακτηρίστηκε από τον Λέοντα Ρώμης ως “ληστρική”, λόγω, μεταξύ πολλών (σκόπιμη έναρξη της Συνόδου πριν συγκεντρωθούν όλοι οι συμμετέχοντες προκειμένου να ευνοηθεί ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, πραγματοποίηση δεύτερης, παράλληλης συνόδου από αυτούς που μείναν εκτός της πρώτης, η οποία ακύρωνε τις αποφάσεις της πρώτης κ.α.), της πρωτάκουστης βίας που κυριάρχησε στις συνεδρίες της.
Όλα τα αποτελέσματα των Οικουμενικών Συνόδων υπήρξαν καρποί των παραπάνω μεθόδων. Κι όμως, κάθε ορθόδοξος, καλείται να εμπιστευτεί τον ισχυρισμό πως, μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις, δρούσε το “Άγιο Πνεύμα”. Πόσο αφελής πρέπει να είσαι, άραγε, για να πιστέψεις κάτι τέτοιο;
Η “αλήθεια” και η κάθε αλήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η γνώμη του νικητή, και αν η Ορθοδοξία σήμερα θεωρείται Δόγμα και όχι μια ακόμα αίρεση, είναι επειδή αυτή η άποψη έτυχε να “νικήσει” στις Οικουμενικές Συνόδους. Διαβάζοντας, καταλαβαίνεις πως αυτή η νίκη έχει να κάνει περισσότερο με την εξουσία, τη θεολογική αντιπαλότητα Αλεξάνδρειας-Αντιόχειας, και την τύχη, παρά με κάποιο άγιο πνεύμα ή κάποιο θεό.
Φυσικά, όλα αυτά λίγη σημασία έχουν, αφού η Αλήθεια στη θρησκεία δεν αποδεικνύεται ούτε με 100 ούτε με 100.000 επισκόπους. Κάθε αυθαίρετο πιστεύω θα βρει τους οπαδούς του, οι οποίοι θα είναι σίγουροι πως αυτοί και μόνο είναι οι σωστοί και όλοι οι άλλοι λάθος.
Και δυστυχώς, κανείς δεν το διαπραγματεύεται αυτό..."
Πηγή: Φίκος Αντώνιος (https://www.facebook.com/fikosantonios/posts/10220685472667277)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου